Dagfari - 01.07.1962, Blaðsíða 15

Göngumenn leggja af stað úr Hvítanesi. Fánaberi er Sveinbjörn Beinteinsson, skálil. Myndin hér að neðan er af Gísla Sigurðssyni,
lögregluþjóni úr Hafnarfirði, en hann bar fánann nær allan daginn til skiptis við Hauk Einarsson prentara, sem sést í farar-
broddi á næstu siðu.
arleiks með heimströllunum. Það er engin
ástæða til þess að fagna slíkri stöðu, hún
er ekki til þess að státa sig af og sízt af
öllu til þess að deyja fyrir. Hitt, að vera
sáttarboði, reyna að eyða erjum og koma
í veg fyrir, að eldar kvikni, er markmið til
þess að lifa fyrir.
Þessi ganga mun aldrei enda.
Síðari ræðumaður á f undinum var
Jóhannes skáld úr Kötlum og fara hér á
eftir nokkrir kaflar úr hans ræðu:
Góðir hlustendur:
Einu sinni var íslenzkur bóndi vestur i
Ameriku sem hugsaði til jónsmessunnar
hér þeim á þessa leið:
Fjarst í eilífðar útsæ
vakir eylendan þín:
nóttlaus voraldar veröld
þar sem víðsýnið skín.
Eins og heyra má var maður þessi ekki
einungis bóndi — hann var líka eitt hið
mesta skáld og að vísu ekki síður eitt hið
mesta stórmenni sem þetta land hefur al-
ið. Að sér heilum og lifandi hefði hann
áreiðanlega ekki talið eftir sér að ganga
ofan úr Hvalfirði hingað til Reykjavíkur
ef honum hefði sýnzt þau spor þjóna mikil-
vægum málstað. Hann hefði þá jafnan leitt
sjónum einn hinn fegursta fjarða á Is-
landi. Hann hefði séð í anda Helgu jarls-
dóttur bjarga sonum sínum yfir sundið milli
lands og hólma. Hann hefði skynjað and-
vörp hins holdsveika passíusnillings í báru-
gjálfrinu við ströndina. En hann hefði lika
rekizt á oliugeymana og vígbúnaðardrasl-
ið innan um fíflana og sóleyjarnar — og þá
án alls efa skipt litum.
En því minni ég nú á þennan bónda að
enginn Islendingur hvorki fyrr né síðar
gæti verið okkur jafn leiftrandi fordæmi
sem hann — og það einmitt vestan úr
Ameríku. Svo djúpstæð voru tengsl hans
við náttúrima hvar í heiminum sem var að
hann gat hræsnislaust kveðið:
DAGFARI 15