Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 23

UNGA ÍSLAND
161
— Jú, hvernig heldurðu að það geti
þá stundum gert sig svona lítið, og svo
aftur stórt eins og í kvöld?
Nú varð Bensi alvarlegur. Skúli
liafði mátað hann. — Það er nú samt
ekki lifandi, tautaði hann. Ég skal
spyrja kennarann minn afhverju þetta
er.
— Já, spurðu hann bara, sagði
Skúli hróðugur. Loksins hafði hann
yfirhöndina.
En nú er kallað í þá heiman frá bæn-
um. Sighvatur og Geirlaug ætluðu að
fara halda heimleiðis. Það var áliöiö
kvölds, og Bensi átti að fá kaffi áður
en hann færi.
Þeir héldu heim að bænum. Yfir
þeim tindruðu stjörnurnar í blárri
hvelfingu loftsins og fjöllin ofan við bæ-
inn störðu á þá með sinni tignu tungl-
skinsró. Þessa tvo ungu íslendinga, al-
snjóuga frá hvirfli til ilja, hugleiðandi
í'ök tilverunnar. Tveir menn, sem leidd-
ust heim túnið, þar sem frosin mjöllin
marraði þægilega við fótspor þeirra og
söng við sleða-meiðana. Síðan kom
kveðjustundin og þeir tókust í hendur.
Tveií' vinir. Það var eins og einhver
kökkur kærni í hálsinn á Skúla. Kann-
ske fann hann það, að nú voru jólin
að kveðja, eða var það bara það, að
Bensi var að fara? Kannske var það
öllu helst það, að jólin eru í ætt við all-
ar aðrar gleðistundir, sem leiða hugi
mannanna saman til heitrar yináttu og
skilnings. Þau eru hátíð kærleikans.
Þarna á stéttinni voru þær að kveðj-
ast, Geirlaug og Guðrún, þær kysstust
mai’ga kossa, sem slitnuðu í sundur af
hálfum orðum: Marg.... bless.... uð
.... og .... sæl.... takk .... fyrir
allt .... gott. Fegin .... vil ég eiga
.... þig að, og einn koss að lokum, þá
Desembernótt.
Yfir bænum blika stjörnuljós;
bylgjum rökkurs eyða tunglskins flóð;
bjartir geislar gylla hverja slóð,
gliti vafin smæsta hélurós.
Frostið stígur. Storms er hvergi vart,
stillt og kyrrt, og norðurljósa flog.
Himinvíddin köld en hjarnið bjart,
hafið blátt við klettabelti svart.
Aleinn hlustar úti í heiðarþögn
ötull fjallarefur, hærugrár,
hlaðinn erjum við hin viltu mögn,
vætir eigin blóði hjartans sár.
Lífsins tungur tala ekki meir,
tómlát kyrrð er athvarf þess, sem deyr.
Blómið, sem að blíða vorsins ól,
blundar nú — við kaldan jarðar leir.
Gagnvart hinni hörðu vetrarnótt,
hikar sérhver skynjun — brestur þrótt,
Dauðinn sjálfur leikur þar sín Ijóð,
lífsins sól á skin í hennar glóð.
Óskar Þói'ðarson
frá Haga.
losnuðu þær sundur. Sighvatur og Ól-
afur kysstust líka, en bara einn stutt-
an koss. Þeir voru karlmenn.
Síðan fór fólkið af stað. Skúli stóð
á stéttinni stundarkorn og horfði á
eftir því, síðan fór hann inn að hátta.
Þessi jól voru liðin; þau voru búin að
vera og eftir var bai’a minningin ein.
Hann saknaði jólanna. En að ári liðnu
kæmu þó aftur jól. Að ári liðnu. Jú,
svo langt úti í fjarlægðinni voru þau.
Frh.