blaðið - 14.01.2006, Blaðsíða 26

26 I VIÐTAL
LAUGARDAGUR 14. JANÚAR 2006 blaöiö
Bóksali, rokkari, spjátrungur
Óttarr Proppé er afleitur söngvari
BlaM/Frikki
Flestir þekkja goðsögnina
um ofurmennið Súper-
mann mæta vel, enda
telst hún til sígildra verka
nútímans. Þar segir af gleraugna-
glámnum Clark Kent, sem starfar
við blaðamennsku og er í huga sam-
starfsfólks síns og bestu vina hálf-
gert „nörd“ og klaufabárður. Það
sem fæstir þeirra vita er hinsvegar
að Clark þessi lifir tvöföldu lífi,
tekur stundum niður gleraugun og
bindið og flýgur um loftin blá milli
þess sem hann yfirbugar harðvítuga
glæpamenn. Draga má margan lær-
dóm af sögunni um ofurmanninn
frá plánetunni Kryptón, en einn sá
helsti er líklega sá að aldrei ætti að
dæma fólk eftir útliti, fasi eða fram-
komu að óathuguðu máli. Þá lexíu
þurfti fulltrúi Blaðsins að rifja upp
er hann mætti til viðtals við eina
helstu rokk-goðsögn íslendinga;
stórsöngvarann Óttarr Proppé, sem
rumið hefur undir harkalegum und-
irleik sögulegra rokksveita á borð
við HAM og Funkstrasse. Röddin
hans er gróf og rífandi, sviðsfram-
koman óheft og stingandi, en þegar
Blaðið hitti á Ottarr á miðvikudag-
inn var hann, ja... settlegur. Og urr-
aði ekki neitt, heldur bauð kaffibolla
og góðan dag.
Fundur okkar Óttars fer fram á
efstu hæð bókabúðar Máls og menn-
ingar við Laugarveg, en þar sinnir
hann starfi sínu sem dreifingar-
stjóri hjá Pennanum. Hann er ein-
mitt bóksalalega klæddur þennan
daginn, í hvítri skyrtu með rauðleitt
bindi og gleraugu. „Bóksali? Já, ætli
ég verði ekki að teljast slíkur. Ég
var svo heppinn að ráða mig óvart
til starfa í bókabúð sumarið eftir
menntaskóla, ætlaði bara að vera
þar í nokkrar vikur, en er ennþá í
bransanum, nú reyndar mest í inn-
kaupum og innflutningi á erlendum
bókurn," segir Óttarr. Hann er barn-
laus, en hefur verið lengi í sambúð
með unnustu sinni, Svanborgu Sig-
urðardóttur, verslunar- og söngkonu.
Óttarr verður hugsi, horfir í gaupnir
sér og telur fingur aðspurður hvað
hann er gamall. En loks fæst niður-
staða, hann er 37 ára, fæddur í nóv-
ember ’68.
Bóksali/rokkari
Þú ertsem sagt í stétt bóksala, en ert
líka popptónlistarmaður?
Já væntanlega. Það hefur verið mitt
áhugamál gegnum tíðina að fást við
tónlist og ég hef verið þess heiðurs
aðnjótandi að fá að vinna með góðu
fólki að verkefnum. í þeim höfum
við reyndar ekki litið á okkur sem
popptónlistarmenn, heldur höfum
við gert það sem við viljum gera og
það hefur þróast þannig öðru hverju
að fólk vill heyra það sem við erum
að gera. Það gerist alltaf af og til og
þá verður rokkið fyrirferðarmeira í
lífinu en bækurnar. T.d. þegar ég var
í hljómsveitinni HAM í kringum 20
ára aldurinn, þá tók rokkið yfir líf
okkar og við unnum meira að segja
,prófessjonalt“ að tónlist um skeið.
Fyrir rúmum áratug síðan varð
svo hlé á opinberri tónlistariðkan
minni, ég fékk mig fullsaddann
af bransanum og kom lítið nálægt
músík í langan tíma eftir það. Var
þá að vasast í bíói í staðinn, bæði að
búa til kvikmyndir og svo lék ég í
nokkrum. Það hefur verið áhugamál
hjá mér lengi. I félagi við vin minn
Þorgeir Guðmundsson [sem leikur
einmitt ásamt Ó ttari í hljómsveitinni
Rass] hef ég gert nokkrar heimildar-
myndir, nú síðast „Bítlabærinn
Keflavík". Svo datt ég eiginlega inn í
músíkina aftur, komst að því að það
er auðveldara að safna fólki saman
til að gera góða músík en að búa til
bíómynd. Og ég hef starfað sem bók-
sali samhliðaþessu alla tíð.“
Bóksalinn Óttarr Proppé er settlegur fýr og tekur sig vel út með bindi. Uppáhaldsbindishnúturinn hans er afbrigði af tvöföldum Windsor sem hann hannaði á menntaskólaárunum.
