Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 19

UNGA ÍSLAND
157
smátt. Geislar hennar voru ekki eins
hlýir og mjúkir og í vor og það var
eins og hún væri smám saman að
tapa þrótti sínum, til þess að komast
upp fyrir hæstu tindana, sem nú voru
snævi þakktir. En þarna var hún þó
og hafði enn þá ekki alveg gleymt þess-
ari fámennu þjóð norður í Atlantshaf-
inu. Þjóðinni, sem kannski elskaði hana
einna mest allra þjóða í heiminum. Nei,
hún hafði ekki gleymt henni, og einn
daginn fór hún aftur að hækka göngu
sína á loftinu og lengja dagleiðina frá
austri til vesturs og þá voru jólin að
koma. En áður en við förum að tala
um jólin, þarf ég að taka þetta fram:
Haustið hafði liðið og dottið úr sög-
unni, án þess eiginlega að um það
þurfi að ræða, nema að einu leyti. Nú
var Gvendur smali löngu farinn frá
Hámri. Skúli Bjartmar saknaði hans
fyrstu dagan, því þegar allt kom til
alls, var Gvendur ekki sem verstur,
bara óhæfilega merkilegur yfir sjálf-
um sér. T. d. átti Skúli Bjartmar það
að þakka Gvendi að geta staðið á
höfði og snúið fótum til himins. En
það, að Gvendur var farinn, varð nú
til þess, að Skúla langaði því meira
til að vera í návist Bensa nú en nokkru
sinni fyrr. Við Siggu systir var tæpast
hægt að leika sér lengur. Hún var nú
orðin svo stór. En eftir því sem líða
tók á haustið, urðu fundir þessara
tveggja vina strjálli og strjálli. Bæði
var það af því, þegar veturinn lcemur,
versnar tíðarfarið og þeir gátu því ekki
eins verið saman og svo ekki síður af
hinu, að nú var Bensi orðinn tíu ára
og þurfti nú að vera í skóla allmiklu
neðar í dalnum. En á jólunum áttu þeir
yon á að hittast og Skúli Bjartmar
hlakkaði mikið til, þó var sú tilhlökkun
einnig blandin smávegis kvíða. Nú
hlaut Bensi sem sé, að vera orðinn tölu-
vert lærður maður. Það var betra að
kunna að tala við svoleiðis mann. Sjálf-
ur hafði Skúli Bjartmar í engan skóla
komið, var þó orðinn sæmilega læs
og töluvert skrifandi. Með sjálfum sér
hélt hann að hann myndi kannske
standa Bensa nokkuð á sporði, hvað
lærdóm snerti, en til þess að vera þó
viss í sinni sök, tók hann sig til, nokkr-
um dögum fyrir jólin og fór að læra
margföldunartöfluna. Henni ætlaði
hann að slengja á Bensa svona að ó-
vöru og vita hvernig honum yrði við.
Og svona til smekkbætis, fékk hann
lánaða hjá Siggu landafraiði og bibiíu-
sögur. Nei, hann Skúli Bjartmar skyldi
þó aldrei standa alveg á gati í þessum
námsgreinum frammi fyrir Bensa. Síð-
an settist hann út í moðbás í fjósinu
og þar þuldi hann margföldunartöfl-
una upp úr sér. En hann gat aldrei
munað hvað sjö sinnum sjö var mikið.
Kann sat þarna kófsveittur og þuldi
hálfhátt, og þessar tvær kýr, sem í
fjósinu voru, hafa víst haldið að þetta
væri nautheimskur maður, að minnsta
kosti hristu þær mjög sín stóru höfuð.
Svo lágu þær þarna á básunum sínum,
stundu og dæstu þessi ósköp, eins og
þetta væri það feykilegasta erfiði sem
þær áttu í. Kannske fóru þær svo að
jórtra og heyið sem þær borðuðu um
morguninn og rendu niðör í maga, kom
nú upp í munninn aftur í stórum þvæl-
um, síðan jóðluðu þær á tuggunni og
lygndu augunum. Kannske var þær að
dreyma að úti væri sól og sumar og að
þær sjálfar væru úti í blíðunni. Svo
mundu þær, teygðu frá sér aðra aftur