blaðið - 23.12.2006, Blaðsíða 30

30
LAUGARDAGUR 23. DESEMBER 2006
blaðiö
Hef alltaf
Mgt
hjartanu
SíðustufimmárhafaMonika
Abendroth hörpuleikari
og Páll Óskar Hjálmtýsson
söngvari leikið jólalög í
miðnæturmessu í Fríkirkj-
unni í Reykjavík ásamt strengjakvar-
tett. í þessi fimm ár hefur kirkjan
alltaf verið þéttsetin og einstaklega
góður rómur gerður að samleik Páls
og Moniku. Sjálf segir Monika að
miðnæturmessan sé orðinn hluti
af hennar jólahaldi. „Mér finnst æð-
islegt að þetta sé messa á miðnætti
því um það leyti er ég búin að halda
jólin heima hjá mér, búin að borða
jólamatinn, opna pakkana og dást
að lifandi ljósunum á jólatrénu. Ég
er því tilbúin að fara að heiman og
njóta hugvekjunnar og tónlistar-
innar. Þaðan fer ég beint út í jólanótt-
ina sem er alltaf falleg. Ég myndi alls
ekki vilja missa af þessu og þetta er
hluti af minu jólahaldi."
Gott samstarf
Miðnæturmessan hefst kl. 23:30 í
Fríkirkjunni í Reykjavík og Monika
segir að stemningin sé jafnan yndis-
leg. „Það er alltaf gaman að ljúka að-
fangadegi á þessum nótum. Dóttir
mín hefur alltaf farið með mér í
messuna en það eru kaflaskipti í
okkar lífi um þessar mundir. Hún er
orðin fullorðin kona, 24 ára gömul,
og er flutt að heiman með kærasta.
Hún tók samt sem áður þá ákvörðun
að koma á miðnæturmessu ásamt
kærastanum og fleirum úr hans
fjölskyldu. Það sýnir mér að hún
hefur upplifað þessa hefð á skemmti-
legan hátt,“ segir Monika en hún og
Páll Óskar hafa unnið saman síðan
2001. „Samstarfið hefur gengið mjög
vel. Það eru að vísu alltaf hægðir
og lægðir í nánu samstarfi en við
höfum átt þá gæfu að vinnu á heil-
brigðan hátt úr því. Ég og Páll Óskar
kynntumst þegar sameiginlegur
vinur okkar, Hreiðar Ingi Þorsteins-
son, hélt tónleika í Fríkirkjunni í
tilefni af 22 ára afmæli sínu. Við
komum fyrst saman opinberlega í
Grasagarðinum í Laugardal og við-
brögð fólksins voru þvílík að fjórum
dögum síðar tókum við þá ákvörðun
að gera geisladisk.“
Hef gaman af mann-
legum samskiptum
Úr því var ekki aftur snúið og
Monika og Páll Óskar hafa gefið
út tvo diska saman við góðar und-
irtektir. „Við höfum ferðast innan-
lands til að kynna plöturnar og nú er
staðan sú að við getum ekki annað
eftirspurn. Við erum þegar bókuð í
tvenna jólatónleika á næsta ári því
við gátum ekki sinnt fleirum þessi
jól,“ segir Monika sem starfar hjá
Sinfóníuhljómsveit íslands. „Það er
gaman og gefandi að vinna við eitt-
hvað sem maður hefur virkilegan
áhuga á. Aftur á móti þekki ég ekki
annað því ég hef alltaf fylgt hjartanu.
Munurinn á starfi mínu í sinfón-
íunni og samstarfi mínu og Páls Ósk-
ars er sú að í sinfóníunni þarf ég að
spila það sem dagskráin segir. Það
er mikil upplifun að spila í hljóm-
sveitinni og sitja í þessu mikla tóna-
hafi. Hljómsveitin er í mjög háum
gæðaflokki, það er gaman að vera
hluti af henni og að hafa upplifað
þróunina í gegnum árin. Samstarf
mitt og Páls er meira skapandi auk
þess sem ég er í meiri tengingu við
almenning. Ég hef mikla ánægju af
þessu og mér finnst virkilega gaman
og gefandi að vera í sviðsljósinu. Ég
er fædd í tvíburamerki og tvíburar
er fólk sem er frekar opið og hefur
gaman af mannlegum samskiptum."
