Litli Bergþór - 01.12.1992, Blaðsíða 22

Umhverfis jörðina,
9. þáttur
Ferðasaga í nokkrum þáttum,
eftir Geirþrúði Sighvatsdóttur á Miðhúsum.
NÝJA CALIDÓNÍA
í síðasta þætti vorum við Anna á leið frá Ástralíu til
eyjarinnar Nýju Calidóníu (N.C.), sem er frönsk
nýlenda, og liggur norður af Nýja Sjálandi, austur af
Ástralíu. Það var í mars 1983. Flugmiðinn góði, sem
við keyptum í Malaysíu, var með franska flugfélaginu
UTA og þessvegna voru inní honum millilendingar í
frönskum nýlendum, eins og N. C. og Tahiti. Á
þessum eyjum er franskt verðlag, mál og menning,
semsagt tiltölulega dýrt að ferðast. Það búa um 140
þúsund manns í N.C., um helmingur þeirra frakkar,
hinn helmingurinn innfæddir Melanesar, sem að nokkru
líkjast ástralíunegrunum í útliti, þó þeir séu ekki alveg
einsfrumstæðir. Eyjanerfalleg hitabeltiseyja, með há
fjöll vaxin frumskógi, falleg blóm og ávaxtatré,
sérkennilegarklettamyndanir, oghvítarpálmastrendur.
Vegir eru góðir og frakkarnir keyra á einkabílum. Þeir
innfæddu búa
þó enn í
strákofum í
litlum þorpum,
þar sem elsti
karlmaðurinn
er æðsti-
prestur, sem
yngri þegnar
leita ráða hjá.
En drykkju-
skapur er
smámsaman
að eyðileggja
þessi gömlu
samfélög, -
alltaf sama
sagan þar
sem hvíti
m a ð u r i n n
h e I d u r
innreið sína.
- Auðugar nikkelnámur er það sem dregur frakkana
þangað og víða sá maður heilu fjöllin sundurskorin eftir
námuvinnsluna.
Anna hafði ekki áhuga á að stoppa í Nýju Caiidóníu,
en hélt beint áfram til Nýja Sjálands í atvinnuleit. Mig
langaði hinsvegar til að skoða mig um fyrst ég var
komin þangað og slóst í för með þýskum náunga, Götz
að nafni, sem ég hafði áður hitt ÍThailandi og Ástralíu.
Við ferðuðumst á puttanum hringinn í kringum eyna á
hálfum mánuði. Bjuggum í tjaldi og elduðum sjálf, svo
dvölinvarð ekki dýr. Götztalaðifrönsku, sem kom sér
vel fyrir mig, því frakkar (eins og englendingar!) ganga
með þá grillu að þeir þurfi engin önnur tungumál að
læra. - Við, sem vorum svo vitlaus að velja ekki
frönsku í skóla urðum bara að taka afleiðingunum! -
En að öðru leyti reyndust íbúarnir vera einstaklega
vingjarnlegir og hjálpfúsir. Þeir sögðu okkur ýmislegt
um land og þjóð, frá stöðum, sem vert væri að skoða,
samskiptum hvítra og innfæddra, buðu okkur heim til
sín eðasögðuokkurfrágóðumtjaldstöðum, þvíopinber
tjaldstæði voru þar engin. Ferðin gekk eins og í sögu,
- með einni undantekningu þó. - Einhver óprúttin sál
laumaðist undir tjaldskörina eina nóttina og stal
gítarnum mínum, vasadiskói og nokkrum kasettum úr
bakpokanum. En hvað með það. Gítarinn var ekki
mikils virði lengur, allur sprunginn og falskur eftir
þurrkinn og hitann í Alice Springs og vasadiskóið
ódýrt Singaporedót. Og nú þurfti ég allavega ekki að
burðast með þennan farangurlengur! Ég sá mesteftir
söngbókum og nótum, sem voru í gítarpokanum. En
ég mátti víst teljast heppin að hafa ekki tapað neinu
fyrr. Á ferðum okkar hittum við fólk, sem hafði tapað
öllum sínum farangri, peningum og passa og það oftar
en einu sinni.
Yfir páskana tjölduðum við á lítilli friðsælli strönd á
norðurströnd eyjarinnar og áttum þar náðuga daga.
Undruðumst það mest að frakkar skyldu ekki nota
helgina til að njóta jafn fagurrar náttúru og þessi staður
bauð uppá, en aðeins eitt annað tjald var þarna á
stöndinni. Veðrið var milt og friðsældin algjör.
Öldugjálfur á kóralrifinu rétt undan landi og skýjatásur
spegluðust í sléttum sjónum innan við rifið. Sandurinn
Ný-Calidónskar veiðiklær. Við Götz fórum í
veiðiferð með frönskum manni og konu hans frá
Madagaskar, og hér er verið að landa beitu.
Sérkennilegar klettamyndanir á
Nýju Calidóníu. Klettaveggurinn var
svo þunnur að víða sá í gegnum
Litli - Bergþór 22