Sunnudagsblaðið - 24.12.1959, Qupperneq 32

— VERTU SÆL, elskan!
— Vertu sæll, elskan!
Alix Martin laut yfir litla
grindverkið og horfði á hvar
maður hennar fjarlægðist
hægt og hægt.
Skyndilega 'var hann horf-
inn úr augsýn inn í hliðar-
götu, en Alix stóð enn í sömu
sporum og fitlaði við lokk úr
sínu brúna og fagra hári, sem
vindurinn hafði feykt í andlit
henni. Augnaráð hennar var
dreymandi og fjarrænt.
Alix Martin var ekki fögur
kona, — eiginlega var hún
ekki einu sinni lagleg. En
andlit hennar — andlit konu,
sem ekki var lengur á æsku-
skeiði — hafði fengið slíkan
ljóma og mýkt, að fyrrver-
andi starfsfélagar hennar á
skrifstofunni hefðu varla
þekkt það aftur. Ungfrú Alix
King hafði verið sjálfstæð ung
kona, örugg í framkomu og
mjög dugleg að koma sér á-
fram.
Lífið hafði verið henni erf-
itt. Allt frá því að hún var í
menntaskóla og þar til hún
var þrjátíu og þriggja ára
gömul, hafði hún sjálf orðið
að afla sér lífsviðurværis með
hraðritunarkunnáttu sinni.
(í sjö ár af þessum tíma hafði
hún einnig haft á framfæri
aldraða móður sína). Það var
lífsbaráttan, sem hafði gert
það að verkum, að mjúku
drættirnir í kvenlegu andliti
hennar höfðu harðnað.
Satt að segja hafði verið
rómantík í lífi hennar — á
sinn hátt. Það var þetta með
Dick Windyford, einn af skrif
stofumönnunum, sem unnu á
sama stað og hún. Alix, sem
hafði fullkomlega kvenlegar
tilhneigingar, hafði alltaf skil
ið, að hann var ástfanginn af
henni. Hún hafði hins vegar
látið, eins og hún skildi það
ekki. Þau voru aðeins vinir,
— ekkert meir. Af sínum lágu
launum hafði Dick orðið að
kosta skólagöngu yngra bróð-
ur síns. Þess vegna gat hann
ekki eins og sakir stóðu hugs-
að sér að kvænast.
Og síðan kom frelsið frá
hinu daglega brauðstriti til
hennar á mjög óvæntan hátt.
Fjarskyldur ættingi hafði lát-
izt og arfleitt hana að nokkr-
um þúsundum punda, nægi-
legri upphæð til þess að gefa
af sér nokkur hundruð pund
í vexti árlega. Fyrir Alix
þýddi þetta frelsi — nýtt líf.
Nú þurfti hún og Dick ekki
að bíða lengur.
En viðbrögð Dicks komu
Alix meira á óvart en sjálfur
arfurinn. Han^ hafði aldrei
talað um ást sína við hana,
en nú brá svo við, að hann
sýndi minni áhuga á því en
nokkru sinni fyrr. Hann forð-
aðist hana, fór hjá sér og varð
niðurlútur, þegar þau mætt-
ust. Alix skildi strax sam-
hengið. Hún var orðin kona
í góðum efnum. Stolt og til-
finningasemi stóðu í veginum
fyrir því, að Dick gæti beSið
um hönd hennar.
Hún hugsaði meira um
hann en áður og oft á tíðum
hvarflaði sú hugsun að henni,
hvort hún sjálf ætti ekki að
stíga fyrsta skrefið, áður en
eitthvað óvænt kæmi fyrir.
Hún hitti Gerald Martin
hjá einum vina sinna. Hann
varð mjög ástfanginn af
henni strax viö fyrstu sýn,
og áður en vika var liðin,
voru þau trúlofuð. AIix, sem
alltaf hafði álitið sig vera
konu, sem ekki gengi í aug-
un á karlmönnum svona við
30 Sunnudagsblaðið
fyrstu sýn, varð ómótstæði-
lega snortin af tilfinningum
sínum.
Óafvitandi vakti hún úr
dvala tilfinningar sínar til
Dicks. Hann hafði heimsótt
hana stamandi af reiði og
sorg.
— Þú þekkir hann ekki.
Þú þekkir hann ekki hætis-
hót!
— Eg veit að ég elska hann.
— Hvernig geturðu vitað
það — á einni viku?
— Það eru ekki allir, sem
þurfa ellefu ár til þess að
komast að raun um, að þeir
bera heitar tilfinningar til
stúlku, sagði Alix og logaði
af bræði.
Hann varð náfölur í andliti.
— Ég hef hugsað um þig,
frá því að ég sá þig í fyrsta
sinni. Ég hélt, að þú hugsaðir
líka um mig.
— Það hélt ég líka, viður-
kenndi hún. — En það staf-
aði af því, að ég vissi ekki,
hvað ást er.
Þá byrjaði Dick að kvarta
og kveina. Hann bað — grát-
bað hana, sór henni ást sína
að eilífu, — hann hótaði —
hótaði þeim manni, sem hafði
orðið honum yfirsterkari. Alix
fann sér til undrunar hvernig
heilt eldfjall gaus innan í
þessum hægláta manni, sem
hún hélt, að hún þekkti betur
en sjálfa sig.
