Heimilisritið - 01.10.1947, Blaðsíða 39

Þú ert ekki með sjálfum þér.
Michael, ég elska þig. Miehael,
elskarðu mig þá ekki lengur?
En hvað hann var langt í burtu,
það var hræðilegt. Þótt hún þrýsti
sér að honum og horfðist í augu
við hann, fannst henni hann vera
eins fjarlægur og máninn.
— Ég elska þig, Joan, sagði hann
seinlega, .eins og hann hefði velt
þessu lengi fyrir sér og nú loks
komizt að niðurstöðu. — Það er
einmitt þess vegna að ég fer í
burtu . . . vegna þess að ég vil ekki
eiga það á hættu að fara að hata
þíg-
Allt var þetta eins og vondur
draumur og átti ekkert skylt við
veruleikann. Var það hún sjálf er
sat á rúmstobknUm og horfði á
Michael raða niður í ferðatösk-
una? Hún varð að þrýsta vasa-
klútnum að vörum sér til að kæfa
örvæntingarópið.
— Michael, þú getur ekki farið
svona frá mér, án þess að segja mér
ástæðuna, hrópaði hún. Allt í einu
stirðnaði hún upp. Ertu ástfang-
inn af annarri?
Michael hló stuttega: — Nei,
sagði hann, þú þarft ekki að
kvíða því. Ég ætla með leiðangri
John Dotys til Brasilíu; hann
greiðir ferðakostnaðinn.
— Ó, Michael, þú' kemur aftur,
er það ekki? Þú verður að koma
aftur, heyrirðu það! Ég get ekki
Iifað án þín! Ég elska þig svo heitt!
HEIMILISRITIÐ
Iíann stóð hreyfingarlaus með
fullt fangið af skyrtum og horfði á
hana.
— Joan, sagði hannn loks, það
er þýðingaraust. Heldurðu, að ég
taki þetta ekki nærri mér líka?
Stundum hef ég reynt að gera þér
það skiljanlegt, en þú getur ekki
skilið það. Stundum hefur engu
munað að ég færi að hata þig, Joan.
Þegar þú meðHöndlar mig eins
og ...
Hann þagnaði, og hún spurði
áfjáð:
— Hvernig meðhöndla ég þig,
Michael? Ef þú vildir aðeins segja
mér ...
Hann hikaði, en hristi síðan höf-
uðið.
— Nei, ég get það ekki — það
hljómar svo afkáralega ... það eru
rnest smáatriði. Og sökin er efa-
laust mín, Joan. Ég er máske ekki
til þess fallinn að vera giftur. Oðr-
um mönnum stæði á sama ... en
ég get ekki þolað þetta lengur!
— Ef þú vildir bara segja mér
það, endurtók Joan hljómlaust og
starði á hann án afláts. Síðan hróp-
aði hún: Michael, þú ert veikur!
Þú ...
Hann snerist hvatlega á hæli:
— Er ég veikúrJ endurtók hann.
— Jafnskjótt og ég leyfi mér að
hugsa sjálfstætt ... jafnskjótt og
ég samþykki ekki allt sem þú seg-
ir, fullyrðir þú að ég sé veikur!
Ilann horfði á hana með logandi
37
i