Sunnudagsblaðið - 24.12.1959, Síða 34
IHilil
ÆMmtM
:;'.-:*;?ífí
.
;~;*ré®k
wmmMmm
p
;
iv..::::*${..
ii
•;*Æ-
'&Æm:
©ð&ií
ÞEGAR Ingrid Bergman lék
Heilaga Jóhönnu á Broad-
v/ay árið 1947, gerðist það að
prestur nokkur bað sér leyfis
til að láta gera af henni marm
árastyttu er setja skyldi ýf-
ir innganginn að nýrri kirkju.
Ingrid varð þegar í stað upp
íneð sér og glöð, en svo leið
skuggi yfir andlit hennar og
hún svaraði: — En kæmi það
fyrir að ég ætti hlut að
hneykslismáli, væri slíkt ægi-
legt. Ég sé það í huganum,
hvernig þeir m.yndu þá rífa
vesalings Jóhönnu niður og
brjóta. hana í smátt.
Hugmyndin komst aldrei í
framkvæmd', en áður en tvö
ár væru liðin, sk'alÉ óveður
það yfir, sem hana hafði ór-
að fyrir. Þá yfirgaf Ingrid
eiginmann- og barn, til þess
að geta lifað -með hinum
ítalska kvikmyndaleikstjóra"
Roberto Rossellini, er jafn-
framt reyndi sjálfur til að fá
hjónaband sitt upphafið,
Til að geta skilið gremju þá
er greip Amgríkumenn út af
þessu tilefni, svo vanir sem
þsir eru óreglulegu einkalífi
uppáhaldsmanna sinna, skul-
um við sétj'á okkur fyrir sjón-
ir aðstöðu hennar innan leik-
húss- og kvikmyndaStarfsem-
innar, eins og hún var þá.
Skömmu fyrir stríð hafði
Ingrid Bergman horfið frá
Svíþjóð, eftir mikinn leiksig-
ur í myndinni Hlé. Hafði hinn
frægi kvikmyndaframleiðandi
í Hollywood, David O. Selz-
nik, hvatt hana til að skapa
sér frægð sem kvikmynda-
stjarna í þeirri miklu mynda-
borg. í för með henni voru
eiginmaður hennar, Peter
Lindström tannlæknir, sem
vildi fullnuma sig í fræði-
grein sinni, og Pia dóttir
þeirra, sem þá var ungbarn.
Hróður Ingiríðar óx leiftur-
hratt, svo sem við hafði ver-
ið búizt, fyrst í nokkrum ásta-
hlutverkum, en síðan við al-
gjöra andstæðu þeirra, nunnu-
hlutverkið í Klukkunum í
Maríukirkjunni. Þá gleymd-
ust í einu vetfangi áhrif þau,
ér menn höfðu orðið fyrir af
fyrri sérgrein hennar í leik.
Upp frá þessu sá almenning-
ur einungis í svip hennar
eitthvað- uppgerðarlaust og
jómfrúlegt, og hún var talin
eðlilegust allra leikkvenna.
Amerískar1 mæður heilsuðu
með hrifningú þessu nýja
uppáhaldi dætra sinna. Hér
var þó einu sinni listakona
sem var eftirbreytnis verð.
Sjálf fann Ingrid að það var
varasamur stallur, er hún
hafði stigið upp á.
HEIMILISLÍFINU VAR
ÁBÓTAVANT.
Hún var öðru vísi en sam-
starfsfólk hennar, segir Stee-
le. Hún átti ekki mjög mikið
af fatnaði og notaði svo til
engar fegrunarvörur. Enda
þótt hún ynni sér inn nokk-
ur þúsund dollara á viku,
hafði hún samvizkubit af
eyðslu sinni ef hún- vegna
brýnna umgengnisástæðna
þurfti að endurnýja klæða-
forða sinn fyrir sjö til átta
hundruð dollara. Aðrar kvik-
myndastjörnur keyptu hik-
laust fatnað fyrir tífalda þá
upphæð í einu, en Ingrid. gaf
sér ekki einu sinni- tíma til
að ganga í búðir.
Hjónaband hennar virtist
hamingjusamt í fljótu bragði,
og hún tók stjórn manns síns
á fjármálum hennar sem sjálf
sagðri. Hann ákvað mfeira að
segja hverja hún mætti um^
gangast, og heim til þeirra
komu einungis vinir hans, því
starfsfélagar hennar kunnu
ekki við kuldalegt viðmój;
hans.
Sjálf var hún óróleg og leið
því aðeins vel, að fullskipað-
væri á dag hvern af störfum
og virðingar fyrir honum
sleit hún ekki hjónabandi
þeirra.
Styrjöldin fékk Ingiríði nóg
verkefni til tómstundaiðkana
milli kvikmyndastarfanna.
Það var flogið með hana milli
herstöðvanna eins og aðra
listamenn og hún lék fyrir
hermennina. Það þroskaði
hana og jók henni sjálfstraust.