Álversmenguðu djöflarnir
Hvernig hófst aðkoma þín að heill-
andi heimi rokktónlistar?
„Eiginlega óvart, bara. Við Sigur-
jón Kjartansson ætluðum alltaf að
verða kvikmyndagerðarmenn. Kom-
umst hins vegar hægt og rólega að
því þegar við unnum að því sem
átti að verða B-myndin Álversmeng-
uðu Djöflarnir, „The contaminated
devils of aluminum", að það var
auðveldara að setjast niður og semja
músíkina í myndina en safna vinum
saman til þess að leika sígaunaliðið
sem átti að vera í myndinni. Hægt
og rólega dó kvikmyndin og varð að
hljómsveit í staðinn - þetta var upp-
haf HAM.“
Óttarr hóf feril sinn í tónlist ekki
sem söngvari HAM, heldur hljóm-
borðsleikari, en vantaði að eigin
sögn allar gáfur á tónlistarsviðinu
og skipti því yfir í hljóðnemann.
Þú hefur sem sagt alltaf verið áhuga-
maður í þinni listsköpun samhliða
öðrum störfum. Hafafrœgð ogframi
ekkertfreistað?
„Nei, ég hef aldrei stefnt á atvinnu-
mennsku, hvorki i tónlist né kvik-
þannig, eins og ég sagði, að
stundum fær fólk áhuga á því
sem maður er að gera og þá
tekur poppið meira pláss og
maður verður bóksali/popp-
ari. Mér finnst talsvert frelsi
fólgið í því að þurfa ekki
að gera þessi áhugamál
mín að aðalatvinnu,
þá hefur maður
meira frelsi í hvað
maður gerir, þarf
ekki að hugsa um
plötusölu eða
hvort maður
er bókaður á
næsta ball; ég
hugsa að þetta
sé orsök þess
að ég hef enst
svona lengi í
þessu og tekst að
halda áhuga. Svo
fara bækur og hart
rokk líka vel saman
og bæta hvort annað
upp, að mörgu leyti.
Sumar bækur eru reyndar
argasta pönk, en hins vegar er
sú iðja að lesa þær og umgangast í
*Æ53&**
Inniheldur
1%
vatnsleysanlegar
trefjar
Jólabókageðveikin
Óttarr syngur um þessar
mundir í a.m.k tveimur
starfandi hljómsveitum, pönk-
sveitinni Rass og hinni illsk-
ilgreinanlegu Dr. Spock.
Báðar sveitirnar gáfu út
plötur fyrir jólin - sem
að sjálfsögðu þurfti
að fylgja eftir með
spilamennsku
- en einnig kom
Óttarr að jóla-
bókaflóðinu
í starfi sínu
hjá Penn-
anum. Því
er eðlilegt
að spyrja
hvort hann
hafi nokkuð
sofið á aðvent-
unni? „Það
varnúrakintil-
viljun að plötur
komu með báðum
sveitum á siðasta
ári -okkur var nánast
att út í það. Þetta eru mjög
ólíkverkefni, Dr. Spocker alvar-
Kameljónið Óttarr á sviðí í Laugardalshöll fyrir réttri viku. Frá vinstri: með Rassi, með Dr. Spock og með hinni goðsagnakenndu HAM.
myndagerð. Þetta eru mín áhuga-
mál og ég sinni þeim - af áhuga
- samhliða öðrum störfum og hugð-
arefnum. Svo er poppbransinn
eðli sínu róleg, hljóðlát og yfirveguð,
á meðan tónlistariðkun er mjög hvat-
vísleg og föst í núinu. Þar stjórna
tilviljanirnar. Mér líður mjög vel á
báðum vígstöðvum og er viss um
að ég fengi leið á öðru hvoru ef ekki
væri fyrir hitt.“
leg hljómsveit og meðlimir hennar
eru flestir atvinnumenn í tónlist, á
meðan Rass er eiginlega alveg í hina
áttina og átti aldrei að vera annað en