Dagfari - 01.07.1962, Blaðsíða 4

ROSBERG G. SNÆDAL
OLGEIR LUTERSSON:
BROT ÚR BRÉFI
GRASTEINN
Eg hef ryfið til grunna
bóndabæinn,
byggt þar nýtízku höll.
Beizlað lækinn í Brattahvammi,
brotið móinn í völl.
Þurrkað út allt, sem á æskuna
minnir,
örbirgð og kotungatrú.
Hjáleigu gert að höfuðbóli,
hrakhólinn — myndarbú.
Mér storkaði lengi stóra
bjargið,
steinninn við Kvíjabarð.
Tættumar jömuðu traktor
og ýta,
túnstæði gott þar varð, —
en Grásteinn var eftir. Eg gat
ekki látið
Grettistak hæða mig:
Bara dálítið dynamít, og
djöfsi skal lækka sig.
Svo fékk eg að láni hjá
Landnámssjóði
loftbor og sprengjuþráð,
dálítinn slatta af dynamíti
og dýrmæt, tæknileg ráð. —
Nú skyldi gamli Grásteinn þoka,
gleðin í brjósti mér hló. —
Eg var þráinn, en hann var
herzlan,
hlaut að láta sig þó. —
Eg sprengdi að kvöldi — og
sparaði ekki
sprengiefnið við hann,
faldi mig inni í fjárhúshlöðu,
funi á þræði brann.
Hafðu nú þetta, horngrýtis
dóninn!
hraut mér af vörum þá.
Grásteinn klofnaði, flísar flugu
fjöllunum hærra. — Sjá:
Þar sem hann stóð var
urð ein eftir,
yfirskyggð bláum reyk.
En bak við hann höfðu
bömin verið,
bömin mín smá, að leik. —
4 DAGFARl
HERSKYLDA Á
Margt hefur verið rætt og ritað opin-
berlega varðandi aðild Islands að Efna-
hagsbandalagi Evrópu, en eitt alvarlegasta
atriðið hefur þó ekki verið nefnt og það er,
hver hlutur Islands yrði í vígbúnaði banda-
lagsins. Gert er ráð fyrir, að bandalagið
þróist I eina heild menningarlegTa, stjóm-
arfarslegra og fjárhagslegra. Hlyti það
ekki einnig að verða hernaðarlega. Mun
þá ekki renna upp sú stund, að hér verði
komið á herskyldu og ungmenni Islands
leiddi til þátttöku í villimennsku hernaðar-
andans ?
Ekki yrði það öllum leitt. I Morgunblað-
inu í ágúst í fyrra birtist eftirfarandi:
„Ýmsir uppelendur æskulýðs og jafnvel
starfandi prestar eyða orku sinni á að
telja fólki trú um, að íslenzka þjóðin eigi
að bregðast þeirri frumskyldu hverrar
sjálfstæðrar þjóðar að tryggja sjálfri sér
og landi sínu nauðsynlegar varnir. Með
þessu vinna þeir að því að gera íslenzka
þjóð að vanmetakindum, sem bíði þess
jarmandi að vera leiddar til sátrunar.
Æskulýður annarra landa veit, að hon-
um er ætlað að verja land sltt og uppeldi
hans miðað við það ....“
Vopnagnýr og vopnabrak
verndar þjóðarfrelsi
Vopnuð öld með vopnaskak
veldur ógn og helsi.
.... Sífellt býður jarðlífið mannkyninu
meiri og fleiri dásemdir eftir því sem vís-
ISLANDI?
indi eflast og þekking vex. En þessara dá-
semda verður þvi aðeins notið að þjóðim-
ar lifi saman I sátt og friði. ölík hagkerfi
og ólíkar lifsskoðanir einsog sósíalismi og
kapitalismi verða að sanna yfirburða sína I
friðsamlegri sambúð. Er ekkert efamál að
slík friðarstarfskeppni mundi á skömm-
um tíma lyfta þjóðunum á hærra velferð-
arstig, en þær kenningar og hugmyndir
hverfa sem ekki stæðust reynslunnar dóm.
Það á að vera hið sanna markmið stjóm-
málastarfseminnar að skapa almenna hag-
sæld þegnanna og með hinum glæsilegu
möguleikum nútímans gæti sú hagsæld
orðið mjög fuilkomin, ef réttlætið og sann-
leikurinn væri haft að leiðarljósi.
.... Islenzkir menn, sem nefna mætti
alikálfa hemaðarandans á Islandi eru nú
teknir að baula uppá Bandaríkin eða NATO
um meiri og djöfullegri herbúnað hér...
það er þeirra draumur um fullkomnar líf:
fullkomnari gerðeyðingarvopn.
Getur nokkrum sönnum Islendingi bland-
azt hugur um, að hlutverk Islands er
barátta fyrir vopnlausum friði. Islendingar
hljóta að þvo af sér hinn svarta blett, vig-
búnaðinn í landinu og forðast að leggja
nokkru sinni herskylduánauð yfir sín
ungmenni.
„Hver á sér meðal þjóða þjóð
sem þekkir hvorki sverð né blóð
en lifir sæl vil ást og óð“.
og auð, sem friösæld gaf“.
Þetta var stolt íslenzku þjóðarinnar og
væri henni ekki tU sóma að svo yrði áfram.