Fréttablaðið - 04.04.2012, Blaðsíða 24

Fréttablaðið - 04.04.2012, Blaðsíða 24
24 4. apríl 2012 MIÐVIKUDAGUR Útflutningsaðilar lambakjöts hvetja nú bændur til að fjölga fénu um allt að helming vegna þess að síðan krónan féll þarf ekki að borga tugi milljóna með útflutn- ingnum, eins og gert var í áratugi. Einhverjar gjaldeyristekjur skap- ast, sem fara þó fljótt aftur úr landi, því mikinn gjaldeyri þarf til fram- leiðslu á þessum afurðum: áburð, rúlluplast, vélar, eldsneyti, lyf o.s.frv. Kostnaðurinn við að fram- leiða þetta kjöt er miklu meiri en það sem fæst fyrir afurðirnar. Þó eru landskemmdirnar alvar- legastar. Það er vegna aukinnar beitar, á þegar ofbeittu landinu. Að græða upp það land sem skemmist til viðbótar er vonlaust. Við höfum varla undan eins og er. Það er algerlega siðlaust og ótrúleg ósvífni að hvetja til þess að restin af náttúrulegum gróðri landsins fari í fóður fyrir sauðfé handa útlendingum, vegna stund- argróða lítils hagsmunahóps í landbúnaðarstéttinni. Þeir hirða ágóðann, við borgum bara fram- leiðsluna. Þessir aðilar sem vinna að því með öllum ráðum að fá markaði fyrir kjötið í útlöndum hljóta að vera gjörsamlega sam- viskulausir gagnvart afleiðing- unum og áhrifum gjörða sinna á landið og okkur hin sem borgum skaðann. Ef þessar skepnur væru á ábyrgð eigenda sinna, girtar af, á þeirra eigin löndum, og án milljarða- styrkja frá okkur skattborgur- um, þá gætu þeir auðvitað haft eins mikið fé og þeir gætu fóðr- að, öllum öðrum að meinalausu. Þessari ábyrgðarlausu rányrkju á okkar kostnað og landsins verður að linna. Við erum endalaust að glíma við afleiðingarnar í stað þess að koma í veg fyrir orsakirnar. Við eyðum milljörðum í að girða okkur og gróðurreiti af, frá sauðkindinni, í stað þess að girða hana af eins og allar siðaðar þjóðir hafa fyrir löngu gert. Þetta vesalings land, þekkt fyrir að vera eitt það verst farna sem þekkist, sökum búsetu, með stærstu manngerðu eyðimerk- urnar, getur þá farið að græða sárin. Vonandi vakna stjórnvöld af ald- ardoðanum, stíga inn í nútímann, og aflétta þessum álögum á land- inu okkar. Þá getur það sjálft klætt fjallkonuna aftur í skrúðann sinn, áður en slitin nærklæðin ná ekki að skýla nekt hennar lengur. Metnaðarfulla stjórnmála-menn hefur alltaf dreymt um að sagan sýni þá í sem bestu ljósi. Aðeins tveimur leiðtogum í 500 ára sögu Rómarlýðveldisins var veittur eftirsóttasti heiður ríkis- ins fyrir að bjarga Róm frá glötun og voru þeir þaðan í frá þekktir sem stofnendur Rómar. Sá síð- ari þeirra var popúlistinn Gaius Maríus. Menn eins og hann sem sækja stuðning sinn til „popúls- ins“, sem er latína fyrir „lýður- inn“, hafa alltaf verið hataðir af valdaelít- unni sem þeir snið- ganga og Ólafur Ragnar Grímsson er engin undantekning. Eitt er víst. Ólafur Ragnar Grímsson er kominn á lokasprett langs ferils og vill minningu sína sem glæstasta. Undir það síðasta hefur hann reynt að endurskapa sig sem faðir þjóðar- innar, sverð hennar og skjöldur, lýðræðisfor- seti sem færir þjóð- inni vald til að velja sína framtíð sjálf. Annað er víst. Ólafur Ragnar vill ekki falla í skuggann af framtíðarforsetum landsins sem gætu notað málskots- réttinn oftar og betur. Með því að beita sér fyrir, og skrifa svo undir, nýja stjórnar- skrá Stjórnlagaráðs slær Ólafur Ragnar tvær flugur í einu höggi. Hann slær smiðshöggið á minn- ingu sína sem helsta lýðræðisfor- seta Íslands; fyrsta forseta nýju stjórnskipunarinnar, Nýja Íslands þar sem 10% kjósenda hafa mál- skotsrétt. Í sama höggi slær hann því málskotsskjöldinn að hluta úr höndum eftirmanna sinna því popúllinn, lýðurinn, getur varið sig sjálfur fyrir löggjafanum að miklu leyti með sínum eigin mál- skotsskildi. Forsetakosningarnar í sumar snúast m.a. um málskotsréttinn og nýju stjórnarskrána. Svona orðar Ólafur það í framboðs- yfirlýsingunni: „… vaxandi óvissu varðandi stjórnskipan landsins og stöðu forseta í stjórnarskrá.