Ólíkir kraftar
Monika segir að þrátt fyrir að
hún hafi spilað undir á ótal geisla-
diskum hafi vinnan við fyrsta disk
hennar og Páls Óskars verið öðruvísi.
„Þegar búið var að taka upp geisla-
diskinn Ef ég sofna ekki í nótt segir
Páll Óskar við mig að 20 prósent af
vinnunni sé búin og 80 prósent eftir.
Minkapelsar *,
Kanínupelsar **
Ullarkápur
Úlpur A
Jakkar
Ullarsjöl
Húfur 02 hanskar
Mörkinni 6, Sími 588-5518
Opið virka daga frá kl. 10-18
Laugardaga frá kl. 10-18
Sunnudaga frá kl. 13-17
Ég skildi ekki hvað hann var að tala
um því í mínum huga var diskurinn
búinn en það voru þá kynningar,
tónleikar og að koma fram að árita
diska sem hann átti við. Sem klass-
ískur hljóðfæraleikari gerði ég mér
ekki grein fyrir því hvað væri mikið
umstang í kringum gerð geisla-
disks. Við spiluðum alls staðar til
að kynna okkar samstarf sem kom
fólki svolítið í opna skjöldu. Palli var
náttúrlega áberandi ungur poppari
og allt í einu birtist hann með eldri
hörpuleikara. Við erum mjög ólík
en þegar maður setur ólíka hluti
saman gerist eitthvað nýtt og ferskt,“
segir Monika og bætir við að hún og
Páll Óskar séu þegar farin að huga
að nýjum diski. „Margir hafa spurt
mig að því og ég get upplýst það
að við munum byrja að vinna að
honum á næsta ári. Páll Óskar og
ég erum bæði sammála um að meg-
inmáli skiptir að vanda sig og gera
góðan disk í stað þess að framleiða
ár eftir ár.“
Landið kveikti í mér
Monika heimsótti ísland fyrst
árið 1973 og segir að það hafi verið
æskudraumur hennar að heimsækja
þessa ævintýraeyju í norðri. „Þegar
ég var barn og unglingur las ég bók
þar sem talað var um Yellowstone og
heita hveri sem mér fannst mjög heill-
andi. Bandaríkin voru langt í burtu
en á íslandi var líka hverasvæði og
annig festist landið í mínum huga.
g og kærastinn minn komum
saman í okkar fyrstu ferð hingað en
ferð til íslands hafði verið draumur
hjá okkur báðum. Við vorum hér í
fimm vikur og það var æðislega
gaman. Við komum aftur árið 1974
og svo langaði mig að vera aðeins
lengur á íslandi, ekki bara sumarfrí
heldur heila árstíð. Ég skrifaði því
Sinfóníuhljómsveit íslands og sótti
um vinnu þrátt fyrir að vera með
mjög gott starf í Þýskalandi. Landið
hafði þessi áhrif á mig og kveikti í
mér.“
Allir alltaf á hlaupum
Monika hefur búið á Islandi frá
árinu 1976 og segir að upplifun
hennar af Islendingum hafi breyst
mikið síðan hún kom hingað fyrst.
„íslendingar eru mjög vingjarnlegir
og allir íslendingar taka mjög vel
á móti fólki, upp að vissu marki.
Það breytist hins vegar um leið og
„Skoðun mín er sú að ef
hjarta mitt segir mér að
búa í öðru landi þá á ég
að læra tungumálið, að-
lagast landinu og vera
hluti aflandinu. Mér
finnst ekki að ég eigi
að koma til landsins og
halda öllum gömlum
hefðum og venjum, eins
og ég sé stundum
maður fer að grafa dýpra og reynir
að eignast vini. Ég kom til landsins
32 ára gömul og flestir eiga sína vini
úr bernsku og úr námi auk þess sem
fjölskyldan er vitanlega stór partur
af lífi þeirra. Fólk hefur því myndað
sitt net og ef maður ætlar að fá dýpra
samband við fólk þá getur það verið
erfitt. Ég er náttúrlega búin að vera
hér lengi og með árunum hef ég eign-
ast vini en þetta tekur langan tíma.
