Dagfari - 01.07.1962, Blaðsíða 23

Ályktun
Samtaka hernáms
andstæðinga
um E8E
Áfall fyrir lýðræðið.
Hvergi nýtur lýðræðið sín eins og meðal
fámennra menningarþjóða. Því hafa smá-
þjóðirnar enn hlutverki að gegna. Þær eru
meira að segja æ nauösynlegri vinjar, þar
sem lýðræðið getur staðizt í heimi, þar
sem harka ræður í efnahagsmálum yfir-
leitt. Lýðræðið á æ erfiðara uppdráttar,
eftir því sem þjóðir heimsins skipa sér
fastar í valdablakkir í efnahagsmálum,
stjórnmálum og hermálum.
Sjálfstjórn sveitarfélaga í Noregi og
annars staðar á Norðurlöndum, hin litlu
þjóðríki, sem hvíla á sjálfstjórn sveitar-
félaganna, þroskuð pólitísk samtök og
stéttasamtök bjóða einstaklingum skilyrði
til að taka þátt í stjórn landsins á lýð-
ræðislegan hátt. Einstaklingurinn mun
tapa þessum réttinum, ef eitthvert Norð-
urlandanna verður fullgildur aðili í miklu
ríkjasambandi, sem stjórnað er af em-
bættismönnum og þar sem ráða þau lög-
Aðild að Efnahagsbandalagi Evrópu er örlagaríkasta vandamál, sem
borið hefur verið upp við íslenzku þjóðina. Hinn endanlegi tilgangur
með stofnun bandalagsins er sá að sameina ríki Vesturevrópu í nýtt
stórveldi; með aðild að þvílíku bandalagi væri þannig verið að binda
endi á allar hugmyndir Islendinga um sjálfstætt og óháð íslenzkt þjóð-
ríki.
Enda þótt hugmyndin um algeran samruna bandalagsríkjanna kunni
að eiga langt í land, myndi þátttaka Islendinga þegar hafa þau áhrif að
skerða sjálfsforræði landsmanna á hinum mikilvægustu sviðum. Erlendir
aðilar hefðu heimild til þess að stofna fyrirtæki og reka þau til jafns
við landsmenn sjálfa, og erlent verkafólk hefði rétt til búsetu og starfa
hér á landi að eigin geðþótta. Fiskveiðilandhelgi Islendinga yrði opn-
uð veiðiskipum frá öðrum bandalagsríkjum, og þau gætu lagt upp afla
sinn í erlendar fiskvinnslustöðvar á Islandi. Islendingum yrði bannað
að beita tollum eða öðrum hliðstæðum stjórnarráðstöfunum til þess að
hafa áhrif á viðskipti við önnur lönd innan bandalagsins og myndu
glata sjálfsákvörðunarrétti um viðskipti sín við lönd utan þess. Einnig
yrðu Islendingar að afsala sér ákvörðunarvaldi á ýmsum öðrum sviðum
efnahagsmála og félagsmála.
Enda þótt sérstakir samningar kynnu að geta takmarkað sum þess-
ara áhrifa um stund, gætu ákvæði um aukaaðild þó aldrei brotið í bága
við þann tilgang bandalagsins að sameina þátttökuríkin öll í eitt stór-
veldi. Aukaaðild væri því undanfari fullrar aðildar, og ákvörðun um
hana gagnstæð þeirri meginstefnu íslenzkrar sjálfstæðisbaráttu, að Is-
land skuli vera óháð og fullvalda ríki.
Miðnefnd Samtaka hemámsandstæðinga skorar á landsmenn alla að
kynna sér sem bezt þetta örlagaríka vandamál. Sérstaka áherzlu legg-
ur miðnefndin á það, að ríkisstjórn og Alþingi hafa hvorki stjórnar-
farslegan né siðferðilegan rétt til að tengja íslend Efnahagsbandalagi
Evrópu í nokkurri mynd að þjóðinni forspurðri.
mál í efnahagsmálum og stórpóltísk mark-
mið eins og Rómarsamningurinn gerir ráð
fyrir Valdamestu stofnanir í bandalaginu
eru ekki valdar af alpýöu manna. Þingið
er aðeins ráðgefandi í öllum venjulegum
málum. Þingið getur því aðeins tekið í
taumana, að kreppa sé. Þá getur þingið
afsagt Nefndina með tveimur þriðju at-
kvæða (144. gr.). Ef svo fer verður öll
nefndin að leggja niður störf.
Heimsfriðinum stafar hætta af
hernaðarbandalögum.
Þeir, sem ekki vilja koma auga á þá
hættu, sem ég hef rætt um, eru jafn barna-
legir og bandamenn voru að lokum heims-
styrjöldinni fyrri.
Þá létu þeir undan skref fyrir skref, þar
til Þýzkaland var aftur búið til árásar. Og
þeir, sem halda því fram, að lítil þjóð eins
og Norðmenn og aðrar Norðurlandaþjóðir
geti haft aftur af Þjóðverjum með þvi að
vera á sama báti og þeir, þeir hafa ekki
lært neitt af sögunni og hljóta að vera
ruglaðir í ríminu. Norðurlönd hafa öðru og
merkara hlutverki að gegna. Ef þau ráða
sig ekki í skiprúm með Þjóðverjum, fá
þau tækifæri til að sýna heiminum dæmi
um raunverulegt lýðrœði bæði pólitískt og
efnahagslegt. Og þau munu þá hafa tæki-
færi til að draga úr þeirri dauðahættu,
sem liernaðarbandalögin eru nú.
Einu raunsæju og ábyrgu viðbrögðin,
sem koma til greina fyrir þjóðir Norður-
landa, er að bíða og sjá hvað setur, ef þær
vilja hugsa um sína eigin framtíð og fram-
tíð heimsins, bíða þar til staðreyndirnar
hafa sannfært Norðurlandabúa um innsta
eðli Efnahagsbandalagsins í efnahagsmál-
um og stjórnmálum yfirleitt. Það er ekk-
ert það I Rómarsamningum, sem segir að
þau lönd, sem dragi að gerðast aðilar, nái
lakari kjörum.
DAGFARI 23