Litli Bergþór - 01.12.2003, Blaðsíða 17

Skálholtskór á betri fætinum
Slóveníuferð Skálholtskórsins í ágúst 2003
Eitt af því, sem gerir kórastarf skemmtilegt og fær ungt og
duglegt fólk til liðs við kóra, er að takast á við verkefni, sem
gera kröfur og lyfta líkama og sál svolítið upp úr hvers-
dagsleikanum. Undirbúningur tónleika og kórferða eru slík
verkefni.
Við kirkjur landsins starfar fjöldi kóra og ef slíkt starf færi
ekki fram jafnhliða venjubundnum kirkjusöng, er ég viss um
að kirkjutónlist okkar myndi ekki hljóma eins vel í messum,
eða á öðrum gleði- eða sorgarstundum í kirkjunni og áhugi
sérstaklega yngra fólksins, fyrir starfi í kirkjukórum, yrði
minni. Þjálfunin verður svo miklu meiri og hljómurinn betri,
þegar æft er markvisst og stefnt að einhverju ákveðnu marki
annað slagið, og þetta þjappar fólki saman. Og þar sem góðir
organistar og kórstjórar hafa ráðist til starfa í kirkjunni, hafa
þeir gert kraftaverk með sóknarbömum sínum. Þarf fólk ekki
að vera tónlistarskólagengið til að upplifa kraftaverkið.
Einn slíkan kraftaverkamann erum við svo lánsöm að eiga
hér í Tungunum, Hilmar Örn Agnarsson, organista og
kórstjóra í Skálholti. Og ekki spillir að kona hanns,
Hólmfríður Bjamadóttir er fararstjóri að atvinnu, - fyrir utan
að syngja sópran í kórnum, - og því hæg heimantökin fyrir
kórinn að skipuleggja kórferðir til útlanda!
En nóg af predikunum, ég ætlaði að segja ykkur frá ferð
kórsins til Slóveníu nýverið.
Forsagan - undirbúningurinn.
Fyrsta utanlandsferð Skálholtskórs var til Þýskalands og
Frakklands árið 1998, þar sem við sungum m.a. í Barr í S-
Frakklandi við svo mikinn fögnuð, að okkur var boðið að
koma aftur að ári og syngja við ráðstefnu, sem þar var haldin,
uppá frítt fæði og húsnæði. Það hafði aldrei staðið til að fara
strax í aðra utanlandsreisu, en þetta boð gátum við ekki
staðist, auk þess sem til stóð að taka upp vinabæjarsamband
við Barr að tilstuðlan Gísla heitins oddvita, sem fór með
okkur í fyrstu ferðina. Af því varð reyndar ekki, en við skellt-
um okkur samt út aftur í október 1999 og nú til Frakkland og
Italíu. Fengum við þá til liðs við okkur Diddú, Sigrúnu
Hjálmtýsdóttur söngkonu og Kela mann hennar, Þorkel
Jóelsson hornaleikara, og slógum aftur í gegn í Barr, að ég tali
ekki um Diddú, sem átti eftir að fara fleiri ferðir til Frans eftir
þetta.
Eftir þessa síðustu utanferð kórsins, þóttumst við fær í
flestan sjó og var ákveðið að stefna að utanlandsferð á tveggja
ára fresti í framtíðinn. - En það dróst nú í fjögur ár í þetta
sinn. - Var ákveðið að halda uppá 40 ára afmæli kórsins og
Skálholtskirkju á Skálholtshátíð 2003 með veglegum tón-
leikum og fara svo í kórferð í beinu framhaldi, og nú til
Slóveníu. Þar bauðst okkur að syngja á listahátíð í borginni
Piran og á frægum Týrólastað í Norður-Sóveníu. Og þegar
ræðismaður Slóvenska lýðveldisins frétti að við værum á leið
til Slóveníu, vorum við beðin um að taka á móti Slóvenskum
karlakór, níu manna „oktet“, sem væntanlegur var í heimsókn
til Islands, sem við og gerðum með stæl í byrjun júní. Og
til að launa móttökurnar bauð þessi karlakór okkur að
halda tónleika í heimabæ þeirra, Slovenija Gradec í norð-
austur hluta landsins og gistingu og uppihald meðan við
værum þar. Var það rausnarlega boðið, þar sem þeir voru
bara níu, en við sextíu með mökum og fylgdarliði. En
ein aðalsprauta „oktetsins“ var bæjarstjórinn í bænum,
svo ekki var í kot vísað.
Enn á ný fengum við til liðs við okkur Diddú og nú
með blásturssveit sína, Kela og dæturnar Salóme og
Valdísi. Hefur verið ómetanlegt að eiga Diddú að í gegn-
um tíðina, en hún hefur sungið með okkur á aðventutón-
leikum og öðrum tónleikum ár eftir ár - og ekki er
amalegt að fá fyrsta flokks raddþjálfun hjá henni í kaup-
bæti í æfingabúðum fyrir tónleika og utanlandsferðir.
Sjálf hefur hún svo mikla útgeislun að allir komast í gott
skap, bara við að vera nálægt henni.
Og nú var semsagt tekið til við að æfa og æfa. Kórinn
hafði safnað í sarpinn á liðnum árum, og var ákveðið að vinna
prógramm uppúr því besta sem við hefðum flutt og gera það
enn betur nú. Var gaman að hitta fyrir gamla kunningja úr
tónbókmenntunum, - þ.e. fyrir okkur gömlu hundana í kóm-
um, en erfiðara fyrir þá sem nýir voru og þurftu að læra allt
frá byrjun.
Nú, fjáröflunarnefndin tók til óspilltra málanna og brydd-
aði upp á ýmsum nýungum, - öllu nema kökubakstri! — Við
auglýstum okkur sem skemmtikrafta og söngdúfur og sungum
m.a. í Sogsvirkjun og á 17. júní gegn gjaldi, tókum á móti
þrem 180 manna bamakórshópum og seldum þeim mat í
Aratungu, seldum páskaliljur og jólastjömur, og vomm með
tjaldmarkað. Svo sungum við auðvitað eins og lög gera ráð
fyrir í messum, fermingum, giftingum, skímum o.s.frv., svo
það var nóg að gera. Enduðum á að gifta ritara kórsins, hana
Hildi Maríu, helgina fyrir brottför.
Undirbúningurinn mæddi mest á stjórninni, þeim Helgu
Maríu formanni, Lofti gjaldkera og Hildi Maríu ritara og svo
auðvitað Hilmari Emi og Hófí, og skulu þeim þökkuð öll
þeirra góðu störf.
Skálhollskórinn á Slóvenskrí grund
Litli Bergþór 17