Sem útlendingur stendur maður
alltaf svolítið fyrir utan því við erum
fjölskyldulaus hérna og getum ekki
tengt okkur við einhvern frænda
á Austfjörðum. Annars finnst mér
gott að búa hér en þjóðfélagið hefur
hins vegar breyst mikið á þessum
þrjátíu árum og þessi efnishyggja og
kapphlaup er mjög áberandi. Það er
synd því það tapast ýmislegt í öllum
þessum hraða. Hlutir eins og mann-
leg samskipti, samkennd með náung-
anum og einfaldar samræður. Það
eru allir alltaf á hlaupum."
Engin ferðaþjónusta lengur
Monika segir að þegar hún fékk
ástríðu fyrir íslandi fékk hún líka
ástríðu fyrir íslenskri tungu. „Ég
vildi endilega læra íslensku og fór
fyrst í Háskóla íslands til að læra
beygingar og málfræði sem er flókin.
Ég bablaði eitthvað eftir þrjá mán-
uði en ég get ekki dæmt um hvenær
ég byrjaði að tala tungumálið. Hins
vegar fór ég í leiðsögumannaskóla
árið 1979 og gat klárað hann á ís-
lensku og því hlýt ég að hafa kunnað
tungumálið ágætlega á þeim tíma.
Ég vinn sem
leiðsögumaður á sumrin, að sýna
gömlum löndum mínum landið og
mér finnst það æðislega gaman. Svo
les ég alltaf í blöðum að ferðamanna-
straumurinn til landsins aukist og
það er mikil ánægja vegna þess. Ég
upplifði þetta sterkt síðasta sumar
og það er sannarlega alltaf fleiri og
fleiri ferðamenn hér en aðstaðan
er ekki lengur til staðar. Ef ég fer í
Breiðamerkurlón sem er yndislegur
staður er svo mikið af fólki að kom-
ast í bátsferð að það er nauðsynlegt
að bíða í klukkutíma. Það er svo
mikil læti í kringum þetta að allir
vilja komast að. Þessir staðir hafa
ekki bolmagn lengur til að taka
á móti þessum fjölda. Á mörgum
stöðum finnst mér þetta ekki vera
ferðaþjónusta lengur því það er
engin þjónusta eftir.“
Að verða hluti af landinu
Þar sem Monika er fædd í Þýska-
landi og aðflutt til íslands liggur bein-
ast við að spyrja hana hvað henni
finnist um nýlegar umræður í þjóð-
félaginu um innflytjendur. „Skoðun
mín er sú að ef hjarta mitt segir mér
að búa í öðru landi þá á ég að læra
tungumálið, aðlagast landinu og
verða hluti af landinu. Mér finnst
ekki að ég eigi að koma til landsins
og halda öllum gömlum hefðum og
venjum, eins og ég sé stundum. Ég
kem frá Þýskalandi og er mótuð af
hefðum og hugsanagangi þar og hér
er ýmislegt öðruvísi. Fólkið hugsar
á margan hátt öðruvísi og það var
ýmislegt sem ég kaus að sleppa en
tók upp annað í staðinn. Mér líkaði
ekki við aðra þætti, eins og drykkju-
siði íslendinga og þá lét ég vera. Með
þessu móti verður til eitthvað nýtt
en ef innflytjendur halda alltaf í sitt
þá myndast aldrei ný menning. Á
tímabili var ég í vandræðum með
mig, ég var ekki Þjóðverji; ég gat
ekki búið í Þýskalandi með þennan
íslenska hugsunarhátt. Samt sem
áður var ég ekki íslendingur. Þetta
var tímabil sem ég var rótlaus og
það var erfiður kafli. Allt þar til ég
fann út að það skiptir mig ekki máli
af hvaða þjóðerni ég er heldur er ég
komin til að búa hér og hér líður
mér vel. Fólk sem flytur til annarra
landa hefur fjölmörg tækifæri til að
þroskast og víkka sjóndeildarhring
sinn og mér finnst synd þegar það
er ekki nýtt en þess í stað haldið fast
í sitt gamla.“
svanhvit@bladid.net