Sunnudagsblaðið - 24.12.1959, Blaðsíða 24

Þepr Aptha
Christie var arumi
AGATHA CHRISTIE situr
við ritvélina sína dag út og
dag inn og semur sakamála-
sögur, sem seljast meir en
nokkurt annað efni, sem lát-
ið er á þrykk út ganga. Flest-
um, sem 'lesa sögur hennar,
dettur að líkindum einhvern
tíma í hug, hvernig á því
standi, að kona, sem ekki má
vamm sitt vita, hafi byrjag á
því að semja glæpasögur. í
eftirfarandi línum fæst skýr-
ing á þessu fyrirbrigði.
Agatha Christie var eitt
sinn hjúkrunarkona á sjúkra-
húsi í Torquay, litlu þorpi í
Devonshire. Hún mætti á sína
vakt einhverju sinni, en í stað
inn fyrir venjulegar upplýs-
ingar, sem eiga sér stað við
vaktaskipti, fékk hún ströng
fyrirmæli um að fara rakleitt
til yfirhjúkrunarkonunnar.
Þær Agatha og yfirhjúkrun
arkonan voru miklir mátar, en
í þetta skipti var yfirhjúkrun
arkonan kuldaleg á svipinn
og gaf Agöthu óhýrt auga.
Hún vék strax að erindinu og
spurði, hvort Agatha hefði
ekki orðið var við neitt ó-
venjulegt á vaktinni siðast-
liðna nótt. Agatha svaraði neit
andi.
— Ollu morfíninu hefur
verið stolið, sagði yfirhjúkr-
unarkonan og hvessti augun á
vesalings Agöthu. Þjófurinn
ihefur opnað skápinn með lvkli
og þér vitið eins vel og ég,
að aðeins þrír lyklar eru til
að skápnum. Einn er í vörzlu
yfirlæknisins og hann var
ekki í húsinu síðastliðna nótt.
Annan hef ég og ég er ný-
komin úr tíu daga ferðalagi.
— Þann þriðja hafði ég á
vaktinni, greip Agatha fram
í. Táknar það, að þér grunið
mig um þjófnað?
— Við getum raunar ekk-
ert sannað, sagði yfirhjúkr-
unarkonan. En forstjóri sjúk-
rahússins hefur leitað til lög-
reglunnar. Leynilögreglumað-
ur kemur hingað innan
skamms. Hann mun yfirheyra
vður. Ég gef yður hér með
frí frá vinnu í kvöld. Þér skul
uð bíða í herberginu hér við
hliðina, þar til kallað verður á
yður.
Agatha var með fullkomlega
hreina samvizku. Hún hafði
ekki stolið morfíninu og hún
hafði ekki gerzt sek um svo
mikið sem eitt lítið formsatr-
iði. Lykilinn að skápnum
hafði hún haft hangandi í
keðju um hálsinn alla nóttina.
Hún gat ekki hafa gleymt
skápnum oonum einfaldlega,
af því að hún hafði e'rkki opn-
að hann alla nóttina. Þess
vegna sagði hún við siálfa sig:
Þú þarft ekkert að óttast. Þú
hefur ekkert brotið af þér. —
En það er ekki svo auðvelt að
vera grunaður um þjófnað,
sem maður hefur ekki framið.
Hún fór að verða óróleg. —
Hjartað sló örar en það átti
vanda til og hún titraði ör-
lítið. Samt tókst henni að
halda fullri hugsun 00 meðan
hún beið eftir leynilögreglu-
manninum. fór hún að velta
því fyrir sér, hver væri hinn
seki í bessu máli.
Einhver hlaut að hafa opn-
að skápinn. hvernig, sem hann
hefur farið að því. Og hann
hlýtur að hafa gert bað. með-
an Agatha var fjarstödd. Með
henni á vaktinni voru tvær
AGATHA CHRISTIÉ ásamt eiginmanni sínum, sem er kunnur fornleifafræðingur. Sjálf hef-
ur Agatha mikinn áhuga á fornleifafræði og aðstoðar mann sinn ötullega.
aðrar hjúkrunarkonur, Rut og
Elizabeth. Rut var léttlynd og
lauslát stúlka og Agöthu
fannst hún grunsamleg. Eliza-
beth var í einu orði sagt: —
heimsk. Þess vegna var hugs-
anlegt, að einhver hefði not-
að hana sem leiksopp. Og þá
voru það sjúklingarnir. Það
var í rauninni hægt að gruna
þá alla, nema þá sem ekki
voru rólfærir. Þeir voru að
sjálfsögðu hafnir yfir- allan
grun. En hvernig hafði þjófur
inn opnaði skápinn?
