Sunnudagsblaðið - 24.12.1959, Side 23

lengur við annað en alls kon-
ar föndur, mótaði leir og
telgdi tré, þegar hann komst
höndum undir, en lagði jafn-
framt eyrun við hljómlist-
inni, ef færi gafst. Það var
allra manna mál, sem til
þekktu, að hann væri frábær-
lega oddhagur, mundi verða
iistamaður ef honum entist
aldur til. Honum var komið
til náms hiá Peter Olde, ensk-
um útskurðarmeistara, búsett
um í Hamborg. Þar tók hann
sveinspróf 3. apríl 1927. Svo
snjallt þótti sveinsstykki
þessa átián ára pilts, að mynd
af því birtist í vönduðu tíma-
riti: Plastiche Kunst.
Skömmu síðar kom Beck-
mann sér á fót vinnustofu og
gerðist brátt launaður kenn-
ai’i í tréskurði og höggmynda-
list.
En nú kom Hitler til sög-
unnar og ritaði sinn ógn-
þrungna og afdrifaríka kapí-
tula. Hann varð skaðvænn
örlagavaldur í lífi milljóna —
einnig Beckmanns. Þeir feðg-
ar voru jafnaðarmenn og var
því ekki að sökum að spyrja
þegar „hreinsanirnar“ gengu
í garð. Faðir Beckmanns og
bróðir voru læstir í dýflissu.
Sjálfum tókst honum að flýja
til Danmerkur 1934 og þar
stundaði hann nám við kon-
unglega Kunstakademiið, ár-
ið, sem hann fékk þarna dval-
arleyfi. í leit nýrra úrræða —
nýs lands, nýrrar þjóðar,
knúði Beckmann dyra hjá ís-
lenzka sendiráðinu og bar
upp vandkvæði sín við Svein
Björnsson sendiherra, sem
hann hafði heyrt að góðu get-
ið. Reyndist Sveinn honum
sem öðrum drengur í. raun.
Og nú bar aldan rótslitinn
flóttamanninn til íslands sem
fyrr getur.
Á nýjum degi kom hinum
veglausa útlendingi það í
hug að spyrjast fyrir um skrif
stofu Alþýðuflokksins hér,
sakir tengsla sinna við bróð-
ui’flokkinn í Þýzkalandi.
Hann hitti þar foringjann
Stefán Jóhann Stefánsson,
sem tók honum mannúðlega
og af næmum skilningi. Fyr-
ir aðstoð Stefáns fékk Beck-
mann um hríð vinnu við leik-
fangagerð Benedikts Elfars
og gat þann veg unnið fyrir
sér og náð hér fótfestu. Margt
hefur Beckmann lagt á gjörva
hönd síðan, og fleira drifið á
daga hans en hér verður tal-
ið. Það eitt skal nefnt, að
hann kvæntist 1940 Valdísi
Einarsdóttur frá Syðri-Knar-
artungu í Breiðuvík á Snæ-
fellsnesi og eiga þau tvö börn.
Hann hefur unnið í fleiri en
einum stað og nú síðast hjá
trésmiðjunni 'Víði. íslenzkur
ríkisborgari varð hann 1946.
Löngu áður var hann orðinn
íslenzkur í hug og hjarta.
Wilhelm Beckmann hefur
aldrei farið með neinum
bægslagangi og hvergi rutt
sér að stalli. Hann er hlédræg
ur að eðlisfari, innhverfur,
lítt mannblendinn. En listást
hans er einlæg og sköpunar-
þrá hans heit. Og fáir eiga
hér nú svo hagar hendur, sem
hnífi beita í tré. Bera ærið
mörg verk þess gott vitni og
mundu þó fleiri, ef listamað-
urinn hefði haft geð á og ver-
ið það lagið að berja bumbu
fyrir sér og smíði sinni.
Beckmann er tilfinningarík
ur og trúhneigður og þess
vegna kærast að fást við gerð
ýmiss konar kirkjugripa, og
skulu hér taldir nokkrir grip-
ir hans því til sönnunar:
Hann er nú að ljúka við að

skera skírnarfont, sem gefinn
er til Kolfreyjustaðarkirkja í
Fáskrúðsfirði. Er hann sex-
strendur og skornar helgi-
myndir á fimm fletina, en á-
letrun á þeim sjötta. Minn-
ingartafla með engilmynd er
í Búðakirkju á Snæfeijsnesi.
Fagrar ljósasúlur t. d. í Akra
nesskirkju, Fríkirkjunni í
Reykjavík og Gaulverjarbæj-
arkirkju.
Altaristöflu gaf Beckmann
Kópavogskirkju er söfnuður
hennar reis á legg. Birtust
víða myndir af henni á sín-
um tíma.
Líkneskjur úr tré gaf lista-
maðurinn bæði Blindravina-
félagi íslands og Bláa band-
inu. Skjöld gerði hann, sem
gefinn var herra Sigurbirni
biskupi Einarssyni. Þar er m.
a. mynd hinnar fornu Brynj-
ólfskirkju í Skálholti.
Göngustafi’’ V>ir, er Beck-
mann hefur skorið, bókahill-
ur og annað þess háttar, er
fjölmargt. Hins skal geta, að
hann hefur höggið nokkrar
myndir í stein, svo sem leg-
stein yfir tengdaföður sínum
Einari Magnússyni.
Myndir hefur hann mótað
af Stefáni Jóh. Stefánssyni,
sendiherra og Eysteini Bjarna
syni, kaupmanni á Sauðár-
króki.
Ég er enginn listfræðingur
og læt því nægja að láta með-
fylgjandi myndir gefa mönn-
úm örlitla hugmynd um hag-
leik listamannsins. En ég get
ekki varizt að geta þess, að
svo' fátækar sem flestar ís-
lenzkar kirkjur eru nú af
allri prýði, væri þess óskandi
að enn fleiri menn en áður
auðguðu þær og prýddu góð-
um gripum þessa listamanns
og annarra. Og þann veg yrði
Beokmann listamanni líka
ljúfast að gjalda Fjallkonunni
fósturlaunin.
G.Á.
Sunnudagsblaðið 21