Sunnudagsblaðið - 24.12.1959, Síða 30

Sunnudagsblaðið - 24.12.1959, Síða 30
EIÐURINN TSCHUANG-TSEN lifði í landinu Sung og var lærður maður. Hann bjó yfir slíkum vísidómi, að hann fyrirleit í hjarta sínu öll gæði lífsins. En þar sem hann trúði ekki á ei- lífðina fann hann sálu sinni fróun og gleði í því að taka þátt í h nni fáfengilegu eftir- sókn mannanna eftir ríkis- dæmi og heiðurstitlum. Á- nægja hans af þessari iðju hlýtur að hafa verið mikil, því að e*ftir dauða sinn, var hann prísaður sæll af öllum og menn minnast hans með mikilli undrun og virðingu. Á þeim dögum, þegar hið ókunna afl veraldarinnar daðr aði við Tschuang-Tse og gerði honum klevft að ganga undir grænum himni á meðal blómstrandi pílviðartrjáa og bambusa, þá hafði hann það f.yrir sið að rölta um landar- eign sína á nokkurs marks eða tilgangs. Einn bjartan morg- un gekk hann um hlíðar við rætur fjallsins Namboas og kom allt í e!nu að kirkjugarði, þar sem hinir látnu hvíldu, samkvæmt landsvenju undir legsteinum úr tígul. Þegar hann sá hinar endalausu graf ir, byrjaði hann að hugsa um tilgang lífsins og sagði: — Hingað í þennan lífvana garð ligg.ja sem sagt allar leið- ir lífsins. Og þegar menn hafa fengið sinn hvíldarstað í þess- um garði, þá eiga þeir ekki héðan afturkvæmt. Þetta var langt frá því að vera frumleg hugsun, en engu að síður rúmaði hún alla lífs- speki Tschuang-Tsens. Og þar sem hann var lærður maður fann hann enga huggun í hin- um rauða postulínsdreka, sem hékk yfir kirkjugarðshliðinu. Þar sem hann gekk í þungum þönkum milli grafanna kom hann skyndilega auga á unga konu, sem bersýnilega bar djúpa sorg í hjarta, Hún var búin síðum, hvítum klæðum úr grófu efni. Hún sat við gröf ina og veifaði sólfjöður sinni yfir rakri mold grafarinnar. Tschuang-Tsen varð undrandi — heilsaði konunni virðulega og sagði: — 'Virðið mér vel, unga kona, þótt ég spyrji, hver það er, sem hvílir í þessari gröf og hvers vegna þér leggið svo mikið erfiði á yður við að þurrka mold grafarinnar. Ég er heimspekingur og reyni að komast að kjarna hvers máls. Ég reyni að leita orsakanna og orsökin til hegðunar yðar er ofar skilningi mínum. Unga konan hélt áfram að veifa sólfjöður sinni. — Hún roðnaði, laut höfði og tautaði eitthvað, sem Tschuang-Tsen gat ekki greint. Hann endur- tók spurningu sína aftur og aftur, en árangurslaust. Unga konan svaraði ekki. Það var engu líkara en sál hennar hefði tekið sér bólfestu í hend inni, sem veifaði sólfjöðurinni án afláts. Tschuang-Tsen varð að gef ast upp, enda þótt honum væri það mjög á móti skapi. Hann var að vísu sannfærður um til gangsleysi allra hluta, en þó vildi hann vita orsakir þeirra, sér í lagi, þegar konur voru annars vegar. Unga konan við gröfina var honum hulin ráðgáta. Hún vakti forvitni hans í ríkum mæli. Hann gekk áfram, en sneri sér oft við og horfði til hennar og ævinlega varð fyr- ir sjónum hans sólfjöðurin, sem hún veifaði án afláts. — Hún líktist fiðrildi úr fjar- lægð. Þá gekk í veg fyrir hann gömul kerling, sem benti hon um að koma með sér. Hún fór með hann í skugga legsteins og sagði við hann: — Ég heyrði, að þér vörp- uðuð fram spurningu til ungu konunnar, en fenguð ekkert svar. Ég ætla að sjá aumur á yður og svara spurningunni, en gegn gjaldi, svo að ég geti farið til prestsins og keypt bænarrimil til að brenna. Þá mun ég verða langlíf. Tschuang-Tsen tók upp pyngju sína og rétti kerling- unni skilding. — Unga konan við gröfina er frú Lu. Hún er ekkja lærðs manns, sem hét To. Hann dó fyrir viku síðan eftir langt og þjáningafullt dauðastríð. Hún krýpur við gröf manns síns. Þau elskuðu hvort annað mjög heitt. Hann mátti ekki til þess hugsa að skilja hana eina eftir í veröldinni, — í blóma lífs síns. En af því að hann var réttlátur maður og vitur, sá hann, að barátt- an var vonlaus. Hann gaf sig neyðinni á vald. Meðan hann lá banaleguna sat frú Lu við hlið hans og grét höfugum tárum. Hún sagðist ekki vilja lifa hann. Hún kvaðst vilja leggjast í sömu kistu og hann á sama hátt og þau hefðu sof- ið í einni sæng saman. Þá sagði To: — Sver ekki slíkan eið, — mín elskulega! — Ef ég verð að lifa, svar- aði hún, — ef andarnir dæma mig til þess að líta ljós dags- ins án þess að sjá þig, þá máttu vita, að ég mun aldrei gefa mig nokkrum öðrum manni á vald. Það er aðeins tii einn maður í lífi mínú, á sáma hátt og ég á aðeins eina sál. To sagði: — Sver ekki þetta, mín elskulega! — Lát mig að minnsta kósti sverja fimm ár fram'í tímanh, bað Lu. — Sver ekki heldur þann eið, mín elskulega! Sver að- eins, að þú verðir mér trú, meðan moldin á gröf minni er ennþá rök. Frú Lu sór þennan eið há- tíðlega og hinn göfugi herra To lét aftur augu sín að fullu og öllu. Örvilnan frú Lu átti sér engin takmörk. — Augu hennar voru grátbólgin. Með beittum nöglunum reif hún mjúkar kinnar sínar til blóðs. En allt tekur enda. Þremur dögum eftir greftrun herra Tos, fór ákafi sorgar frúarinn- ar örlítið að dvína. Ungur nemandi herra Tos fór fram á að fá að heimsækja hina syrgj andi ekkju og mæla til henn- ar fáein huggunarorð. —• Henni fannst ekki ástæða til að neita honum um svo litla bón, Hún tók á móti honum með kostum og kynj.um. Ungi maðurinn var kurteis.og. glæsi legur. Hann sagði við hana, að hún væri fögur og. áð hanm hefði lengi elskað hana. Hún hlustaði á hann með athygli. Hann lofaði að koma aftur. Og meðan hún bíður eftir hon um, situr hún við gröf. manns síns sáluga eins og þér þafið séð og eyðir öll.um deginum í að þurrka . moldina . á gröf hans. Þegar gamla kerlingin hafði lokið frásögn sinni,. hugsaði heimspekingurinn Tschuang- Tsen: • • .— Ungdómurinn flýgur hratt. Örn .ástríðunnar liær ungum mönnum og konum vængi sína. | raun og veru er frú Lu heiðarleg kona, sem ekki vill svíkja mann sinn! 28 Sunnudagsblaðið

x

Sunnudagsblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sunnudagsblaðið
https://timarit.is/publication/302

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.