Sunnudagsblaðið - 24.12.1959, Side 17

SNEMMA morguns, áður en
skurðlæknirinn var kominn á
fætur, var dyrabjöllunni
hringt. Fyrir utan stóð mað-
ur og honum var mikið niðri
fyrir.. Hann kvaðst þjást af
sjúkdómi, sem krefðist að-
gerðar þegar í stað. Læknir-
inn klæddi sig í snatri og
hringdi á þjóninn.
— Vísaðu sjúklingnum inn,
sagði hann.
Hann gekk inn náfölur í
andliti og það leyndi sér ekki
á svipnum, að hann hafði
þjáðst mikið. Hann var sýni-
lega hefðarmaður og bar
hægri höndina í fatla. Hann
mælti ekki orð frá vörum,
heldur stundi þungan og var-
ir hans skulfu.
— Gjörið svo vel og fáið
yður sæti. Hvað get ég gert
fyrir yður?
— Ég hef ekki sofið í heila
viku. Það er eitthvað að í
hægri hendinni, sem ég veit
ekki hvað er. Kannski er það
krabbamein eða einhver ann-
ar sjúkdómur. — 1
fyrstu lét ég sársaukann ekki
á mig fá, en í seinni tíð hef-
ur hann ágerzt, og nú er hann
orðinn hræðilegur. Ég hef
enga ró í mínum beinum.
Þetta verður hræðilegra og
hræðilegra með hverri mín-
útu sem líður. Ef þessu held-
ur áfram, verð ég brjálaður.
Ég er kominn hingað til þess
að leita aðstoðar yðar. Ég vil
að þér skerið burt eða brenn-
ið meinið, svo að ég geti feng-
ið frið.
Læknirinn revndi að hugga
hann með hví. að aðgerð væri
kannski ekki nauðsvnleg.
— Jú, svaraði maðurinn á-
kveðinn. — bér verðið að
skera í höndina. Ég er kom-
inn hingað til hesq a?i láta
skerp meini?i hnr+. Fkkert
annað getnr hiálnað mér.
Hann lvf+i hendinni með
miklum erfiðismunum og
bætti yið:
—— Þér ski’hið ekkí verð'a
imdranöi hótf hér siáið ekk-
prt. sár. Þetta er nefnilracra dá-
h'tið óvenjulegt sjúkdómstil-
felli.
Lmknirinn hutfgaði hann og
sagði honum ag ekkert væri
að ó+tast. 'Þc.tta vmri áreiðan-
lega ekki ó-'mniulegt. Fm beg-
ar hann hafðí rannsakað hönd
ina gaumojefilppa. lét hann
hana falla n« vnnti öxlum.
Það var ciápi-ilpoe ekkert að.
Þessi hönU loit út fvrir að
vera alhoiihrigð. Það var ekki
Svo mikið sem rauður hlett-
ur á henni Þn vár óvéfengi-
anlegt að mqðurinn hiáðist
pvneðiloga Þ^r um vitnuðu
biáuineprflrpottir á náfölll
andli+i hans Hann dró hönd-
ina varfpernisleoa að sér. beg-
ar læknirin-e slervnti henni.
— Hvar finnið bér til?
Hann h°nti á ákveðinn
st.að á handarhakinu. oa beg-
ar laoknirjnn snert.i st.aðinn,
kinntist maðurinn við af sárs-
auka.
— Fundnð hér til?
Honum var um megn að
svara, en tárin, sem runnu
ÓSÝNILfáA SÁRIÐ
niður vanga hans, töluðu sínu
máli.
— Þetta er undarlegt. Ég
get ekki séð neitt.
— Ekki ég heldur, en ég
finn hræðilega til. Ég vil held
ur deyja en líða þennan sárs-
auka stundinni lengur.
Læknirinn rannsakaði
höndina á ný, grandskoðaði
hana í smásjá, mældi sjúkl-
jnginn — og hristi síðan höf-
uðið.
— Höndin er fullkomlegá
heiibrigð. Það er allt eins
eðlilegt og það frekast getur
verið.
— Mér finnst vera dálítill
rauður blettur, þar sem ég
finn til.
— Finnst yður það? Ég sé
ekki neitt.
S.júklingxxrinn benti með
vísifingri ákveðinn blett á
handarbakinu. En læknirinn
sá ekkert.
— Eigum við ekki að sjá
hvað setur í nokkra daga. Ef
ekkert hefur breytzt þá, skal
ég revna að hjálpa yður.
— Ég get ekki beðið svo
mikið sem eina mínútu. Þetta
ósýnilega sár kvelur mig nótt
sem dag. Ég bið yður að skera
í höndina — í staðinn, sem
ég benti yður á.
— Það geri ég ekki.
— Hvers vegna ekki?
