Sameiningin - 01.04.1910, Blaðsíða 10

42
lega uiii votta guðiióraseðlis hans, en meðal þeirra vötta
bendir liann á v'erk sín.
Kraftaverkið í sjötta kapítula, rnettan fimm þús-
unda um páskaleyti uppí fjallinu, gjörði það al-ljóst, að
ha-nn, er þar var með þeim, var meiri en Aróses. Kristn-
ir nrenn hafa skilið ])að undr svo, að með því sé sýnt,
hvernig Kristr á himnum uppi fœðir lýð sinn hér dag
eftir dag með hinu andlega hrauði.
Með lækning mannsins, sem blindr var borinn, er
þjóðinni kennt, að máttr guðs or hjá henni henni til
heilsubótar, og að hinir lítilmótlegustu geta komið til
hans og leitað hjá honum blessunar, Ijóss fyrir líkamann
og Ijóss andans, þar sem hins vegar stórmennin, ef þau
eru uppblásin af sérgœðingsskap, farast.
Þrisvar vakti Jesús upp dána menn: dóttur Jaírus
ar nýlátna, ]>ar næst son ekkjunnar í Nain, þá er líkið
var borið lit til greftrunar, og síðast Lazarus, þrem dög-
um eftir andlát hans og eftir að líkið var tekið að rotna.
Táknið mesta af öllum, sem hann framkvæmdi af eigin
mætti og í nafni sjálfs sín, varð, þá er hann kallaði hárri
rödd: „Lazarus! kom þú út.“ ITeppilega var að orði
komizt, er sagt var: ..Hefði Jesús ekki kallað á Lazarus
með nafni, þá myndi allar grafir jarðarinnar liafa svar-
að þeirri rödd með því að láta hina dánu, sem þar hvíld-
ust, rísa upp.“
Hæst rísa undrin í æfisögu Krists, er hann sté niðr f
dánarheim, tók herleiðinguna að herfangi, sleit fjötur
dauðans, reis upp úr gröfinni og sté til himins. Þetta
eru þeir stór-atburðir, sem allt stefnir iið á hraðri rás í
guðspjallssögunni; án þeirra væri enginn fagnaðarboð
skapr til. Undrunar-tilfinning sú, er gagntekr oss í
upphafi þá er Kristr st-ígr Upp úr vatninu um leið og
hann í skírninni er smurðr af andanum, mœtir síðan
óvini vorum hinum mikla meðan stendr á föstunni í eyði
mörkinni — til þess svo að hafast við með mönnum og
framkvæma öll hin óteljandi kraftaverk sín, stafar eink-
anlega af því, að hann gengr þar fram til þess að leysa
af hendi hið stórkostlegasta hlutverk, sem fyrir getr
komið um tíma og eilífð, hlutverk fyrirfram ákveðið.