Heimilisritið - 01.10.1947, Blaðsíða 26

notaði, að þeirra tíma sið, blóð-
tökur, sogskálar, blóðsugur,
bakstra og stólpíur.
Lélegustu nýgræðingar í lækna-
skólum nú á dögum vita vafalaust
miklu meira, en honum gat hug-
kvæmst að nokkru sinni yrði vit-
að, en þó stundaði hann lækning-
ar sínar af alúð og samvizkusemi
og heppnaðist vel. Ungur-var ég,
þegar hann lét mig skilja á sér, að
mér væri ætlað að taka við starfi
hans. Þekking á læknisdómum
seytlaði óafvitanlega inn í huga
minn.
Ástin vaknar
ÉG HAFÐI verið sendur í lyfja-
búð Filipeks apótekara eftir ein-
hverju. Ég var ekkert að flj'ta
mér. Eins og stráka er siður slóð
ég með hendur í vösum og var að
horfa á sýningarglugga, þegar ég
leit upp og sá unga stúlku fara
yfir torgið.
Hingað til hafði líf mitt verið
ofboð hversdagslegt, ég var undir
hinum stranga aga skólans og heill-
aður af fiðlunni minni og saklaus-
um skemmtunum. Allt breyttist
þetta í einu vetfangi. Það voru
örlög mín, sem komu yfir torgið.
Stúlkan bar höfuðið t’igulega
eins og svanur. Hún hafði litla
fætur og granna ökla. Rauðjarpa
hárið hennar virtist kasta skugga
á sjálfa sólina. Iíún gekk fram
hjá, án þess að henni yrði kunnugt
24
um, hversu örJagarík þessi stund
hafði verið.
Eftir þetta fór ég á hverjum degi
til torgsins, þegar ég átti von á að
hún kæmi. Ég sá hana á hverjum
degi. En aldrei gaf hún til kynna
að hún sæi mig. Ég fann, að ég gat
ekki lifað án þessarar stúlku, og
þó vissi ég ekki einu sinni hvað
lnin hét.
Mér leið illa, en samt væri ekki
rétt að segja, að ég hafi borið harm
í hljóði. Vinur minn Zsigy var til
heimilis hjá okkur. Hann átti
heima í sveitaþorpi skammt í
■burtu og foreldrar hans höfðu sent
hann á skóla í borginni. Zsigy og
ég sváfum saman í herbergi uppi á
lofti. Og svo var það einn góðan
veðurdag, að hann fleygði frá sér
skólabókunum og spurði mig, án
allra vafninga, hver skollinn
gengi að mér.
Ég sagði honum upp alla sög-
una. „Hvað á ég að gera?“ kvein-
aði ég.
„Komdu“, sagði Zsigy og setti
á sig lnifuna. „Við skulum fara út
á torg og sjá til“.
Við tókum okkur stöðu við vín-
búðina á horninu, þar sem ég hafði
séð þessa sýn í fyrsta skipti. Ein-
mitt þegar klukkan á torginu sló
þjú, greip ég í ermi hans.
„Sko. Þarna er hún. Sérðu •
hana?“
„Víst sé ég hana“, sagði hann.
Og hann bætti við orðum, sem
HEIMILISRITIÐ