Henni varð hugsað til alls
þessa, þar sem hún laut yfir
grindverkið þennan bjarta
morgun eftir að hún hafði
kvatt sinn elskulega eigin-
mann. Hún hafði nú verið
gift í einn mánuð og var full-
komlega hamingjusöm. En
nú, þegar maðurinn, sem var
henni meira virði en nokkuð
annað í þessum heimi. var
farinn, var eins og skyndileg
hræðsla varpaði skugga á
hamingju hennar. Og orsök
hræðslunnar var Dick Windy-
ford.
Þrisvar sinnum eftir brúð-
kaupið hafði hana dreymt
sama drauminn. Atvikin voru
revndar mismunandi í smáat-
riðum, en meginefni allra
draumanna var eitt og hið
sama. Hún sá mann sinn
liggja dauðan og Dick Windy-
ford standa yfir honum. Hún
vissi ofurvel, að það var hann,
sem hafði framið þennan
hryllilega glæp.
En svo óhugnanlegt sem
þetta var, þá var þó annað
enn óhugnanlegra. Hið óhugn
anlega birtist henni, þegar
hún vaknaði, því að í draum-
inum var allt eðlilegt og ör-
uggt. Hún, Alix Martin,
gladdist yfir því, að maður
hennar skyldi vera dauður.
Hún rétti brosandi fram hend-
urnar til morðingjans og þakk
aði honum fyrir. Draumarnir
enduðu allir á hinu sama:
Hún var hamingiusöm í faðmi
Dicks Windyfords.
Hún hafði ekki sagt eigin-
manni sínum hið minnsta frá
draumum þessum, en engu að
síður voru þeir henni til
meiri óþæginda, en hún vildi
viðurkenna fyrir sjálfri sér.
'Var hún að verja Dick Windy-
ford?
Alix hrökk upp úr hugleið-
inn hringdi inni í húsinu,
hvellt og hátt. Hún hraðaði
sér inn og tók upp tólið. Hún
hrökk við og studdi annarri
hendi við vegginn.
— Hver er það?
— Alix! Hvað hefur komið
fyrir röddina í þér? Ég ætlaði
varla að þekkja hana. Þetta er
Dick!
— Ó, sagði Alix. —» Ó, er
— er ... ert það þú?
— Já, á Travellers Arms,
— eða heitir það ekki það?
Þú þekkir kannski ekki enn-
þá bæinn, sem þú býrð svo
skammt frá! Mér leiðist. Ég
er hér að veiða, en hef ekki
fengið svo mikið sem eina
bröndu. Hefðurðu nokkuð á
móti því, að ég komi í heim-
sókn { kvöld?
— Dick, sagði hún hörku-
lega. — Þú mátt ekki koma!
Það varð þögn andartak. en
síðan heyrðist aftur rödd
hans, en hún var öðruvísi en
áður.
— Má ég spyrja um ástæð-
una, sagði hann. — Það segir
sig sjálft, að ég mun ekki
gera ykkur hið minnsta erfitt
fyrir með saklausri heimsókn,
en . ..
Alix grein fram í fyrir hon-
um. Hann hlaut að hafa tekið
eftir hversu undarleg hún
var. Taugar hennar hlutu að
vera meira en lítið spenntar.
— Ég meinti bara, að við
erum vant við látin í kvöld,
útskýrði hún og reyndi að
vera eins eðlileg í málrómi
sínum og hún mögulega gat.
— Geturðu ekki komið í
hádeginu á morgun?
— Þakka þér fyrir! Ég
verð að fara hvenær, sem
ferðafélaga mínum þóknast.
Það er allt undir honum kom-
ið. Vertu sæl!
Hún flýtti sér að taka und-
ir kveðju hans, lagði tólið á
og varn öndinni léttara.
— Hann má ekki koma
hingað. tautaði hún upphátt
við siálfa sig. — Hann skal
ekki koma hingað. Æ, bölvað-
ur asni get ég verið! Hvers
vegna er ég að æsa mig upp
út af svona lítilræði? Auðvit-
að er ég fegin, að hann skuli
ekki koma.
Hún tók stráhatt af borðinu
í stofunni og gekk síðan aft-
ur út í garðinn. Hún stanzaði
andartak fvrir framan hliðið
og horfði á nafnið á villunni
þeirra. Það var fagurlega mál
að á útskorna fjöl: NÆTUR-
GALINN.
— En hvað þetta er fallegt
nafn, hafði hún sagt við Ger-
ald, skömmu áður en þau
giftu sig. Hann hafði hlegið-
— O, blessaður stórborgar-
unginn minn, sagði hann í
meðaumkunartón. — Það er
ég viss um, að þú hefur aldrei
hevrt í næturgala. Og ég
gleðst h.iartanlega yfir bví.
Næturgalinn syngur bara fyr-
ir þá, sem elskast og elskast
heitt. Við munum áreiðan-
lega heyra hann syngja á fal-