Litli Bergþór - 01.11.2002, Blaðsíða 20

Njörður með verðlaunahryssuna Perlu ogfolald hennar.
L-B: Þú ert mikið fyrir hesta hef ég heyrt. Hvemig
kynntist þú hestamennskunni?
Njörður: Ég kynntist auðvitað hestum fyrst hér í
Brattholti, - ef frá er talið þegar við krakkarnir stálumst á
hestbak í Kleppsholtinu hér í gamla daga. Eigandi
hrossanna þar fékk okkur þá til að “passa” hestana, sem
við gerðum samviskusamlega! - Einar og Sigga áttu góða
hesta, sérstaklega man ég eftir jarpri hryssu, ættaðri frá
Helludal, sem Einar átti og var annálaður gæðingur. En
ég eignaðist ekki hest stjálfur, fyrr en ég var komin yfir
tvítugt. Þá eignaðist ég meri sem hét Brúnka frá Teigi í
Mosfellsbæ, en hún var undan 1. verðlauna hrossum í
báðar ættir. Dóttir hennar heitir Perla, fædd 1977 á
Kjartansstöðum og gaf ég Láru hana. Hún fékk 1.
verðlaun árið 1996 og heiðursverðlaun fyrir afkvæmi árið
1997. Út af þeim mæðgum er hrossastofninn hér kominn.
L-B: Ert þú með mikið af hrossum?
Njörður: Maður segir náttúrlega aldrei hvað maður
á mikið af hrossum! En við skulum segja að það sé
þónokkuð, en fer þó fækkandi. Það er ekki gott að selja
hross núna. Ég var bæði að temja og selja hér áður fyrr
og svo notum við alltaf eitthvað af hrossum í hestaleigu-
na hér. En hestaleigan hefur líka farið minnkandi seinni
árin. Það er boðið upp á svo margskonar afþreyingu fyrir
ferðamennina nú orðið, jöklaferðir, fljótasiglingar og
fleira. En það er samt alltaf reitingur. Förum þetta
klukkutíma túra hér upp að Gullfossi, niður að
Brúarhlöðum eða hér upp í haga.
L-B: Temur þú öll þín hross sjálfur?
Njörður: Nei, ég hef í seinni tíð aðallega sent í
tamningu, en unnið sjálfur með þau á undan og eftir.
L-B: Lára, hvaðan ert þú og hverra manna?
Lára: Ég heiti Guðrún Lára Agústdóttir, fædd á
Þingeyri við Dýrafjörð 10. júlí árið 1946 og uppalin þar.
Innfæddur Dýrfirðingur í báðar ættir, sem sagt
Vestfirðingur í húð og hár og minn uppáhalds matur er
siginn fiskur með hnoðmör og aðalbláber! - segir Lára
og brosir.
Móðir mín heitir Ingunn Jónsdóttir og er af Vigurætt
og faðir minn Ágúst Lárusson, verkamaður, á ættir að
rekja til Breiðafjarðareyja og móðir mín reyndar líka.
Þau búa bæði háöldruð á Hrafnistu. Við erum 7 systkinin
og búa þau öll, systkini mín, í Reykjavík og Hafnarfirði.
Þau heita: Kristján, Jóhannes, Ágúst, sem er tvíburabróðir
á móti mér, Ambjörg, Jónas og Kristjana, sem er yngst.
Enginn af mínum nánustu ættingjum er lengur fyrir vest-
an.
L-B: Og skólagangan, hvernig var hún?
Lára: Eftir barnaskólann fór ég einn vetur í
verknámsskólann í Reykjanesi þegar ég var 15 ára. Var
þar m.a. með Unnari Böðvarssyni, sem var skólastjóri hér
í Reykholti fyrir nokkrum árum. Það var góður skóli. En
því miður lenti ég í vinnuslysi haustið áður en ég átti að
byrja 2. veturinn, svo það varð ekki af frekari skólagöngu
þar. Ég var að vinna við roðflettningsvél í frystihúsinu
heima á Þingeyri og festi hægri hendina í færibandinu.
Handarbakið laskaðist illa og hefur aldrei jafnað sig
alveg, en ég var í góðum hönskum, sem björguðu því að
ekki fór ver. Sem betur fer er ég örfhent! Það var mikill
hávaði í vélunum og í minningunni er skelfingin þegar ég
stóð þarna og veifaði lausu hendinni og reyndi að koma
stelpunum, sem unnu með mér, í skilning um hvað hafði
gerst og þær bara hlógu. Héldu að ég væri að fíflast eins
og við gerðum oft unglingarnir. Þegar ég ég hafði jafnað
mig eitthvað fór ég á Akranes fyrst sem vinnukona, vann
síðan á símstöðinni þar og svo í bókbandi í Reykjavík.
Sumarið sem ég varð 18 ára vann ég eitt sumar á upp-
tökuheimilinu í Breiðuvík fyrir vestan. Þar var heimili
fyrir vandræða unglinga oftast 10-12 unglingar í einu. Ég
var kunnug matráðskonunni þar frá Þingeyri og hún bað
mig að koma. Og þar sem ég var að fara í húsmæðra-
skólann á Laugalandi í Eyjafirði um haustið (1964),
fannst mér tilvalið að vinna á svona einangruðum stað,
þar sem ég gæti ekki eytt peningunum!
Njörður og Lára um það leytið sem þau kynntust.
Og í Breiðuvík kynntist ég Nirði, sem þá var
ráðsmaður þar. Ég fór með skipi á Tálknafjörð og hann
sótti mig þangað og það varð náttúrlega ást við fyrstu
sýn, segir Lára og brosir. Síðan vorum við aðskilin í
næstum heilt ár meðan ég var á húsmæðraskólanum. En
fyrst sambandið entist þennan aðskilnað, segi ég að það
hafi strax verið góð reynsla fyrir hjónabandið!
Eftir einn vetur á húsmæðraskólanum fór ég síðan,
með hjálp Njarðar, beint á Gullfoss vorið 1965, að vinna í
veitingaskálanum þar hjá Sigríði Bjömsdóttur og Katý
systur hennar. Mér finnst það hafa verið minn besti skóli
að koma þangað, því þær unnu allt sjálfar. Bændurnir
komu með heilu kýrskrokkana og Einar í Brattholti kom
með mjólkina. Mjólkin var reyndar ekkert unnin þar, en
kjötið var allt unnið og við bökuðum allt sjálfar og
auðvitað var allt þvegið þar. Ég man að stundum var
moldrokið af Hrunaafrétt svo mikið að við þurftum að
taka inn þvottinn. En nú er gaman að sjá hve mikið er
búið að græða upp þarna innfrá og landið lítur allt öðru
vísi út núna.
Litli Bergþór 20