Litli Bergþór - 01.03.1992, Page 21

Snati
(Stutt lýsing á æfi sveitahunds).
Gústaf Ólafsson
Það var tekið að hausta þegar Snati fæddist. Grátt
var ífjöllum og kalsi í norðanvindinum. Hann Snati var
ósköp venjulegur hundur, sem átti heima upp í Kjós,
bæinn nefnum við ekki, enda ósköp venjulegur bær.
Fyrstu mánuðir Snata var hlýtt og gott líf, en einn
daginn hurfu þrjú systkina hans og hann varð einn eftir,
hvítur 7 mánaða hvolpur með svartan blett um vinstra
augað. Móðir hans dó þá um vorið, varð undir bíl, en
það fékk Snati aldrei að vita, hún bara hvarf. Nú
leiddist Snata, því fólkið á bænum hafði mikið að gera
og lítinn tíma fyrir ungan hund. En þá skeði stærsta
stund í lífi Snata. Hann sá bíl í fyrsta sinn. Hann var
úti í eitt af mörgum skiptum, uppi í hlíðinni fyrir ofan
bæinn, þegar hann sá eitthvað svart geisast eftir mjórri
grárri línu langt í burtu. Mamma! varð fyrsta hugsun
hans, því hann mundi að mamma hans hafði verið
svört. Hann hljóp í átt að gráu línunni og þegar hann
kom þangað fann hann lykt eins og hafði verið af
mömmu hans þegar hún kom inn á kvöldin. Þetta hlaut
að hafa verið mamma hans og nú ákvað hann að fara
að gráu línunni á hverjum degi og gá hvort hann sæi
ekki mömmu sína. Næsta dag vaknaði hann í bítið og
beið óþolinmóður eftir að manneskjurnar hleyptu
honum út. Loksins, Snati stökk niður að gráu línunni
ogbeið. Ekkiþurftihannaðbíðalengi unshannheyrði
hljóð. Það varð hærra og hærra. Hann sá eitthvað
nálgast og hann hrópaði: Afsakið, hafið þér nokkuð
séð m.....Þetta eitthvað rak upp þvílíkt hræðsluvein,
að Snati sentist út af veginum og horfði með undrun og
hræðslu er hluturinn skaust framhjá og hvarf í rykmekki.
Hann herti upp hugann og fór upp á gráu línuna og
reyndi að spyrja næsta bíl, því að hann grunaði að
þetta væru bílar og gráa línan vegur. Mamma hans
hafði talað um að hún færi oft þangað. En allt fór á
sama veg, bíllinn rak upp hræðsluvein og hraðaði sér
á braut. Nú varð Snati reiður og skammaði næsta bíl
og fann upp það ráð næstu daga að liggja flatur í
sinunni í vegkantinum og stökkva svo upp þegar
bíllinn var alveg að koma að sér og skamma hann.
Mikið var það gaman. Hann hafði svo gaman af að
heyra hræðsluvein bílsins og hvernig stóra augað í
enni bílsins lifnaði við og fór allt á hreyfingu. Skemmti
hann sér vel dag hvern í mörg ár. Stærsti dagurinn í
lífi Snata var þegar hann fékk að koma inn í bílinn á
bænum en hann var vinur Snata og var ekkert hræddur
við hann. Inni í bílnum voru sæti og hringur sem
bóndinn hélt í og ályktaði Snati að þetta væri hart,
kringlótt band sem bóndinn stjórnaði bílnum með,
enda reyndist það rétt.
Ef bóndinn snéri hringnum þá hreyfðist bíllinn í allar
áttir. Þaðvarsæludagur, þegarfariðvaríbæinn með
Snata þar og var svo mikið af bílum, húsum, Ijósum og
fólki að Snati varð ringlaður og gleymdi að skammast
útíalla bílana. En mikiðvoru þeirhræddirviðhann, því
þegar þeir fóru framúr bíl bóndans og sáu Snata í
glugganum þá ráku þeir upp vein. Og ef bóndinn
stoppaði, þá ráku bílarnir í kring upp vein, bara af
hræðslu við Snata og forðuðu sér hið fljótasta. Um
kvöldið,erheimvar
komið lagðist Snati
niður og hugsaði
með sér að gott
væri að búa í sveit,
því hann hefði
aldrei getað
skammað alla
bílana í bænum,
hannyrðiraddlaus.
Er Snati eltist lagði
hannaf þannsiðað
fara niður á veg að
skamma bílana,
enda hræddust æ
færri bílar hann með árunum, kannski sáu þeir að hann
var orðinn gamall og lúinn. Kannski voru þeir orðnir
heyrnarlausir, gamlir, kannski heimskir, kannski.
Eitt kvöld sofnaði Snati og vaknaði ekki aftur. Hann
dó, en hann fór örugglega upp til Hundaríkis þar sem
allirbílareruhræddirviðhunda, kannski............
Snati
Litli - Bergþór 21