Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 21

UNGA ISLAND
159
Þá stóðu þær einnig upp, tóku klút-
ana frá andlitinu og sögðu:
Takk í'yrir lesturinn.
Þá stóð Skúli Bjartmar einnig á fæt-
ur og sagði líka — Takk fyrir lestur-
inn.
Nú er það ekki ætlunin að skýra
hér frá því hve ákaflega góðan og
mikinn mat Skúli fékk þetta jólakvöld.
Það gæti að sjálfsögðu orðið til þess,
að þið haldið að hann hafi verið ein-
hver dæmalaus matgoggur. En hitt er
víst, að þetta voru hangikjötsjól, laufa-
brauðsjól, pönnukökujól.
Og um kvöldið eignaðist Skúli Bjart-
mar nýjan sleða.
Það var ekki fyrr en á annan jóla-
dag að vinirnir hittust. Þá kom Bensi,
ásamt Sighvati, bónda á Holti og konu
hans. Hildur gamla treysti sér ekki til
þcss að koma, því bæði hafði hún ver-
ið lasin undanfarið, og ekki gefin fyr-
ir vetrarferðalög, kerlingin, eftir því,
sem hún sagði sjálf.
Þeir voru hálffeimnir hvor við ann-
an í fyrstu, töluðu fátt, svo var farið
að spila. Á jólunum er nefnilega alltaf
mikið spilað á spil í sveitunum. Full-
orðna fólkið spilaði saman og svo spil-
uðu þeir Bensi og Skúli Bjartmar við
Siggu. Þau spiluðu gosa, svarta Pétur
og margt, margt fleira og segir nú
ekki af því meir. Um kvöldið fóru þeir
svo út til að renna sér á nýja sleð-
anum hans Skúla. Þá um leið var múr
fjarverunnar brotinn, og þessir tveir
ungu vinir, höfðu nú hitt hvor annan.
Veður var gott, dálítil frostkæla, en
heiðskír himinn og tungl í fyllingu.
Aftur og aftur þaut sleðinn niður
brekkuna með ofsa hraða og þyrlaði
upp fönninni, svo að mjallstrokan
þeyttist um föt þeirra og andlit. Ýmist
sátu þeir báðir á sleðanum eða annar í
senn og hinn stóð og horfði á. Aftur
og aftur duttu þeir af, og aftur og aft-
ur sá Skúli í kringlóttan botninn á
Bensa, er hann stakkst á höfuðið út af
sleðanum. Hann sjálfur var litlu
heppnari og eitt sinn, t. d., henntist
hann útaf sleðanum á svo mikilli ferð,
að hann fór margar endaveltur í snjón-
um og er hann opnaði augu sín í miðju
fallinu, sá hann fætur sína hátt uppi
í geimnum, svo hátt, að það var eigin-
lega furðulegt, að hann skyldi nokk-
urntíma ná þeim til sín aftur.
— Nú fórstu þó aldeilis flatt! skelli-
hló Bensi fram úr eldrauðu andlitniu,
þar sem hann stóð uppi á brekkubrún-
inni. Nú höfðu þeir fengið nóg af bylt-
unum og settust niður og hvíldu sig.
Skúli Bjartmar fann, að þá var
stundin komin, sú, er skyldi sannfæra
Bensa um að menn gætu nú vitað eitt
og annað, þótt þeir hefðu ekki setið
skólabekk. Eitthvað afargáfulegt vildi
hann segja, og hóf síðan upp rödd sína:
— En ef brekkan væri nú svo löng,
að hún endaði hvergi, þá gæti verið
gaman, því að þá gæti maður ailtaf
runnið.
Og Bensi svaraði og sagði:
— Það er engin brekka svo löng.
Það er ekkert svo langt, að það taki
aldrei enda, og ef brekkan væri nú
voða, voða löng, þá yrði svo erfitt að
komast upp hana aftur, að það borgaði
sig ekki.
— Ég veit þó um eitt, sem er svo
langt, að það endar hvergi, sagði Skúli
B j artmar.
— Hvað er nú það?
— Gettu!