“ Við getum sem kjósendur annars vegar tekið áhættu og valið nýjan forseta sem notar svo hvorki mál- skotsréttinn né annað neitunar- vald sitt, ekki einu sinni þegar þingið breytir stjórnarskránni til að taka það endanlega af embætt- inu. Gamla Ísland mun tefla fram slíkum frambjóð- enda. Við getum hins vegar kosið sitjandi forseta sem líkleg- astur er til að sam- þykkja nýju stjórn- arskrána sem tryggir að kjósendur sjálfir fái málskotsrétt. Það skiptir ekki nokkru hvort lesend- ur trúa á nývaknaða lýðræðisást Ólafs R a g n a r s . H a n n hefur sveipað sig skikkju lýðræðis til að skarta í sögubók- unum. Hann hefur valið sér líkklæðin vel og án þeirra er hann „Útrásarfor- setinn“ og „Hrun- forsetinn“. Honum er því best treystandi til að festa í sessi nýju stjórnarskrána og án beinna lýð- ræðis, persónukjörs og gegnsæ- is sem hún tryggir verður gamla Ísland endurreist. Sumir munu eflaust kjósa að láta hatur á göll- uðum manni halda sér föngnum á gamla Íslandi. Aðrir munu kjósa lýðræðispopúlistann Ólaf Ragnar Grímsson, geyma hann í sögubók- unum og ganga bjartsýnni inn í lýðræðislegri framtíð. Það skiptir ekki nokkru hvort lesendur trúa á nývaknaða lýðræðisást Ólafs Ragnars. Hann hefur sveipað sig skikkju lýðræðis til að skarta í sögubókunum. Kostnaðurinn við að fram- leiða þetta kjöt er miklu meiri en það sem fæst fyrir afurðirnar. Þó eru landskemmdirnar alvar- legastar. Hefur þú, lesandi góður, ein-hvern tímann lagt á þig kostnað og fyrirhöfn til að fá end- urgreidda nokkra hundraðkalla vegna fullyrðinga um „verð- vernd“? Ef svo ólíklega vill til, þá hef- urðu væntanlega keypt vöru í verslun sem auglýsti verðvernd og séð hana svo auglýsta á lægra verði annars staðar. Til að fá mismuninn endur- greiddan hefurðu þurft að taka auglýsinguna með þér, tryggja að verð og dagsetning komi þar fram, ganga úr skugga um að við- komandi vara sé til hjá seljandan- um og gera þér ferð í verslunina með verðverndinni til að fá mis- muninn greiddan. Endurgreiðsl- an hefur þó síður en svo verið örugg, vegna þess að seljandinn hefur sjálfdæmi um hvort hann tekur samanburðarvöruna gilda. Þegar tekið hefur verið tillit til tíma og bensínkostnaðar, þá þarf verðmismunurinn helst að nema þúsundum króna til að fyrirhöfn- in sé þess virði. Svo er í fæstum tilfellum. Öllu frekar er verið að tala um tíkalla og hundraðkalla. Með öðrum orðum, ef þú hefur margt betra að gera við tíma þinn og peninga, þá er afskaplega ólík- legt að þú hafir nokkru sinni látið reyna á loforð um „verðvernd“. „Verðvernd“ gerir lítið sem ekkert fyrir neytandann En hefurðu þá spáð í hvers vegna ákveðnar verslunarkeðjur aug- lýsa verðvernd eins og enginn sé morgundagurinn? Stundum lítur út eins og verðvernd sé aðalsöluvara þeirra. Úr því að verðvernd hefur nán- ast ekkert að segja fyrir neyt- andann, hvers vegna ætli þessar verslanir leggi slíka ofuráherslu á að auglýsa hana? Svarið liggur í augum uppi. Verðvernd gefur í skyn að viðkomandi verslun bjóði hagstætt verð, jafnvel lægra verð en allir aðrir. Enda auglýsir ein verslunarkeðjan í sífellu „Verð- vernd – lægsta verðið.