Sunnudagsblaðið - 24.12.1959, Page 25

VIÐ bjó'ðum lesendur vel-
komna í KLÚBBINN, sem
verður í hverju Sunnudags-
blaði, meðan kraftar okkar
endast. Ætlunin er að segja
nokkrar kímnisögur, en þar
sem góðar kímnisögur eru
ekki á hverju strái, viljum við
leita á náðir lesenda. Sendið
okkur kímnisögur og við mun
um borga sómasamleg ritlaun
fyrir þær, sem birtingarhæfar
teljast!
ÞAÐ var eitt sinn, að Páll
Isólfsson var vakinn upp
snemma morguns af ungu og
„efnilegu“ tónskáldi. Páll
var heldur úrlllur yfir því að
vera sviptur sínum sæta
morgunblundi, en kunni þó
ekki við að sýna þessum unga
kollega ókurteisi.
— Ég hef setið uppi í nótt,
sagði tónskáldið unga og gekk
fram og aftur um gólfið, yfir-
spenntur á taugum. ■— Ég hef
samið tvær sónötur. Ég verð
að spila þær fyrir þig. Það
þolir enga bið.
Tónskáldið settist við slag-
hörpuna í stofu Páls og tók að
leika af öllum lífs og sálar
kröftum. Páll settist í hæg-
indastól rétt hiá, á náttfötun-
um einum klæða. Hann gretti
sig og geyspaði ógurlega.
Þegar tónskáldið hafði leik-
ið skamma hríð hina fvrri
sónötu næturinnar, stóð Páll
á fætur, tevgði sig og sagði:
— Þú skalt byrja.á hinni.
Hún er betri.
☆
ÞÓRHALLUR Vilmundarson,
fyrrverandi frambjóðandi
Þjóðvarnarflokksins í Reykja-
vík, er maður vandur að virð-
ingu sinni og á bágt með að
sætta sig við spillingu nútím-
ans. Sérstaklega er honum í
nöp við þá þætti dagblað-
anna, sem flyta frásagnir af
leikkonum og meðfylgjandi
myndir af þeim hæfilega lítið
klæddum.
Þórhallur er tíður gestur á
ritstjórnarskrifstofum Alþýðu
blaðsins og eitt sinn er hann
leit inn, hafði hann heldur
betur sögu að segja. Hann
byrjaði á venjulegum hneyksl
unarinngangi um sorpblaða-
mennsku á Islandi og rök-
studdi síðan mál sitt með
spánnýju. dæmi um afleiðing-
arnar af slíku lestrarefni.
— Ég veit um tveggja ára
gamlan krakka, sagði Þórhall-
ur grafalvarlegur. — Hann
getur ekkert sagt nema be-be,
sem auðvitað þýðir Brigitte
Bardot.
☆
ÓSKAR JÓNSSON var fjórði
maður á lista Framsóknar í
Suðurlandskjördæmi við síð-
ustu alþingiskosningar. Mörg-
um þótti Óskar grátt leikinn,
sér í lagi þar sem hann sigr-
aði í fyrri kosningunum.
Sjálfur tók hann ráðstöfun
flokks síns með umburðar-
lyndi og karlmennsku og
barðist eins og ljón í kosn-
ingabaráttunni. Á framboðs-
fundinum í Ves+mannaeyjum
endaði hann ræðu sína á
þessum upphrópunum:
— Fram til sisurs, Vest-
mannaeyingar! Fjóra Fram-
sóknarmenn á þing!
Þegar hann hafði mælt
fram orðin hárri raustu og al-
vörubrunginni, kvað við
skellihlátur í fundarsalnum.
Ó«Var fór ekki varhluta af
hlátrinum og þar sem hann
var að stíga úr pontunni,
stanzaði hann, steytti hnefa
framan í háttvirta kjósendur
og hrópaði:
—: Kurteisir menn, Vest-
mannaeyingar, heim að sækja
eða hitt þó heldur!
Framsókn tapaði þingsæti í
Suðurlandskjördæmi, eins og
kunnugt er.
☆
í DE SEMBERMÁNUÐI ár
hvert hefst bókmenntaáhugi
tslendinga. Það væri kann-
ski sanni nær að segja bóka-
áhugi, því fæst af því mundu
vandlátir telja bókmenntir,
sem mest er sótzt eftir.
Fyrir jólin í hitteðfyrra
kom út bók sem athygli vakti.
Hún hét „Skáldið á Þröm“ og
fjallaði um ævisögu fyrir-
myndar Kilians að Ólafi Kára
svni Ljósvíkingi. Hefðarfrú
ein kom inn í bókabúð og
vildi fá jólabók fyrir mann
sinn. Henni var sýnd áður-
nefnd bók og afgreiðslumað-
urinn mælti eindregið með
henni.
— Um hvað er hún? spurði
frúin.
— Um ævi Magnúsar
HjaPasonar Magnússonar.
— Hver var það? spurði
frúin.
— Fyrirmynd Kiljans að
Ljósvíkingnum.
— Já, alveg rétt, svaraði
frúin lyfti brúnum. — En
segið mér eitt, bætti hún við.
— Er þetta ekki einhver bann
sett fornsagan?
☆
MEÐAN Helgi Hjörvar var
skrifstofustjóri Útvarpsráðs,
var sendill hjá fyrirtækinu,
ungur piltur á gelgjuskeiði,
langur og mjór. Sendill þessi
var með eindæmum duglegur
í starfi sínu og vildi allt fyrir
alla gera.
Eitt sinn var hann staddur
inni á skrifstofu Helga og átti
að fara í ofurlitla sendiferð
fyrir hann.
- Ég þarf að senda yðurmeð
bók til kunningja míns, góðv,
sagði Helgi, stóð upp frá skrifl
borðinu og gekk að bókaskápn
um við hliðina. Þetta var
bókaskápur frá gólfi til lcfts
og Helgi tillti sér á tá og
teygði sig upp í þriðju efstu
hilluna, en náð þó ekki bók-
inni.
— Ég skal ná í hana, sagði
sendillinn. — Ég er stærri.
— Þér eruð hærri, meinið
þér, sagði Helgi byrstur — og
náð sér i stól!
☆
EINS og kunnugt er gengur
erfiðlega að leiðrétta þann
misskilning á erlendum vett-
vangi, að hér á íslandi búi
frumstæð bjóð og ísbirnir séu
á hverju strái. Eftirfarandi
sögu sagði Dani íslenzkum
kunningja sínum:
Prestur í Reykjavík stóð
einn sunn\idagsmorgun i full-
um skrúða í skrúðhúsinu,
reiðubúinn til þess að hefja
guðsþjónustu. Þá kemur
djákninn á harðahlaupum óg
segir móður og másandi:
— Herra prestur, herra
pres*ur! Það eru tveir ísbirn-
ir hérna rétt fyrir utan.
Presturinn smeygði sér úr
skrúðanum á augabragði og
greip byssuhólkinn sinn.
Hann þaut út og sagði um leið
við djáknann:
— Láttu söfnuðinn syngja
„Allt eins og blómstrið eina“.
Hann vissi sem var, að sá
sálmur er lengsti sálmurinn. í
sálmabókinni og það mundi
taka drjúgan tíma að syngja
öll versin.
Þegar prestur kom aftur
skömmu seinna og hafði Lngt
bæði dýrin að velli, voru enn
þá tvö vers ósungin af sálm-
inum, svo að hann komst í
tæka tíð í stólinn til þess :?ð
flytja sunnudagsprédikuninia.
Sunnudagsblaðið 23
Páll ísólfsson settist5 en unga tónskáldið tók að leika af
fullum krafti.