Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 18

156
UNGA ÍSLAND
fyrri til. Þeir voru komnir spölkorn á
undan samferðafólkinu. Þá segir Bensi:
— Þú þorir ekkert úr sporunum.
Ertu hræddur við að detta?
— Detta, ég! Nei, ég get riðið harð-
ara en þú.
— Nei, það getur þú ekki, af því að
þessi jálkur, sem þú ert á, kemst ekki
það hálfa á við Blesu.
— Það gæti ég nú sýnt þér, svaraði
Skúli.
— Jæja, við skulum þá reyna, sagði
Bensi.
Þá hvöttu þeir hrossin sporum og
þau þutu á harða stökki svo að vindur-
inn hrein við eyru drengjanna. Það
numdi engum togum. Skjóni var áður
en varði kominn langar leiðir fram úr.
En bíðum nú við. — f götunni fram-
undan var stór pollur og Skjóni stefndi
beint á hann, en í stað þess að stökkva
út í pollinn vék hann snöggt til hliðar
og út á melinn. Við þessu hafði Skúll
ekki búist og steyptist nú beint á höf-
uðið ofan í pollinn kolmórauðan af ó-
hreinindum götunnar. Gusurnar gengu
yfir hann, og nef hans flattist út, en
steinnybba gekk upp í magann. Hann
brölti samt á fætur því að dauður var
liann ekki og ekki neitt brotinn, en
munnur hans var fullur af sandi. Nú
var þó bikar óhappanna orðinn fullur
og Skúli gat nú ekki lengur harkað
af sér, heldur stóð hann nú þarna g'ap-
andi í pollinum og óhreininda taumarn-
ir lágu frá hári hans niður um andlitið
og úr fötum hans lak og fossaði vatn
götunnar, eins og það væri að forða
sér frá þessum hljóðabelg. Því að Skúli
Bjartmar öskraði af öllum lífs og sálar
kröftum, en húfan hans virtist hafa
gaman af þessu og sigldi hraðbyr und-
gp vindi þarna eftir pollinum,
Samferðafólkið aumkvaðist nú yfir
Skúla og fór að skafa úr honum mesta
leirinn og hjálpa honum síðan á bak.
Bensi glotti, en þorði ekki að hlæja
upphátt. Þegar heim kom, var Skúli
Bjartmar háttaður ofan í rúm og
mamma hans sat hjá honum stundar-
korn og er hún bauð honum góða nótt,
bað hún hann að muna nú eftir að
lesa bænirnar sínar. En honum fannst
nú með sjálfum sér, að guð ekki hafa
verið svo góður í dag, að það tæki því
að fara að lesa bænir. En þá mundi
hann eftir því að hann hafði aldreí
beðið hann um annað, en að lofa sér
að fara og passa sig fyrir hrútunum
og þetta hafði guð gert. Ójá, það var
best að lesa bænirnar.
Síðan lokaði hann augunum og at-
burðir dagsins komu smátt og smátt
til hans aftur. Jarmurinn suðaði óaf-
látanlega í eyrum hans og hann sá
Bensa með storkunarsvip á andlitinu.
— Iivor okkar heldurðu að sé nú meiri
maður? fannst honum Bensi segja, en
mikið var annars gott að sofna.
Þar með var lokið þessum merkilega
degi, þegar Skúli fór að heiman að
morgni í nýjum, fallegum fötum, sann-
færður um að hann væri fallegur og
fínn maður, en kom heim að kvöldi í
óhreinum, rifnum görmum, meiddur í
maga og nefi og sannfærður um að
hann væri ákaflega lítilfjörleg persóna.
XI.
Jólin líða of fljótt.
Svo leið þá enn að jólum.
Undanfarandi daga, vikur og mán-
uði, hafði sólin gægst seinna og seinna
hvern morgun upp fyrir suðurfjöllin og
stytt dagleið sína á loftinu smátt og