Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 7

UNGA ISLAND
U5
ur um, að einhvers staðar hafi komið
gloppa á feldinn hans'.
„Honum tókst nú samt, þessum sama
birni, að ná í hana elstu dóttur mína og
bera hana burtu í hrömmunum“, sagði
gamla kýrin. Hún hafði vaknað við
samræðurnar. „Ef þú hittir björninn
aftur“, sagði hún við hestinn, „þá
liefði ég ekkert á móti því, að þú lag-
færðir feldinn hans í annað sinn“.
Það var ekki laust við, að þetta væri
sagt í háði, því að hesturinn var bæði
lítill og magur og í meira lagi vesæld-
arlegur á að líta, þar sem hann hnipr-
aði sig saman á básnum sínum inni
við gluggann. Og ekki var hann lík-
legur til þess að eiga erindi í bjarnar-
hramma.
„En af hverju á að draga mig út?“
spurði grísinn. Hann stóð enn þá með
framlappirnar uppi í milligerðinni og
braut heilann um það, sem hrúturinn
hafði sagt.
„•Já, af hverju erum við kindurnar
rúnar og kýrnar mjólkaðar og hest-
arnir kúgaðir, bæði til burðar og drátt-
ar og eggjunum rænt frá fiðurtætlun-
um þarna uppi á prikinu?“ sagði hrút-
urinn. „Við dýrin höfum misst réttindi
okkar. Einu sinni var þetta allt öðru
vísi, en sá tími er liðinn og kemur
aldrei aftur“.
„Hvað er það, sem þið kallið rétt-
indi? spurði litla lambið, og hallaði sér
mjúklega upp að hrútnum.
„Það er þetta“, sagði hrúturinn um
leið og hann setti hausinn undir kvið á
lambinu og þeytti því út í horn.
„Nei, það er ekki satt“, sagði mamma
litla lambsins. Hún færði sig að því og
sleikti það. „Komdu nú, þá skal ég
sýna þér, hvað rétt er“. Síðan spyrnti
hún út afturfótunum og kallaði á lamb-
ið: „Komdu nú og fáðu þér mjólkur-
sopa. Ég sá það vel, að þú gast ekki
etið neitt af heyinu vesalingur“.
Og litla lambið brölti á fætur, stakk
höfðinu að júgrinu og fann þar hugg-
un sína. Á meðan það var að sjúga,
dinglaði það dindlinum í ákafa, til þess
að sýna, að því þætti mjólkin góð. En
móðirin beygði sig yfir barnið sitt og
lét höfuðið hvíla á bakinu á því.
Unga kýrin, sem ekki var lögst enn
þá, togaði nú í bandið og sagði: „Það
er eins og mig minni, að það hafi verið
hrúturinn hérna, sem sagði okkur sögu
einu sinni. Það var líka á svona kvöldi,
þegar við fengum eintómt hey, en eng-
an hálm. Ég er búin að gleyma sög-
unni, en svo mikið man ég, að hún var
góð“.
„Það var á aðfangadagskvöld í
fyrra“, sagði hrúturinn, „en það er
varla hægt að ætlast til þess af kú,
að hún muni slíka hluti“.
„Heldurðu, að þú viljir segja okkur
hana aftur?“ sagði grísinn. „Mér þyk-
ir svo gaman að sögum, þó að ég hafi
nú reyndar aldrei heyrt neina“.
„Þegar ég átti heima í stóru hest-
húsi með mörgum rauðum og brúnum
hryssum og hestum“, sagði nú hestur-
inn, „þá var þar gamall klár, sem sagði
okkur sctu um dýrin á hverri jóla-
nótt. Og hann bað okkur að muna sög-
una vel. Ef hrúturinn kann þá sögu,
þá ætti hann að segja hana núna“.
„Skyldi ég kunna hana“, sagði hrút-
urinn og stappaði niður öðrum fætin-
um. „Það skyldi ég nú halda, að ég
kynni hana, söguna þá. Ég var ekki
r.ovaa þriggja nátta, þegar hún mamma
mín sagði mér hana. Hún hafði heyrt
hana hjá mömmu sinni, sem hafði hana
frá mömmu sinni, og sú hafði heyrt