Litli Bergþór - 01.12.2003, Blaðsíða 20

frá Emi Lýðs: „0-
jæja, úr einhverju
verða allir menn að
deyja“!
En klukkan 12
var enn ekki full-
æft, svo það var
tekið hádegis-
verðarhlé á
mexikönskum stað
í nágrenninu og
síðan haldið áfram
að æfa til þrjú. Þá
tók því ekki að gera
mikið meira þann
daginn, nema leggj-
ast í sólbað við
hótellaugina, því
um kvöldið stóð til
að fara í kvöld-
siglingu og kvöld-
verð á „sjó-
ræningjaskipi11.
Farið var kl. 6 og
fyrst siglt til Piran,
lítils þorps í ná-
grenninu, þar sem
tónleikarnir voru
fyrirhugaðir kvöldið eftir. Þar fór hópurinn í smá útsýnis-
göngutúr undir stjórn Hófíar, á meðan Hilmar skoðaði tónleika-
staðinn og aðstöðuna þar. Og þegar við gengum þarna upp eina
þrönga göngugötuna, vorum við allt í einu ávörpuð á íslensku
af manni, sem sat þarna fyrir utan búð sína. Þar var kominn
Slóveninn „Nebbi“, sem unnið hafði 8 vertíðir í Ólafsvík,
meðan konan rak þessa búð í Piran. Við máttum auðvitað til
með að syngja fyrir hann og tókum „Smávinir fagrir“ þarna í
þröngri götunni. — Enginn umferðamiður og gott að syngja
þarna, því við heyrðum mjög vel hvert í öðm. Vorum bara held
ég góð auglýsing fyrir tónleikana, þótt kórstjórann vantaði. Og
svo ruddist hópurinn inn í búðina, sem var gjafavörubúð með
heimaunnum munum, og keypti upp lagerinn.
Síðan var siglt áfram meðfram ströndinni, - meðan eldrauð
sólin hné í Ardiahafið og myrkrið seig á - og lagst við stjóra
skammt undan ströndinni, með ljósin í Isola glampandi í slétt-
um sjávarfletinum. Yndislegt veður, stillilogn og hitinn
passlegur svona undir nóttina. Og þarna í kvöldkyrrðinni,
vaggandi á hægri undiröldunni var borinn fram ágætis kvöld-
verður með hvítvíni - og rómantíkin tók völdin. Páll Skúlason
reis upp og lofaði stundina, bað fólk um að gefa sér tíma til að
hlusta á þögnina og njóta kyrrðarinnar og andartaksins, því
ekki væri víst að allir hefðu aftur tækifæri til að upplifa eitt-
hvað þessu líkt. — Og í sama bili ræsti skipstjórinn vélina! -
Hann var samstundist púaður niður og við fengum smá frest
til að njóta kyrrðarinnar. En síðan fór kliðurinn að aukast og
mönnum varð mál að taka lagið og þá tók skipperinn áhættuna
að ræsa vélina aftur og sigla með okkur í land, syngjandi, glöð
og mett.
Föstudagur 8. ágúst, og aðal-tónleikadagur ferðarinnar
runninn upp. Tónleikarnir voru kl. 21 og dagurinn frjáls til
18, þegar leggja átti af stað til Piran. Og þar sem við höfðum
æft daginn áður, var ekkert annað að gera en slappa af á
ströndinni, eða bryggjukanntinum fyrir framan hótelið og
sleikja sólina, eða fara í búðarráp. Sumir skelltu sér á sjóskíði
eða —sleða, eða í fallhlífina góðu, sem Hófí hafði lofað
Möggu Odds að hún fengi að fara í. Og á tilsettum tíma var
stigið upp í rútuna og ekið til Piran, þar sem æft var og hitað
upp á staðnum. Tónleikarnir voru haldnir í klausturgarði
undir berum himni, - svolítið óvenjulegar aðstæður fyrir okkur
Islendingana. - En hljómburður var furðu góður og búnings-
aðstaðan þokkaleg, svo allir voru jákvæðir þrátt fyrir hitann,
sem var einhversstaðar rnilli 30 og 40 gráður eins og vana-
lega.
Og síðan rann stóra stundin upp, kórinn kominn í sitt fín-
asta púss og í röðina undir styrkri stjórn Páls aðstoðar-
skólastjóra og Diddú mætt með sitt breiða bros til að smita
okkur af lífsgleðinni og óska okkur góðs gengis. Og þar með
hljóðnuðu síðustu tónar Þorkels hornaleikara og dætra hans og
kórinn gekk út á pallana. Klausturgarðurinn var nær fullur af
Skyldi hafa verið gamait hjá Avsenik?
Heiða og Asa með leikþátt.
fólki, og hver haldið þið að hafi setið þarna á fremsta bekk
með sínu fólki, nema Slóveninn okkar úr gjafavörubúðinn
með breitt bros, sem ekki hvarf af andliti hans allan tímann.
Tónleikarnir tókust frábærlega, voru yndislegir en sveittir!
og Skálholtskórnum og Diddú var klappað lof í lófa, sem og
hljóðfæraleikurunum, þeim Þorkatli hornaleikara, Valdísi,
Salóme og Jóhanni trompettleikurum og Kára orgelleikara, að
ógleymdum Hilmari Erni kórsjóra okkar og majestro. Og
ekki spillti þegar fréttist að Diddú ætti afmæli þennan dag og
henni voru færð blóm í tilefni dagsins. Stjórnendur hátíðar-
innar voru himinlifandi og sögðu langt síðan haldnir hefðu
verið jafn góðir tónleikar þarna. Og Slóveninn okkar gaf kórn-
um stóra þjóðbúningadúkku í þakklætisskyni.
Það var sem sagt allt eins og blómstrið eina og nú steðjuðu
allir, undir stjóm Jelke víkingakonu á veitingastað niður við
sjóinn til að borða náttverð. Rútunni var ekki til að dreifa,
bannað að leggja bílum í miðbænum, svo strákarnir okkar
gerðu sér lítið fyrir og báru orgelið hans Kára alla leið úr
klaustrinu og niður á veitingastaðinn, - reyndar oðnir vanir að
„transportera" því hingað og þangað á æfingar og tónleika.
Og við urðum ekki fyrir vonbrigðum. Veitingastaðurinn
var af fínustu sort, maturinn eins og í „Babettes gæstebud" og
vínið eðalgott. Helga María kórformaður steig á stokk og
færði Hófí þakkir fyrir frábæra fararstjórn og gjafabréf uppá
heilnudd og slökun á nuddstofu hótelsins okkar, sem hún gæti
nýtt sér þegar hún væri laus við okkur! Og þegar allir voru
orðnir mettir og búnir að þakka fyrir sig með söng, var gengið
upp á bæjartorgið, sem var stórt og klætt hvítum glansandi
marmarahellum, og þar tekin nokkur ljúf lög í hlýrri
næturkyrrðinni, eins og Amaizing Grace að hætti Önnu Siggu
o.fl. Afmælisbörn kvöldsins reyndust vera fleiri en Diddú, því
þau Dröfn og Kalli kennari áttu líka afmæli og nú var þeim
Hófí sýnir réttu tökin á klukkunni.
Litli Bergþór 20