Dagfari - 01.07.1962, Blaðsíða 25

Eigandi plantekru nokkurrar lamdi
verkamenn sína áfram með svipu. Ná-
búa iians geðjaðist ekki harka hans, og
sendi liami lionum skilaboð: — Látir
þú eigi af að lemja menn þína með
svipu, mun ég koma og lemja sjálfan
þig með linútasvipu.
I»á mælti eigandi iilantekrunnar við
verkamenn sína: — Nábúi minn ógnar
mér með linútasvipu sinni. Setjið svipu-
ól mina göddum, svo að hann áræði ekki
að veita mér lilræðið. — I>eir gerðu svo.
Eftir það barði hann þá með gadda-
svipu.
Maður nokkur var svo hræddur um
að fá rauða liunda, að hann fór að taka
inn eitthvert sull, sem honum var sagt,
að veitti ónæmi fyrir þessum leiða sjúk-
dómi. — Ekki leið á löngu, unz honum
varð bumbult af ólyfjan þessari — og
fylgdu annarleg litbrot, — en þótt hon-
um versnaði daglega, þá liélt hann
inntökum áfram, því að hann vildi mik-
ið á sig leggja að fá ekki rauðu hund-
ana. — Og gleði hans var mikil, þegar
hann gaf upp öndina og gekk úr skugga
um það í hinzta sinn, að dauðablettim-
ir sem þöktu líkama hans voru allir
— svartir.
Svo bar til á síðasta hausti, að Sovétríkin
hðfu að sprengja kjarnorkusprengjur í and-
rúmsloftinu yfir norðurhöfum. Forystumönnum
þeirra þóttu þetta hörmulegar gerðir að eigin
sögn, en undan þeim varð ekki komizt, ella
væri heimsfriönum stefnt i voða o.s.frv. Síðan
bentu hin voldugu stjórnarvöld á það, að Frakk-
ar hefðu haldið áfram sprengingum suður á
Sahara og Bandaríkin hætt þeim mun seinna
en Sovétríkin á slnum tíma. Þetta forskot
vesturarmsins væri hættulegt hinum sósialíska
heimi og þarmeð heimsfriðnum, sögðu þeir visu
menn austur í Sovét.
Þessum háskaleik var mótmælt um allan
lieim, enda þótt kommúnistaflokkar allra landa
tækju þessu með jafnaðargeði. Hernámsand-
stæðingar sendu strax frá sér harðorð mótmæli,
enda samtökin andvíg öllum kjarnorkuspreng-
ingum, sem hafa munu í för með sér ófyrir-
sjáanlegar hörmungar fyrir allt mannkyn. En
það mótmæltu fleiri en hernámsandstæðingar.
Islenzkir NATO-menn létu málgögn sín og sjálft
Alþingi mótmæla svo kröftuglega, að blöðin
komust I hallæri með fyrirsagnaletur, gerð voru
kort um dreifingu hins banvæna strontíum 90,
Rússar taldir framkvæma glæp gegn mannkyn-
inu og röksemdir þeirra taldar haldlitlar. Svo
mörg voru þau orð, vissulega ástæða til að
gleðjast, ef einlægni lægi að baki, en . . . .
Allt í lagi, cin af okkar.
. . . . svo kom vorið. Og viti menn, Bandarikin
fóru að sprengja, neðanjarðar og ofanjarðar
suður í Kyrráhafi. Rússar höfðu byrjað, það
varð að ná jafnvægi aftur til þess að vemda
friðinn o.s.frv. Sprengjur voru sendar upp I
háloftin með eldflaugum. Þær létu illa að stjórn,
þ.e.a.s. menn gátu það eitt gert að stinga þeim
I hafið með sprengjunum ósprungnum. Vonandi
eiga þær ekki eftir að snúa sér við I gröf sinni,
en menn geta hins vegar hugleitt hvað skeð
hefði, ef einnig hefði bilað útbúnaðurinn til
þess að steypa eldflaugunum í hafið. Allir heil-
vita menn mótmæltu þessum tilraunum einnig
og töldu þær jafnmikinn háska og glæp við
mannkynið, en Nato-menn heima á íslandi æmtu
hvorki né skrymtu. Þeirra orð voru: Rússar
byrjuðu og svo ekki meirri, þvi þá er allt gott,
sem vestrið gerir, ef Rússinn hefur byrjað, þótt
glæpur hafi það verið hjá þeim. En eitthvað er
jafnvægið ótryggt, þvi nú þurfa Rússar að
sprengja, af því að Bandaríkin sprengdu og
síðan Bandaríkin, af því að Rússar gerðu það
o.s.frv., o.s.frv. Þetta eru ekki börn að kita
heldur voldugustu aðilar í lieimi að rökræða og
vernda friðinn. En mikið megum við fagna hér
við yztu höf að FÁ að vera með í leiknum við
að fordæma og blessa liið sama. Og þótt þessi
leikur geti endað með dauða alls mannkyns I
strontíum 90, þá skulu menn ekki hryggjast,
því livað segir ekki einn þeirra spámanna, sem
nú eru helztir með þjóðinni: það er betra að
deyja fyrir liáleitar hugsjónir en lifa án þeirra.
DAGFARI 25
TVÆR STUTTAR
DÆMISÚGUR
TEXTI: ÞORVARÐUR ÖRNÓLFSSON
MYNDIR: BARBARA ÁRNASON