Bæði yfirlæknirinn og yfir-
hjúkrunarkonan voru við-
stödd, þegar Agatha var yfir-
heyrð. Af hinum kuldalega
svip þeirra, las hún, að þau
ekki aðeins grunuðu hana, —
heldur höfðu þau þegar dæmt
hana. Sem betur fer, hafði
Agatha frábært minni og þess
vegna gat hún sagt frá hverj-
um einasta' smávægilega at-
burði, sem gerzt hafði um-
rædda nótt. Leynilögreglu-
manninum tókst ekki að gera
Ftramhald á 29. síðu.
ÍSLENDINGAR vilja telja
sig þrifna þjóð. Sú var tíð-
in, að einn bezti vinur
landsmanna var lúsin, en
nú er öldin önnur. Það þyk
ir tíðindum sæta, ef lús
finnst á börnum í skólun-
um og nauðsynlegar ráð-
stafanir eru gerðar þegar
í stað til þess að koma í
veg fyrir útbreiðslu henn-
ar.
Það leynir sér ekki, þeg-
ar gengið er um götur höf-
uðborgar okkar, að liér
býr mesta þrifnaðar og
ménningarfólk. Undantekn
ingarlítið eru menn hrein-
legir og vel og smckklega
til fara,
Við skúluin fylgja einum
venjuléguni borgara, þar
sem hann gengur úr vinnu
sinni klukkan rösklega sex
og stefnir beinustu leið
heim til sín. Eftir klukku-
stund sezt hann við mat-
borðið ásamt fjölskyldu
Ríkir sóðaskapur í sláturhúsunum?
sinni og setjum svo að upp-
hitað kjöt frá hádeginu sé
á borðum. Allt er hreint
og fágað. Dúkurinn
skjannahvítur og kjötið
hreinlega framborið og
matreitt eftir beztu upp-
skrift. Borgarinn okkar
sleikir út um, áður en
hann tekur að gæða sér á
því.
En skyldi hann gruna,
að ef til vill hefur þetta
sama kjöt, sem hann etur
nú af svo mikilli lyst, ver-
ið í einhverju sláturhúsi
úti á landi? Og hvernig er
umhorfs í sláturhúsum úti
á landsbyggðinni? Eru
ekki allir starfsmenn í hvít
um og hreinum vinnuslopp
um? Er ekki ógurlegt hrejn
lætisbrjálæði á svona stöð-
um? Eru menn ekki reknir
á stundinni, ef þeir mæta í
pínulítið skítugum slopp?
Undirritaður hefur ekki
ferðast um landið þvert og
endilangt til þess að skoða
sláturhús landsmanna.
Hins vegar hefur liann
frétt eftir góðum heimild-
um, að það hafi gert fyrir
rösku ári síðan nokkrir
sænskir kjötsérfræðingar.
Svíar höfðu í hyggju að
kaupa af okkur kjöt, en
vildu að sjálfsögðu fá að
sjá, hvernig varan er unn-
in, áður en þeir festu kaup-
in. Þeim voru sýnd fimm
beztu sláturhúsin á land-
inu. Og hvernig leizt þeim
á? Þeir töldu, að a ð e i n s
þ r j ú af þessum fimin
sláturhúsum gætu talizt
nothæf, og það varð ekk-
ert úr kaupunum! Menn
geta rétt ímyndað sér,
livernig ástandið er í öllum
hinum sláturhúsunum, sem
ekki var talið ráðlegt, að
hinir sænsku sérfræðingar
fengju að sjá!
Sögusagnirnar, sem
ganga um bæinn um slát-
urhúsin, eru vissulega
langt frá því að vera geðs-
legar. Á einum stað sagði
sagan, að kjötskrokkarnir
hafi til skamms tíma verið
þvegnir upp úr bala og
sama vatnið hafi verið í
balanum allan daginn.
Tuskurnar, sem þvegið
var með, voru grútskítug-
ar. Þeir ku nýlega hafa
fengið slöngu í þcssu ágæta
sláturhúsi! Önnur saga
sagöi, að í sláturhúsi hafi
nokkrir starfsmanna tekið
óspart í nefið og tóbaks-
kornin hafi lirunið yfir
kjötskrokkana!
Ef ofangreint er rétt og
þó ekki væri nema brot af
því, þá er ástandið verra
en svo, að við verði unað.
Hér er um lineyksli að
ræða, sem varðar alþjóð.
Illugi.
22 Sunnudagsblaðið