Sameiningin - 01.07.1911, Blaðsíða 29

157
BEN HÚR.
Fjórða fcók (Framfcald).
„Mallúk góSr !“ — mælti hann um leið og hann stóð
kyrr — „má maðr gleyma móSur sinni ?“
Spurning þessi var borin fram án alls fyrirvara og eins-
og út í bláinn, og var hún því svo vaxin, aS fát hlaut aS
koma á manninn, sem henni var beint aS. Mallúk leit
framaní Ben Húr til þess aS fá þar úrlausn á því, hvaS
hann ætti viS, en í þess staS sá hann aSeins tvo ljósrauSa
díla, sinn á hvorri kinn, og í augum hans einhverjar menj-
ar, sem gæti veriS eftir stöSvuS tár. Ósjálfrátt svaraSi
hann þá: „Nei!‘“ — bœtti síSan viS meS ákafa--: „Aldr-
ei!“ — og nálega tafarlaust þar eftir, er hann v'ar farinn
aS átta sig: „Sé þaS ísraelsmaSr, þá aldrei!“ Og er
hann loks hafSi náS sér til fulls, mælti hann: „ÞaS, sem
eg fyrst lærSi í samkundunni, var Shema*); en þar næst
þessi orS Sírakssonar: ‘HeiSra föSur þinn af allri sálu
þinni, og gleym ekki sorgum móSur þinnar’."
RauSu dílarnir í andliti Ben Húrs urSu dekkri.
„OrS þín koma aftr meS œsku mína; og þau sýna og
sanna, aS þú, Mallúk! ert sannr GySingr. Eg trúi því, aS
eg megi reiSa mig á þig.“
Ben Húr sleppti handleggnum, sem hann hafSi haldiS í,
greip í fellingarnar á möttlinum, sem huldi brjóst sjálfs
hans, kreisti þær fast, svo sem vildi hann meS því kœfa
niSr verk eSa tilkenning einhverja, sem var einsog sár
stingr.
„FaSir minn“ — mælti hann — „bar göfugt nafn, enda
hafSi hann góSan orSstír í Jerúsalem, þarsem hann átti
heima. MóSir mín var í blóma og broddi lífsins viS frá-
fall hans; og ekki er nóg aS segja þaS um hana, aS hún
hafi veriS góS kona og fögr: Lögmál valmennskunnar
birtist í hverju orSi, sem hún talaSi; á verk hennar var
leikiS lofsorSi af öllum, sem fóru út eSa inn, og aS ókomn-
um dögum brosti hún. Litla systur átti eg; fleiri vorum
viS börnin ekki, — og svo sæl vorum viS, aS eg aS minnsta
kosti hefi aldrei séS neitt rangt í þvj, sem haft er eftir
læriföSurnum gamla: ‘GuS mátti ekki vera allsstaSar, og
því var þaS, aS hann lét mœSr verSa til’. Einn dag vildi
svo til, aS rómverskr valdsmaSr einn varS fyrir slysi, er
hann í fararbroddi hermanna-fylkingar reiS framhjá húsi
voru; hermennirnir rómversku sprengdu upp hliSiS, þutu
inn og handtóku okkr. SíSan hefi eg ekki séS móSur mína
S, *) Heyr þú, ísrael! — 5. Mós. 6, 4—9. t>ýð.