Afmælisblað Hvítabandsins - 01.04.1945, Qupperneq 12

Um baráttu sína segir hún: „Hugsunin
um frelsunina var sívakandi í sálu
minni, en ekki eins áköf og áður, þá var
komið eins konar jafnvægi á tilfinningar
mínar, eftir hina miklu baráttu, sem ég
hafði háð árið áður.“
Hún komst til Þrándheims og starfaði
þar í nokkra daga. Þaðan fór hún til
Ytteröen, það er eyja í Þrándheimsfirð-
inum, þar var líka Hvítabandsfélag. Þá
voru kraftarnir þrotnir. Hún varð veik
og sveif milh heims og helju langan tíma.
I þessum miklu og erfiðu veikindum
finnur hún loks sál sinni frið. I trúnni
á dauða Krists á krossinum og að syndir
mannanna þvoist burt með hans blóði.
Hún skrifar: ,,Þá var eins og hvíslað
væri í sál minni: ,Blóð Jesú, sonar hans,
hreinsar oss af allri synd.‘ Og þá var eins
og tvær uppsprettur kæmu upp í sál
minni. Ur annarri streymdu syndir, •—
óþrjótandi syndir, en úr hinni streymdi
blóð Jesú og bar þær burtu. ,Af allri
synd‘ stendur skrifað, — þá vai- engin
eftir. — ,Af allri synd!‘ O, margblessaða
orð! Þá birtist mér, í hverju frelsun var
fólgin, þá sýndi Guð mér sjálfur, hvað
frelsun var. Jesús hafði látið líf sitt fyrir
mínar syndir og afmáð þær. Eg „sá það
Guðs lamb‘, og við þá sjón endurfæddist
ég til lífsins í Jesú Kristi.“
Frásögn Olafíu um þjáningar sínar og
hina fullkomnu trúarvissu er ein falleg-
asta frásögn um trúarjátningu, sem ég
hef lesið. — Mér er hún heilög — og ég
veit að svo mun hún mörgum vera, sem
lesið hafa ævisögu Olafíu eða þekkt hana
sjálfa.
Norðmenn reyndust Olafíu vel í veik-
indum hennar. Svo vel, að við, sem elsk-
uðum Olafíu, getum aldrei þakkað þeim
það eins og við hefðum óskað.
En Norðmenn fengu líka að njóta
starfs henniar í 17 ár. Þeir skildu, hví-
líkur máttur fylgdi starfi hennar, hvar
sem hún kom. í bindindisstarfsemi sinni
hafði hún kynnzt hörmungum vínnautn-
arinnar og þekkti hennar böl. — Þegar
heilsa hennar var það góð, að hún treysti
sér til að starfa, þá ákvað hún að helga
starf sitt líknarstarfsemi — reyna að
hjálpa stúlkum, sem hefðu orðið spillingu
að bráð. — Þessu starfi lýsir hún í bók
sinni „De ulykkeligste".
En mn leið og hún starfaði að þessu
og átti heimili í fátækrahverfum Osló-
borgar, var hún einnig útvörður Islands.
Stofurnar sínar bjó hún íslenzkum bún-
ingi, og það var eins og að koma heim
til hennar hér heima, að koma til hennar
þar. Hún var athvarf margra Islendinga,
sem voru við nám í Oslo, og stundum á
jólum og endranær söfnuðust þeir saman
á litla heimilinu hennar systur Olafíu.
Veturinn 1907 átti ég heima í Oslo.
Þegar ég kom heim einn dag, var mér
sagt, að kona á íslenzkum búningi hefði
komið og spurt eftir mér. Nú sæti hún
inni hjá mér. Þetta var Ólafía. Hún átti
þá heima á Aasgardsstrand. Ég hafði þá
ekki séð hana í mörg ár. Hvernig hún
vissi um bústað minn var mér hulið. En
nú var hún þarna hjá mér, og enn átti
hún blíðu augun og hýra brosið, sem mér
þótti svo vænt um. Við skemmtum okk-
ur saman þetta kvöld, hún sagði mér
svo margt skemmtilegt. Ekki leiddist mér
að hlusta á hana, og ekki leiddist henni
heldur, að hafa fundið mig þarna aftur.
Þegar hún kom til borgarinnar þennan
vetur, kom hún oftast til mín. Fyrir mig
voru það alltaf hátíðisdagar, þegar ég
fékk að vera með henni. Einu sinni um
veturinn gaf hún mér gullbaug, sem
fóstra hennar hafði átt og borið. Hann
var mér of lítill, og okkur kom saman
um, að ég mætti senda móður minni
hann. Hún brúkaði svo þennan litla baug
á litlafingri, rneðan hún lifði.
Sumarið 1920 var hún það frísk, að
1 0 HVÍTABANDIÐ