Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 11

UNGA ÍSLAND
þeir eru bornir út í síðasta sinn, þá er
úti um þá fyrir fullt og allt, því að sá
er munurinn á mönnum og dýrum, að
dýrin hafa það, sem kallað er sál, en
mennirnir ekki'.
„Hana nú“, sagði grísinn. „Nú veit
ég meira en áður. Það er þá ekki neitt
hættulegt, þó að mennirnir komi og
bindi um trýnið á mér og beri mig út.
Það verður ekki til annars en að mér
líður enn þá betur á eftir en mér líður
hér“. j
Og hrúturinn, sem enn var uppi-
standandi, hann kinkaði kolli og sagði:
„Ef svo er, hvað er ég þá að ergja
mig yfir þessu?“ Síðan gekk hann að
litla lambinu, sem hann hafði stangað,
og sleikti það. Því næst lagðist hann
niður, sofnaði og dreymdi um stóru
slétturnar og hestinn, sem koma átti.
En unga kýrin sagði: „Jæja, ætli
ég leggi mig þá ekki á básinn, þó að
hann sé bæði blautur og ósléttur. Það
er hvort sem er ekki nema um stundar-
salcir“. Síðan lagðist hún á hnén og lét
sig síga niður á hliðina.
Og hesturinn gleymdi súgnum frá
glugganum og gigtinni í afturfótun-
i.m. Hann lagðist niður á básinn, lét
höfuðið síga, og hann byrjaði að
dreyma. Og hænsnin lögðust niður á
prikið, stungu höfðinu undir vængina
og sofnuðu.
Öll dýrin í fjósinu gleymdu raunum
sínum og andvörpum. Þau dreymdi um
frjósöm og friðsæl beitilönd og um
hann, sem koma átti.
En úti lék vindurinn sér að léttum
skýhnoðrum hátt uppi yfir endalausri
snjóbreiðunni. Stjörnurnar sindruðu á
heiðskírum himni, og jólanóttin lædd-
ist yfir jörðina og flutti frið — frið
bæði mönnum og dýrum.
U9
FINN HALVORSEN:
Hann hafði lesið Hamiet
Hann var aðeins 15 ára gamall. —*
Hann gekk ekki út eins og venja hans
var eftir að hann kom heim frá skól-
anum. Hann hafði löngun til að
skrifa; skrifa eitthvað fallegt, helst
um vorið. Sólin skein inn um glugg-
ann hans. Síðustu skaflarnir í garðin-
um voru að hverfa fyrir vorblænum.
en í stað þeirra voru lítil, falleg blóm
farin að gægjast upp úr moldinni.
En þótt hann væri nú ákveðinn í að
skrifa um sjálft vorið, gat hann þó
ekki stöðvað hugann við það. Hann
gekk því að bókaskápnum og tók sér
bók í hönd.
Af hendingu hafði hann tekið Ham-
let, sorgarleik Shakespeare, sögu hins
danska konungssonar.
1 fyrstu þótti honum fyrir því, að
ekkert í leikritinu minnti hann sér-
staklega á vorið, sem hann þráði svo
mjög, en smám saman gagntók sagan
af Hamlet huga hans; saga konungs-
sonarins, sem ekkert lét aftra sér frá
að koma fram föðurhefndum.
Hann sá glöggt, hvernig allt gekk
fyrir sér í þessum sorgarleik. Hann
varð næstum því ruglaður vegna alls
þess er fyrir kom,, og svo að síðustu,
er konungssonurinn hafði loksins
komið fram hefndum, að þá skyldi
hann sjálfur falla fyrir bitum brandi
fornvinar síns.
Bókin féll úr höndum hans, og hann
varð sjálfur harmi lostinn yfir hinum
grimmu örlögum Hamlets.
Hann leitaði í huganum að einföldu
orði, er hann þóttist nýlega hafa séð,