“ Staðreyndin er þó auðvitað að verðvernd gerir lítið sem ekkert fyrir neytandann. Það liggur í augum uppi að ef fjárhagslegur ávinningur neytandans af að láta reyna á verðverndina er minni en enginn, vegna tíma, fyrirhafnar, kostnaðar og óvissu, þá er hún marklaus. Verðvernd er því lítið annað en leiktjöld. Verðvernd gefur eitthvað í skyn sem jafn- vel engin innistæða er fyrir. Verðvernd en samt hæsta verðið Í raun getur verslun verið með hæsta verðið, en samt auglýst verðvernd í bak og fyrir. Í reglum Neytendastofu nr. 366/2010 um útsölur eða aðra sölu þar sem selt er á lækkuðu verði segir meðal annars: „Bjóði seljandi verðvernd ber honum að kanna reglulega verð á markaði og leiðrétta verð sitt í samræmi við það.“ Ætla mætti við lestur þessarar máls- greinar að verðvernd þýði það sama og lægsta verð, þ.e. að sá sem auglýsir verðvernd sé sífellt að bera sig saman við aðra til að tryggja að vera alltaf að bjóða lægsta verðið. Svo er auðvitað ekki, enda segir í þessum reglum að sá sem býður verðvernd skuli einungis greiða mismuninn ef sama vara fæst ódýrari annars staðar. Reglurnar gera því engar kröfur um að sá sem býður verð- vernd sé með lægsta verðið. Hver sem er getur auglýst verðvernd og samt selt vöruna á hæsta verð- inu. Aðeins í þeim tilfellum þar sem neytandinn hefur fyrir því að láta reyna á rétt sinn þarf seljandinn að greiða mismuninn. Skilmálar sem stríða gegn reglum Þær verslanir sem mest spila á verðverndina setja þar að auki mun strangari skilmála fyrir endurgreiðslu en segir í reglum Neytendastofu nr. 366/2008, um útsölur eða aðra sölu þar sem selt er á lækkuðu verði. Þar segir m.a.: „Í verðvernd felst skilyrt loforð seljanda um að geti kaup- andi sýnt fram á að sama vara sé fáanleg á lægra verði hjá öðrum seljanda, fái hann greiddan verðmuninn.“ Verslunarkeðjurnar krefjast þess að keppinautur hafi aug- lýst vöruna á lægra verði. Þá má varan ekki vera á útsölu, rýming- arsölu, eða á tilboði (svo fárán- legt sem það kann að virðast), né í takmörkuðu magni eða til sölu á netinu. Verslanirnar ákveða sjálfar hvort ódýrari varan sé sú sama og þær selja, sem á við í fæstum tilfellum þar sem þær selja mikið til vörur sem enginn annar flytur inn. Ekkert í reglum Neytenda- stofu heimilar þessi skilyrði fyrir verðvernd. Samt komast verslan- irnar upp með þau. Tilgangurinn er augljós. Ef svo ólíklega vildi til að einhver neytandi kæmi með sönnun um ódýrari vöru til að fá mismuninn endurgreiddan, þá eru skilyrðin sett til að tryggja að ekki þurfi að standa við fögru fyrirheitin nema í einstaka tilvikum. Hvers vegna skyldu engir aðrir auglýsa verðvernd? Verðvernd er ekkert annað en aumt grín á kostnað neytenda. Verðvernd er fyrst og fremst notuð til að telja neytendum trú um að sá sem býður verðvernd bjóði alltaf lægsta verðið, þótt svo sé yfirleitt ekki. Neytendur hafa sjaldnast ávinning af því að bera sig eftir smávægileg- um mismun á verði með þeirri fyrirhöfn sem skapast af skil- yrðum verðverndar. Neytendur mættu spyrja sig hvers vegna þessar tvær „verð- verndarverslanir“ leggja svona mikið upp úr að auglýsa verð- vernd fremur en að bjóða einfald- lega lægsta verðið. Og ef einhver heldur að verð- vernd skipti einhverju máli fyrir viðskiptavinina, þá ætti sá sami að spá í hvers vegna engar aðrar verslanir auglýsa verðvernd. „Verðvernd“ er grín á kostnað neytenda Lýðræðispopúlistinn Siðlaus rányrkja vegna stundargróða Neytendamál Baldur Björnsson framkvæmdastjóri Múrbúðarinnar Forsetaembættið Jón Þór Ólafsson lýðræðissinni Landbúnaður Herdís Þorvaldsdóttir leikkona og fv. formaður Lífs og Lands TVÆR SPENNANDI! Veiðmennirnir ...vel samin, glæsilega stíluð og áhrifamikil... Konan sem hann elskaði áður ...skyldulesning sem grípur mann heljartökum... Gildir til 10. apríl á meðan birgðir endast. 2.199,- TILBOÐ 2.699,- 2.199,- TILBOÐ 2.699,-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Fréttablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.