Unga Ísland - 01.11.1941, Síða 23
— Ég var að skyggnast eftir kind-
um, sagði hann. — En í stað þess fann
ég ykkur.
Svo sögðu drengirnir honum allt af
létta, hvernig stæði á ferðum þeirra.
— Jæja, drengir! Þið komið nú
heim með mér og fáið einhverja hress-
ingu, áður en ég fylgi ykkur heim,
sagði hann svo.
— Getum við ekki komizt heim
strax? spurði Árni. Hann var farinn að
verða óþolinmóður.
— Nei, ég flyt ykkur heldur á bát
fyrir nesið. Það er styttra.
Drengirnir létu sér það vel lynda og
fóru á bak hjá manninum, annar fyr-
ir framan hann, en hinn fyrir aftan.
Svo fetaði hesturinn sig með byrði
sína niður skógivaxna fjallshlíðina
umluktur grárri þoku á alla vegu . . .
Drengirnir kunnu vel við þehnan
uýja vin sinn og röbbuðu um alla
óeima og geima.
— Af hverju kemur þokan? spurði
Árni.
— Já, ef þú vissir það, sagði Sig-
tryggur.
-— Þú átt ekki að spyrja svona
bjánalega, sagði Bjössi fullorðins-
lega.
— Þetta er ósköp eðlileg spurning,
eftir þetta ævintýri, sagði Sigtryggur
°g hló. Þú skalt lesa um það í bókun-
uni litlí karl, bætti hann við. Allt eiga
litlir drengir að lesa í bókunum. Það
Vi*r víst betra að flýta sér að verða læs,
eða svo fannst Árna.
— Nú, erum við rétt komnir niðui á
•lafnsléttu, sagði Sigtryggur, er þeir
l^ræddu niður krákustiginn.
— Jafnsléttu, hvað er það? spurði
^rni.
— Það er sama og túnið heima; er
bað jafnslétta?
unga ísland
— Já.
Sigtryggur hló . . .
En allt í einu var eins og hulu væri
svipt frá augum þeirra. Það var þok-
an, sem hvarf eins snögglega og hún
kom. Þeir sáu bæ niður við sjóinn spöl-
korn frá.
— Þarna á ég heima, sagði Sig-
tryggur.
Drengirnir litu til baka. Fjallið var
ennþá hulið í þokunni, nema neðstu
hlíðarnar.
— Við vorum heppnir, að þú skyldir
finna okkur, sagði Bjössi. Sigtryggur
brosti og klappaði honum á öxlina.
— Þið eruð mestu dugnaðarpiltar,
sagði hann . . . Er þeir riðu niður tröð-
ina, er lá heim að bænum, sáu þeir tvo
litla drengi á líku reki og þeir voru, út
á bæjarhlaðinu. Þeir voru ósköp undr-
andi er þeir sáu þessa ókunnu gesti..
— Komið þið sælir, sagði Sigtrygg-
ur.
— Sæll pabbi minn, önzuðu þeir, og
tóku svo sprett inn í bæ . . . Fáum mín-
útum síðar, þegar bóndi var að taka
Árna af baki, kom húsfreyjan út með
syni sína á hælum sér. Þau heilsuðu
drengjunum. Konan átti bágt með að
leyna undrun sinni.
— Hvaðan komið þið? spurði hún.
Drengirnir ætluðu að svara, en Sig-
tryggur varð fyrri til:
— Ég fann þá upp í fjalli . . . Sk.vldu
það ekki vera útilegumannabörn . . .
Þau hlógu öll.
— Þið hafið verið í berjamó, sagði
konan.
— Já; við fundum mikið af berjum,
sagði Árni.
— Alveg fulla flösku, anzaði Bjössi
og sýndi þeim. Svo gáfu þeir öllum ber
í lófann.
— Jæja, komið þið nú inn drengir
147