Dagfari - 01.07.1962, Blaðsíða 11

manna varnir sem eiga að vera í þvi fólgn-
h- ar að grafa menn niður i jörðina eða flytja
þá upp í óbyggðir ef hættu ber að hönd-
um.
Forsætisráðherra landsins hefur lýst yfir
því að betra sé að deyja fyrir Atlanzhafs-
bandalagið en lifa án þess.
Enginn getur hrundið þessari vitfirringu
nema fólkið sjálft, með því að neyta lýð-
réttinda sinna. Við höfum með tvennum
mótmælagöngum sannað stjórnarvöldunum
að allur þorri Islendinga vill lifa einn og
frjáls í landi sínu. Gerum Hvalfjarðar-
gönguna í ár þeim mun áhrifaríkari sem
tjlefnin eru alvarlegri en nokkru sinni fyrr.
(Magnús Kjartansson ritstjóri)
Gangan hafin.
Timinn er stundum fljótur að líða og
svo fannst þeim, er unnu að undirbúningi
göngunnar vikuna 17—23. júní. En
með miklum dugnaði og löngum vinnudegi
tókst þó að ljúka öllu því, er nauðsynlega
þurfti að gera, á tilsettum tíma. Að kveldi
22. júní höfðu yfir 200 manns látið skrá
sig til göngunnar — og það leit út fyrir
gott veður.
Um miðjan dag 23. júní voru göngu-
menn um 200 talsins komnir í hlað í Hvíta-
nesi við Hvalfjörð. Áður en haldið var af
stað ávarpaði Guðmimdur Böðvarsson
skáld göngufólkið og mælti m. a. á þessa
leið:
Hér var um langan aldur búið í þeirri
.*■—■ friðsemd, sem einkennir bændabýli hvar
sem er í heiminum. Og ég þykist vita að
hér í Hvítanesi hafi um aldaskeið búið
margt ágætra manna og kvenna, sem unnu
þessum stað, við einn hinn fegursta fjörð
á norðurhveli jarðar. Og þó að misjafnt
léti í ári og þó að hér hafi vitanlega, sem
annarstaðar, sorgir og áhyggjur hversdags-
lífsins sótt heim íbúa þessa litla staðar, þá
veit ég ekki betur en hér hafi verið mann-
líf gott — og batnandi eftir þvi sem þjóð-
in óx að getu og fékk tækifæri meiri við
vaxandi frelsi. En örlagadag nokkurn hófst
hér innrás og hér settust útlendir gestir,
sem allir höfðu fengið skólun í því að drepa
menn og bréf uppá að þeir væru til þess
hæfir. Þetta firðsama bændabýli með túni
sínum og engjum, var gert að landgöngu-
stöð fyrir sjóliða erlends flotaveldis. Þá
varð hér mannlíf feikilega vont. Nú er
eyddur staðurinn og hér er ekkert mann-
líf, aðeins og hálfgleymdar sagnir um
hroðaleg slagsmál og fylliri, plús nokkur
morð, sem hér uppáféllu á frídögum sjó-
liðanna.
Eg ætla mér ekki hér á þessari stund og
þessum stað að hefja árásir á þá menn
íslenzka, sem ganga þá illu örlagagötu,
til ófremdar sjálfum sér, að draga sam-
an skýflóka tortímingarinnar yfir þessu
landi, né kryfja það sálræna krabbamein
sem þjáir þá. Eg vil heldur gera það seinna
við annað tækifæri, því ég var, eins og ég
sagði í upphafi, beðinn að flytja hér morg-
unbæn. — Mér er að vísu ekki lagin bæna-
gjörð, en samt vildi ég biðja hollvættir
þessa lands að fylgja ykkur, sem þorið að
ganga göngu þegar aðrir hika, þorið að
vaka þegar aðrir sofa, þorið að trúa því
að Islandi sé betri friður en stríð.
Við vitum það öll sem eitt, hverjum
brigzlum sá er borinn, sem mælir móti því
að þessi fámenna þjóð sé strengbundin í
svínfylkingu stríðsóðra stórvelda. En þó
hafa bæði ég og fleiri ekki fundið betur
Þetta unga par fór brúðkaupsferð í Hval-
fjarðargönguna. Faðir brúðarinnar er
lengst til hægri.
upp á síðkastið, en að í sumum þeim brigzl-
um séu orðin hausavixl á hlutunum. Nú á
það að vísu að vera voðalegsta allt að vera
kallur kommúnisti. Nú á það að vera hægt
að rotslá í einu höggi hvern málstað,
hversu góður sem hann er með því einu
að æpa til hans: kommúnisti'. Hvar sem
andstaða er frammi höfð gegn styrjöldum,
arðráni, nýlendukúgun, sérréttindum,
mannþrælkun, ofbeldi, morðum og siðleysi,
þá er hrópið alltaf það sama. Hvar sem
ungt fólk og frjálslynt freistar þess að
spyrna fótum við þeirri óhæfu að því sé
nauðugu fleygt á vit þeirra örlaga sem
eru verri en dauðinn, þá er æ galaður hinn
sami galdur. Hluturinn er sá, að það sem
í okkar ungdæmi, sem nú erum gamlir
orðnir var kallað húmanismi, það heitir
kommúnismi í daga á tungu þeirrar hel-
stefnu, sem æ má af máli þekkja. — En
látum hvern og einn hrópa sem hann vill.
Sagan mim dæma okkur og baráttu okkar,
ef þjóðin á sér framtíð. Þess vegna dirfist
ég að biðja ykkur góðs sem ég framast
kann, þess vegna bið ég hamingju Islands
að vera með ykkur.
Þúsundir í göngulok.
Að loknu ávarpi Guðmundar var lagt af
stað frá Hvítanesi. Islenzki fáninn var bor-
inn fyrir göngunni alla leiðina og borin
spjöld, þar sem á mátti lesa kröfur sem
þessar:
Herinn burt.
Engar kafbátastöðvar.
Gegn afsali Hvalfjarðar.
Friðlýst land.
Ævarandi lilutleysi Islands.
Eitt spjaldann bar áletrunina 1262 —
DAGFARI 11