— Af því að það er ekkert
að -yður í hendinni. Hún er
jafnt heilbrigð og mín.
— Þér haldið, að ég sé geð-
veikur eða sé að reyna að
draga dár að yður, sagði sjúkl
ingurinn. Hann tók upp vesk-
ið og setti peningaseðil á
borðið.
— Sjáið þér nú, að mér er
alvara? Þetta er svo áríðandi
fyrir mig, að ég skal borga
vður, hvað sem þér setjið upp.,
ef þér aðeins viljið skera í
höndina.
— Ég mundi ekki skera í
alheilbrigða hönd, þótt þér
byðuð mér öll auðævi verald-
ar.
— Hvers vegna eþki?
---Af því að það eru lög
með okkur læknunum. Setj-
ura svo, að þér væruð fáviti.
Þá gætu starfsbræður mínir
með góðu móti kært mig fyr-
ir að níðast á fávizku yðar og
taka fé fyrir að lækna sjxxk-
dóm, sem alls ekki er til.
— Jæja. Þá ætla ég ekki
að biðja yður um að gera mér
annan greiða. Ég ætla sjálfur
að skera með vinstri hönd-
inni, þótt hún hafi aldrei
snert á skurðarhníf. Hið eina,
sem ég fer fram á er. að þér
bindið um sárið á eftir.
T.-eknirinn ho’-fði á. hv°rnig
sjúklingurinn fór úr jakkan-
um, bretti upp skyrtuermarn-
ar og tók upp vasahnífinn
sinn. Áður en hann gat siöðv-
að hann, hafði hann skorið
djúpan skurð í höndina.
— HæHið. hrópaði læknitr
inn. — Fyrst svona er kornið,
skal ég skera í hönd yðar.
Hann náði í öll nauðsynleg
tæki og bað síðan sjúklinginn
að snúa sér undan. Flestir
þola ekki að horfa á eigið
blóð.
— Það er ekki nauðsynlegt.
svaraði maðurinn. — Ég verð
að horfa á til þess' að geta
sýnt yður rétta staðinn.
Hann bar sig mjög vel
meðan á aðgerðinni stóð. Þeg-
ar læknirinn hafði skorið í
burtu allt í kringum tiltek-
inn blett. varpaði maðurinn
öndinni léttar. Það var eins
og þungu fargi væri af hon-
um létt.
— Finnið þér ekki til leng-
ur?
— Ekki hið minnsta, svar-
aði hann hlæjandi. — Það er
eins og sársaukinn hafi verið
skorinn burtu. Óþægindin eft
ir hnífsstungurnar eru eins
og svalur blær eftir glóandi
hita. Látið blóðið renna, það
svalar, látið það renna ...
Þegar bundið hafði verið
um sárið, leit sjúklingurinn
út eins op nýr maður. Hann
virtist fullkomlega ánægður
og hamingjusamur.
— Ég er yður mjög þakk-
látur, sagði- hann og rétti
lækninum vinstri höndina.
Læknirinn heimsótti sjiiki-
ing sinn nokkrum sinnum á
gistihúsið eftir aðgerðina.
Hann hafði meira en lítinn á-
huga á þessum manni, sem
var anðugur og vel menntað-
ur og af einni tignustu ætt í
landinu.
Þegar sárið var gróið, fór
maðurinn til hallar sinnar.
Þremur vikum síðar var hann
aftur kominn til læknisins.
Hann var sem fvrr með hægri
höndina í fa'Ja. Hann kvart-
aði vfir samq hræðilega sárs-
aukanum á nákvæmlega sama
stað ov skorið hafði verið í.
Andlit ha^s var náfölt og svit
inn bogaði af enninu. Hann.
lét sig falla í stól og rétti
fram höndina, án þess að
mæla orð frá vörum.
— Guð minn góður! Hvað
hefur nú komið fyrir?
—• Þér skáruð ekki nógu
djúot, stundi maðurinn. Sárs-
aukinn er kominn aftur og
hann er hræðilegri en nokkrii
sinni fvrr. Þetta er að gera út
af við mig. Ég ætlaði ekki að
gora yður ónæði, en ég hafði
pkki viðþol lengur. Þér verð-
ið að skera aftur í höndina.
Læknirinn rannsakaði
höndina. Staðurinn þar sem
skonð hafði verið í var að
fulln gróinn. Engin æð hafði
skaddast. Allt virtist vera í
stakasta lapi. Maðurinn hafði
engan sótthita, enda þótt
hann titraði og svitinn bogaði
af enninu.
— Ég hef aldrei vitað neitt
þessu líkt.
Það var ekki um annað að
ræða en skera aftur í hönd-
ina. Allt fór á sömu lund og
Smásaga eftir Karoly Kisfaludy
Sunnudagsblaðið 15