Fréttatíminn - 18.03.2011, Qupperneq 14

C
ISV eru óháð, alþjóðleg sjálfboðaliða-
liðasamtök sem standa fyrir sumarbúð-
um fyrir börn og unglinga víðs vegar
um heiminn á hverju ári, þar á meðal á
Íslandi. Fjölmiðlakonan Margrét Erla
hefur nánast alist upp með samtökun-
um, sem byggjast á þeirri hugsjón að börn frá ólíkum
löndum fái að kynnast og mynda vináttubönd og að
þannig megi stuðla að friði í heiminum. „Ég kynntist
CISV-samtökunum þannig að vinkona mömmu frétti af
því að það vantaði stelpu til að fara til Ameríku og benti
á mig af því að henni fannst ég svo hress og skemmti-
leg,“ rifjar Margrét Erla upp en hún fór alls fjórum
sinnum út í sumarbúðir CISV sem barn og unglingur,
auk þess sem hún tók þátt í ungmennaráðstefnu á veg-
um CISV í Reykjavík. „Ég fór í sumarbúðir til Mary-
land þegar ég var tólf ára. Þrettán ára fór ég í unglinga-
skipti til Svíþjóðar þar sem ég bjó í næsta nágrenni við
strútabúgarð í birkiskógi í Smálöndum, eins og Emil í
Kattholti. Fjórtán ára fór ég í jólabúðir (Youth Meeting)
í Austurbæjarskóla sem var skólinn minn á þeim tíma.
Sextán ára var ég „JC“, þ.e. aðstoðarleiðbeinandi í
sumarbúðum fyrir ellefu ára börn, í Noregi, þar sem
ég borðaði rosamikið brauð og kom heim eins og
brauðönd. Sautján ára fór ég í nám-
stefnubúðir (Seminar) í Tékklandi,
þar sem við hjálpuðum til á geðspít-
ala í nágrenninu á hverjum degi. Svo
tók ég smá pásu en fór í fyrrasumar
sem fararstjóri til Mexíkó. Á skírdag
í ár verður einmitt fluttur þáttur eftir
mig um Mexíkóferðina á Rás 2. Ég
mæli með honum fyrir þá sem eru að
fara út með CISV í sumar og líka þá
sem hafa farið út og vilja bara grenja
aðeins við útvarpið!“
Hætti að vera feimin
„CISV kennir manni margt. Allt í
einu fór ég, tólf ára, að fylgjast með
heimsfréttum. Samtökin minnka
heiminn fyrir manni. Maður verður
meðvitaðri um fordóma í kringum
sig. Helsti lærdómurinn er samt
að ólíkt fólk geti grínast og unnið
saman, þrátt fyrir tungumálaörðug-
leika. Svo lærir maður að taka tillit
til annarra en líka að standa á sínu
og láta ekki vaða yfir sig. Þar að auki
kynntist ég magadansinum í CISV-
búðum og núna er ég magadans-
kennari. Ég hef æft tungumálin sem
ég kann, sem hefur komið sér afar
vel í fjölmiðlavinnunni minni. Einu
sinni var ég með útvarpsþátt um
heimspopptónlist sem ég viðaði að
mér í gegnum CISV-vinina. Ég hætti
að vera feimin og vinn núna fyrir
mér í sjónvarpi og sem uppistandari
og er í sirkus – svo fátt eitt sé nefnt.
Að standa á eigin fótum og kynnast
fólki á sínum eigin forsendum frá tólf
ára aldri sýnir manni hvers maður
er megnugur og hvar takmarkanir
manns liggja.“
Margrét segir að ferðin til Mexíkó
hafi verið ein sú eftirminnilegasta af
öllum CISV-ferðunum.
„Sumarið í Mexíkó var gjörsam-
lega frábært í alla staði, þrátt fyrir
að ég hafi aldrei verið í búðum þar
sem upp komu svona mikil slys og
veikindi. Ítalski fararstjórinn veiktist
mjög alvarlega í fyrstu vikunni og
var svo send heim til Ítalíu, alla
leið frá Mexíkó, með sjúkraflugi.
Aðeins ein stelpa í ítalska hópnum
talaði ensku í upphafi búða og hún
var meira og minna frá þar sem hún
ökklabrotnaði, svo að við fararstjór-
arnir, með okkar lágmarks ítölsku-,
spænsku- og latínukunnáttu, gerðum
okkar besta til að hjálpa þeim hópi.
Fararstjórahelgina kom svo nýi
ítalski fararstjórinn, Pier Fran-
cesco, að hitta okkur og við höfðum
öll ákveðið að þykjast vera frá öðru
landi en við vorum. Ég þóttist vera
sænski fararstjórinn og svo fram-
vegis. Ég kynnti mig, sagðist heita
Margrét og vera frá Svíþjóð. Á
eftir mér var það svo Rebekka sem
sagðist vera frá Íslandi. Ítalski farar-
stjórinn hoppaði hæð sína og sagði:
„Ó, NEI! Þú vera frá Íslandi! Ég hafa
búið þar! OG ÞEGAR ÞÚ KOMST
INN Í LÍF MITT BREYTTIST ÉG!”
