Heimilisritið - 01.10.1947, Blaðsíða 38

hafði sjálf unnið þar, áður en hún
giftist.
Hún flýtti sér að klæða sig og
kepptist við að vinna alla fyrri
hluta dagsins. Eftir hádegisverð-
inn settist hún út í garðinn og lét
sólina steikja sig. — En hvað það
var yndislegt að lifa!
Hún sá bifreið sveigja heim að
húsinu.
— Nei, ert þetta þú, Miehael,
hrópaði hún. Miehael kominn heim
á þessum tíma dags — en veðrið
var líka svo dásamlegt.
Það var þó alltaf fögur sjón er
mætti augum hans, hugsaði hún —
litla, hvíta húsið með bláu glugga-
hlerunum, velhirtur garðurinn,
drengurinn hans á miðri grasflöt-
inni, og loks hún sjálf í ijósbláum
kjól. Það var næstum o/ himneskt
til að geta verið satt.
En það varð ekki ráðið af svip
Michaels, að þessi jarðneska para-
dís he.fði nein- áhrif á hann. Augu
hans voru myrk og köld.
— Joán, sagði hann, ég er að fara
að heiman.
Joan horfði á hann spurnaraug-
um:
— FaraP tók lnin upp eftir hon-
um. Hún vissi ekki hvað hann átti
við, og þó fékk hún hjartslátt, líkt
og hún fyndi á sér, að eitthvað
hræðilegt vofði yfir henni.
— Ég hef sagt upp atvinnunni.
Ég fer til Ameríku í kvöld, sagði
Michael skýrt og greinilega.
36
Joan settist upp í stólnum:
— Hvað áttu eiginlega við,
Michael?
Það var eins og Michael vakn-
aði af dvala við þessa spurningu.
Hann knýtti hnefanda, það stríkk-
aði á andlitsvöðvum hans, og aug-
un skutu gneistum.
— Ég meina það sem ég segi,
Joan, sagði hann kuldalega. Það
geri ég nefnilega oftast, þótt þér
kunni að finnast það skrítið. Ég
veit ekki, hvort ég kem nokkurn-
tíma aftur. Þú getur sagt fólki það
sem þér sýnist, og ef þú vilt skilja
við mig, þá ...
— Skilja! hrópaði Joan með and-
köfum og tók að riða í sætinu. —
Michael, hefurðu misst vitið? Hún
stóð upp og gekk til hans, hikaði,
líkt og hana langaði að snerta
hann, en þyrði það ekki. — Micha-
el!
Hann horfði á hana og dró
munnvikin niður á við, en rödd
hans var enn jafn róleg.
— Þetta bitnar ekkert á þér,
Joan! Það eru peningar í bankan-
uin. ... Ég skal ekki hrófla við
þeim. Og þú getur fengið gömlu
stöðuna þína aftur; ég held meira
að segja að þú getir fengið mína
— ég hef talað við Carter.
— Hefurðu taJað við Carter! Nú
brutust tárin fram: hún greip
dauðahaldi um handlegg hans og
reyndi að hrista hann. — Michael,
þú veizt ekki hvað þú ert að segja.
HEIMILISRITIÐ