Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 12

150
VNGA ÍSLAND
að gæti gleggst lýst þeim áhrifum, er
saga Hamlets hafði haft á hann. —
Jú, nú mundi hann það, — í einu orði
sagt: stórfenglegt.
Pað var þó eitt, sem hann átti erf-
iðast með aö skilja. Hvernig gat Hamlet
farið þannig með Ofelíu? Það var ekki
riddaraleg íramkoma. — Eða hafði
honum ef til vill aldrei þótt vænt um
hana. Það hlaut svo að vera, því ef hann
hefði elskað hana, mundi hann aldrei
hafa getað fengið af sér, að skipa henni
að ganga í klaustur.
Þetta hefði hann aldrei gert í spor-
um Hamlets.
liann hugsaði til sinnar eigin Ofeliu,
og nú byrjaði hjartað að slá örar í
brjósti hans.
Gæti hann kannske farið eins að við
hana, svo hún ,yrði vitskert eða fyrir-
færi sér?
Nei, væri hún lostin harmi og efa,
mundi hann fullvissa hana um ást sína
og hughreysta hana á allar lundir. —
En þá datt honum allt í einu í hug. Hefi
ég nú ekki einmitt breytt þannig við
hana, að henni sé hætta búin. Hefi
ég ekki ert hana og strítt henni. —
Líður henni kannske ekki einmitt nú
jafn illa Ofeliu?
Hafði hann ekki verið jafn miskunn-
arlaus og Hamlet?
Hann varð að bjarga henni, sjá hana
þegar í stað, ganga með henni og tala
við hana í einlægni, og fullvissa hana
um ást sína.
Hann hafði nú hugsað sér að þetta
mætti nú reyndar dragast nokkuð,
kannske þar til þau væru búin í skólan-
um.
— En það gat verið um seinan. Nú
gat verið um lífið að tefla, og það var
einmitt hennar líf, sem var í hættu.
— Hann varð að fara strax og tala
við hana.
Það var komið kvöld. Hann gekk
hratt eftir götunni. Hann mætti ungu
fólki. Það leiddist, það hló og masaði.
Hann lést ekki sjá það. Það veit ekki
einu sinni hver Hamlet var, hugsaði
hann með innilegri lítilsvirðingu.
Það var orðið skuggsýnt, er hann
gekk heim að garðinum við húsið
hennar.
Hann gekk bak við húsið, svo enginn
gæti séð hann frá veginum. Síðan
stakk hann tveim fingrum í munninn
og stutt og hvellt blístur rauf þögnina.
Síðan hallaði hann sér upp að girðing-
unni og beið.
Að stuttri stundu liðinni, opnuðust
dyrnar. Hann heyrði fótatak hennar,
þar sem hún gekk hvatlega eftir malar-
bornum gangstígnum. Lítil, grannvax-
in vera nálgaðist girðinguna. Það var
hún.
Hann sá, að hún var berhöfðuð og
kápulaus. Það þótti honum leitt. —
Hún hafði þá ekki hugsað sér að ganga
út með honum.
Hún lagði hönd sína, heita og raka á
grindverkið og brosti um leið.
Hann hugsaði til Ofelíu og leit um
leið rannsakandi augnaráði á andlit
hennar. Það var fölt og augun þreytu-
leg. Brúnu augun hennar tindruðu
ekki af gleði og fjöri eins og áður.
— Ofelía! stundi hann. Vesalings
villuráfandi Ofelía.
— Það eru gestir hjá okkur, svo ég
verð að fara strax, sagði hún.
Nú varð hann hálf ringlaður. Hann
tók svo þétt um rimlana í girðingunni
að skarpar brúnir þeirra skárust inn í
fingur hans. Nú reið á að hann gæti
komið orðum að því og sagt eitthvað