Afmælisblað Hvítabandsins - 01.04.1945, Side 24

Gömul Hv'itabandshjma:
Endurminningar
Hvítabandið er félag, sem ekki lætur
mikið yfir sér. Þó hefur þetta félag
starfað hér í bænum i 50 ár.
Þann 22. febrúar var hátíðlegur hald-
inn 50 ára afmælisdagur félagsins. For-
maður Hvítabandsins, elskuleg stúlka,
minntist í fáum orðum á starf félagsins,
en eins og hún sjálf er yfirlætislaus, svo
var og ræða hennar, og vegna þess að
mér þótti hún ekki telja nógu vel upp
það, sem félag þetta hefui- vel gert, get
ég ekki stiflt mig um að bæta nokkru
við um félagið.
Ég gekk í félagið á árunum 1906—1907,
þá 15 ára að aldri. A æskuárunum er
maður áhrifagjarn. Þau áhrif, sem ég
varð fyrir, þegar ég fór að kynnast fé-
laginu og starfa þar sjálf, hafa verið mér
drjúgt veganesti í lífsbaráttu minni, það
finn ég bezt nú, þegar ég lít yfir farinn
veg á rúmum 50 árum.
Fyrstu árin, sem ég var í félaginu, var
starfið aðallega í því fólgið, að sauma föt
úr nýju efni og gera upp úr gömlum föt-
um, gefa þetta svo bágstöddum heimil-
um, sem þá voru fleiri en nú. Stundum
tóku nokkrar konur að sér eitt heimili,
ef húsmóðirin xar veik eða aðrar ástæð-
ur fyrir hendi, þvoðu þá þvottinn og
bættu þangað til allt var komið í lag' á
heimilinu. Getur hver og' einn sagt sér
sjálfur að þetta var mikið starf, t. d. á
heimili þar sem voru 6—8 börn, en
þakklæti móðurinnar var meira en nóg
borgun fyrir allt erfiðið.
Frá þessum árum á ég' mínar kærustu
endurminningar. Mér verða ógleyman-
legar þær Ingveldur Guðmundsdóttir og
dætur hennar, Jakobína Jakobsdóttir og
hennar dætur, Jóhanna Gestsdóttir, Lilja
kona Benedikts gullsmiðs og dætur
hennar, Steinunn á Akri og' Kati'ín Eyj-
ólfsdóttir, Guðrún í Eiríksbæ, Valgerður
og Kristín Gísladætur, Þórunn Finns-
dóttir og Hólmfríður Rósenkrans, Guð-
finna Einarsdóttir, Gunnfríður Rögn-
valdsdóttir, Jóhanna Amadóttir og Krist-
ín Jóhannesdóttir og fleiri og fleiri konur.
Þessar konur höfðu allar stórum heim-
ilum að sinna, en ávallt höfðu þær tíma
til þess að koma á saumafundina, ávallt
höfðu þær tíma til þess að hjálpa þeim,
sem bágt áttu.
Eitt var sameiginlegt með þessum kon-
um: Það var einhver tignarblær yfir
þeim. Þær komu líka æfinlega uppábún-
ar, bæði á fundi og eins á saumafundi og
þar (á fundunum) féll aldrei hnjóðsyrði
til nokkurs manns.
Þegar Oddfellowreglan ákvað að gera
tilraun til þess að koma upp sumarheim-
ili fyrir veikluð börn, voru það 4 Hvíta-
bandskonur, sem til þess starfa réðust.
(Síðan eru eitthvað kringum 20 ár.)
Höfðu þær starfið á hendi fyrstu árin.
Ég er þeirrar trúar að þetta starf, eins
blessunarríkt og það hefur reynzt börn-
unum, sem hafa átt því láni að fagna að
komast á sumarheimili reglunnar fyrr og
síðar, hafi ekki hvað sízt lánast svona
vel af því það voru Hvítabandskonur,
sem byrjuðu. Varðar mest til allra orða,
að undirstaðan rétt sé fundin. Fyrstu ár
sumarheimilisins voru erfið, ekki hvað
aðbúð snerti frá reglunnar hálfu, en hús-
næði var óhentugt, starfið varð svo að
segja að „þreifa sig áfram sjálft“, til þess
að leysa það vel af hendi þurfti skilning
og fómarlund.
22 HVÍTABANDIÐ