Hún fann að allir elskuðu
hana og dáðu. Enginn gat
unnið jafn þrotlaust og hún
án þess að bera utan á sér
eigin áhyggjur. Hún var æf-
inlega hlý í viðmóti og Steele
segir að hún hafi haft ótrú-
lega stjórn á sjálfri sér. Hún
hafði lært það í æsku að
mynda um sig skurn og flíka
aldrei sínum innstu tilfinn-
ingum.
Einn góðan veðurdag varð
hafði hún ritað hinum ítalska
kvikmyndastjóra svolátandi
bréf:
„Kæri herra Rossellini!
Ég sá kvikmyndir yðar
Ógirt borg og Paysan, og naut
þeirra mjög. Ef þér hafið
verkefni fyrir sænska leik-
konu, sem talar góða ensku,
sem hefur týnt niður þýzk-
unni, sem á erfitt með að gera
sig skiljanlega á frönsku og
getur ekkert sagt á ítölsku
nema Ti amo, þá er ég reiðu-
búin að koma og leika í kvik-
mynd fyrir yður.
Kær kveðja!
Ingrid Bergman.“ ■
Ti amo — ég elska þig —<
var tilsvar frá einu fyrri hlut
verka hennar og sagt í spaugí.'
Þau hjónin voru þá úýorðin
sammála um að þau yrðu að
eignast annáð barn, óg til að
MVMHIDM A D á þessari síðu er af Ingrid Bcrg-
I I I l\l/IKnAK man í hlutverki heilagrar Jóhönnu. Efst til
haegiri á næstu síðu er Ingrid ásamt kvikmyndastjóranum og
kvennagullinu Rossellini. Það var ást við fyrstu sýn hjá þeim.
Til vinstri er fyrsti eiginmaður Ingridar, dr. Peter Lindström.
Myndin neðst á síðunni er af Ingtrid ásamt börnum þeirra
Rossellini, Roberto og tvíburasystrunum.
Grein þessi er rituð af Kis Pallis og stuðst er við
bók, sem blaðafulltrúi Ingrid Bergman, Henry
Steele, hefur skrifað um hana.
J32 Sunnudagsblaðið
eða skemmtunum. í hópi
starfsfélaga sinna var hún
oft frjálsleg og stundum ofsa-
kát. En hún gerði sér ekki
grein fyrir því, að hjónaband
hennar væri öðruvísi en það
ætti að vera, hún leitaði skýr-
ingar í sínum eigin hugar-
heimi, ekki í samlífinu við
Lindström.
Steele segir að hún hafi
stigið inn í þetta hjónaband
úr bernsku og æsku, þar sem
faðir hennar og frændi henn-
ar að honum látnum, hafi
gegnt sömu stöðu á heimili.
Þeir hafi báðir verið drottn-
unargjarnir og ráðríkir yfir
öllu. Móður sína missti hún á
ungbarnsaldri og karlmenn
fjölskyldunnar voru nánast
harðstjórar. Hún tók sér því
ekki nærri þótt eiginmaður-
inn fetaði sömu braut.
Þegar með henni þroskað-
ist listamannseðli, sem ekki
gat látið kúga sig, varð ósjálf-
rátt árekstur hið innra með
henni. Lindström bar vissu-
lega virðingu fyrir listhæfi-
leikum hennar og sætti sig
við að slíkt hlyti að krefjast
óreglulegra lífshátta. Og frelsi
það er henni þann veg hlotn-
aðist, notfærði hún sér út í
yztu æsar. En þrem árum áð-
ur en fundum þeirra Rossel-
lini bar saman hafði hún gert
það upp við sig, að bezt væri
henni að vera frjáls, og bað
þá mann sinn um skilnað.
Hann fékk þó talið hana af
því, og vegna hlýðni sinnar
henni að heitustu ósk sinni,
Maxwell Anderson bað hansi
að leika Heilaga Jóhönnu á
Broadway, í sjónleiknum Jo-
an of Lorraine. Hún hafði þá
þegar lesið allt. sem finnani
legt var á bókasöfnum Aim Jó*
hönnu, sem var uppáhalds-
persóna hennar. Hún hafðl
myndað sér persónulega skoð-<
un á „þessari einföldu sveita-
stúlku, sem elskaði börn og
dýr, hataði blóðsúthellingar
og óttaðist eld“.
Hún samþykkti hlutverkið
og fluttist til New York, án
þess að hugsa út í að leikhús-
starfsemi er bæði erfiðari og
teknaminni en kvikmynda-«
leikur. Hér vann hún glæsileg
an leiksigur og í ímynd al-
mennings varð hún lík sjálfrl
söguhetjunni, full af meyjar-
legum hreinleik og brenn-
andi þrá eftir að gera það sem
rétt var. Sjónleikurinn gekla
í heilt missiri fyrir fullu húsi,
og að því búnu sneri hún aft-
ur til að leika aðalhlutverkið
í kvikmyndinni um Heilagai
Jóhönnu. Kvikmyndaframleið
endur kostuðu með ánægju
fimm milljónum dollara til
þeirrar mvndar og voru viss-
ir um að fá það margfalt aftur.
Um þetta leyti var það sems
hún hitti Rossellini og ást-
inni sló niður í þau eins og
eldingu.
KVENNAMAÐURINN
VARÐ UPP MEÐ SÉR.
Með samþykki manns síng