Þá eyðilagði ég, litli Íslendingurinn,
allt grín og sagði: VIÐ ERUM AÐ
LJÚGA! ÉG ER FRÁ ÍSLANDI! En
já, þarna vorum við stödd, í pínulitlu
þorpi, á karókíbar með kappaksturs-
bílaþema, að syngja Pál Óskar. Full-
komið rugl.“
Truflandi fataskipti
Margrét Erla segir það frábæra
reynslu að fara út sem fararstjóri
og sér hálfpartinn eftir því að hafa
ekki farið fyrr. „En svona er þetta.
Á meðan maður er ungur og í skóla
nýtir maður sumarfríin til vinnu. Það
var frábært að „gefa aftur til samtak-
anna“ á þennan hátt með því að veita
fjórum krökkum tækifæri til að fara.
Það er líka svo fáránlega gaman að
vera fararstjóri Það eru ekki margir
sem geta sagt „svo fór ég til Mexíkó
í mánuð bara til að leika mér með
snillakrökkum“. Því miður get ég
ekki farið í sumar en ætla „deffó“ að
smella mér í snilld sumarið 2012.“
En hvað skyldi hafa verið það
erfiðasta við þetta starf? „Það sem
var erfiðast var að vera til staðar fyrir
alla þessa krakka. Ég var ekki bara
að hugsa um „mín“ börn, heldur líka
fjörutíu og fjögur önnur. Þau voru
ellefu til tólf ára, mjög ólík innbyrðis,
bæði í karakter og þroska. Á sama
deginum var maður að takast á við
fyrstu unglingabólurnar, fyrstu ást-
arsorgina eða skotið, rosa heimþrá,
lús og svo bara almennan kýting.
Síðan þarf að takast á við menningar-
árekstra í daglega lífinu. Síðast voru
til dæmis stelpur í búðunum mínum
sem meikuðu ekki að skandinavísku
stelpurnar skiptu um föt fyrir framan
þær og það þurfti að taka á því af
þolinmæði og tillitssemi.“
Hún segist hiklaust mæla með því
að foreldrar sendi börnin sín út með
CISV-samtökunum.
„Foreldrar mínir myndu taka
undir það. Systir mín fór í búðir til
Egyptalands þegar hún var tólf ára,
í unglingabúðir til Argentínu fjórtán
ára og er á leiðinni til Kólumbíu á
ráðstefnu í ár. Þetta er þroskandi lífs-
reynsla og eins og ferðalag í kringum
hnöttinn. Öll menningin sem maður
kynnist og þroskinn sem maður
öðlast við að búa um stund í svona
margþættu menningarsamfélagi er
dásamlegur.
Í ellefu ára sumarbúðunum dvelja
börnin hjá innfæddum fjölskyldum
fyrstu helgina eftir að þau koma út
og svo aftur um miðbik dvalarinnar.
„Þegar ég horfi til baka eru fjöl-
skylduhelgarnar mikilvægur hluti
af ferðalaginu,“ segir Margrét Erla.
„Það er frábært að fá tækifæri til að
kynnast menningu landsins sem
maður heimsækir í gegnum fjöl-
skyldulífið. Eftir alla þessa CISV-
reynslu á ég um það bil 250 vini
víðsvegar um heiminn og það er
ómetanlegt. Svo er þetta svo ótrúlega
gaman!“
Hvað skiptir mestu máli við undir-
búning slíkrar dvalar?
„Að kynnast ferðafélögunum eins
vel og hægt er, því að þátttakendurn-
ir þurfa að treysta hver öðrum. Svo
þarf að byrja á því að opna hugann og
búa sig undir rosalegt ævintýri. Og
muna að fara í sprautur!“
Íslenski hópurinn:
Margrét Erla, Baldur,
Aron, Árný og Sara,
uppi á Mánapýramíd-
anum í Mexíkó.
Sungu Pál Óskar á
karókíbar í Mexíkó
Margrét Erla Maack, fjölmiðlakona, uppistandari og magadanskennari, var farar-
stjóri í svokölluðum CISV-sumarbúðum fyrir ellefu ára börn í Mexíkó í fyrrasumar.
Sjálf fór hún fór margsinnis í sumarbúðir á vegum CISV sem barn og unglingur. Hún
sagði Heiðdísi Lilju Magnúsdóttur frá sumarbúðaævintýrum liðinna ára.
Heiðdís Lilja
Magnúsdóttir
hlm@frettatiminn.is
CISV (Children International Summer Villages) eru alþjóðleg
sjálfboðaliðasamtök, óháð pólitískum og trúarlegum skoðunum,
sem stofnuð voru árið 1951 af bandaríska barnasálfræðingnum
Doris Allen. Samtökin byggjast á þeirri hugsjón að hægt sé að
stuðla að friði í heiminum með því að börn frá ólíkum löndum fái
að kynnast og mynda vináttubönd. CISV stendur fyrir sumar-
búðum ellefu ára barna á hverju ári víðs vegar um heiminn, en
einnig eru í boði sumarbúðir fyrir unglinga og ráðstefnur fyrir
ungmenni, svo nokkuð sé nefnt. Þess má geta að dr. Doris Allen
var tilnefnd til Friðarverðlauna Nóbels árið 1979, sama ár og
Móðir Theresa hlaut verðlaunin. Nánari upplýsingar um CISV-
samtökin má nálgast á www.cisv.is og www.cisv.org
Vilja stuðla að friði í heiminum
Eftir alla
þessa CISV-
reynslu á
ég um það
bil 250 vini
víðsvegar
um heiminn
og það er
ómetanlegt.
Svo er þetta
svo ótrúlega
gaman!
14 viðtal Helgin 18.-20. mars 2011