Sameiningin - 01.06.1911, Page 32

ganginum einsog hann vissi ekki af neinni byrSi á baki sínu.
En hver voru þau, maðrinn og konan, sem höfSust viö
í skrínunni ?
Allir heilsuSu þeim með þeirri spurning.
Væri karlmaSrinn fursti eSa konungr, þá myndi heim-
spekingarnir í hópnum ekki geta neitaS þvi, að tíminn er
óhlutdrœgr. Þegar þeir litu hiS magra, visna andlit ná-
lega huliS í kaf af höfuSfatinu — túrbaninum —sem svo
afar mikiS fór fyrir, og yfirbragSiS einsog á múmíu, svo
að ekki var unnt aS geta sér neitt til um þjóSernis-uppruna
mannsins, var þeim þaS til fróunar aS hugsa um, aS endi-
mark lífsins Væri hiS sama fyrir stóra og smáa.
Konan sat, einsog tíSkaSist í Austrlöndum, vafin blæj-
um og kniplinga-borSum frábærlega mjúkum. Fyrir ofan
olnboga hafSi hún á sér armbönd, í lagi einsog hringofinn
höggorm, og krœkt í önnur bönd um úlnliSina meS gull-
snúrum; aS öSru leyti voru armleggirnir berir meS einkar
yndislegu sköpulagi, og hendrnar aS sama skapi snotrar og
þýSlegar einsog á barni. Hún hafSi lagt aSra höndina á
hliS vagnsins, og sást þá, aS fingrnir voru grannir, glóandi
af hringum, og fingrgómarnir litfægSir, svo aS á þá stirndi,
ljósrauSa á lit, einsog perlumóSur. Á höfSi hafSi hún opiS
net, alsett kóral-perlum á víS og dreif; auk þess var í netiS
þrætt smápeningum þeim, er kenndir voru aS nafni viS sól-
setriS; voru sumir þeirra látnir vera yfir enninu, en sumir
náSu niSrá bak og hurfu þar hálfvegis i hinu feikna-þykkva,
liSlausa, blásvarta hári, sem í sjálfu sér var óviSjafnanleg
prýSi; þurfti því ekki blæjunnar, sem huldi háriS, nema
til varnar gegn sólskini og ryki. Úr hinu háa sæti sínu leit
hún stillilega og meS ánœgju yfir fólkiS; aS því er virtist
gjörSi hún sér svo mikiS far um aS kynnast því, aS hún
hafSi enga hugmynd um, hve mikla athygli hún vakti sjálf;
og án þess aS hafa blæju fyrir andliti horfSi hún á fólkiS,
en slíkt var óvanalegt, og meira aS segja þvert á móti hátt-
um heldri kvenna, er þær komu opinberlega fram.
1 framan var konan fögr á aS líta og aS öllu ungleg,
langleit; hörundslitrinn ekki hvítr einsog á Grikkjum; og
ekki var hún dökk á brún og brá einsog þjóSerni hennar
væri rómverskt; ekki heldr bjartleit einsog á GaHending-
um; en andlits-litr hennar var sérstaklegs eSlis; þaS var
blærinn, sem sól Níl-landsins lengst í suSri hafSi sett á hör-
und þaS, er svo var gagnsætt, aS blóSiS sást þar í gegn, og
sló því rauSleitum bjarma á kinnar og augnabrúnir einsog
af lampaljósi. Augun voru í raun og veru stór, og á augna-
lokin var lítillega brugSiS svörtum lit samkvæmt því, er
tíSkazt hafSi í Austrlöndum frá ómuna tíS. Varirnar voru
lítiS eitt opnar, og sást inn á milli þeirra fagr-rauSra í skín-