Heimilisritið - 01.10.1947, Blaðsíða 61

IV.
ÞEGAR komið var út úr gisti-
húsinu sunnanvert, tóku við hjall-
arnir, og baðströnd þar niður af.
Þaðan lá líka stígur til suðvesturs,
um klettana. Það var hægt að fara
niður þrep, og komast i nolckra
smáskúta, sem höggnir voru í
klettavegginn. Þar var hagað svo
til, að hægt var að sitja. A korti
yfir eyna, 'sem gert hafði verið
handa hótelinu, var þessi staður
nefndur Sunny Ledge.
Eftir kvöldmatinn fóru þau Pat-
rick Redfern og kona hans niður
í einn af þessum skútum. Það var
kvrrlátt tunglskinskvöld.
Hjónin settust niður og voru
þögul nokkra stund. Patrick rauf
þögnina.
„Þetta er yndislegt kvöld
Christine, finnst þér ekki?“
„Jú“.
Það var eitthvað í rödd hennar,
sem kom ónotalega við hann.
Ilann forðaðist að líta á hana.
Christine Redfern spurði hóglát-
lega:
„Vissir þú, að þessi kona myndi
koma hingað?“
Hann sneri sér snöggt við.
„Ég veit ekki hvað þú átt við“.
„Jú, ætli þú vitir það ekki“.
„Heyrðu mig Christine, ég veit
ekki eiginlega hvað er að þér“.
„Það er ekkert að mér“. Hún
breytti um tón og varð skjálf-
rödduð. Það er eitthvað að þér“.
„Nei, það er ekkert að mér“.
„Ó jú, Patrick. Þú varst alveg
æstur í að komast hingað. Ég vildi
fara til Fintagel, þar sem við vor-
um hveitibrauðsdagana. En þú
vildir endiiega fara hingað“.
„Já, því ekki það? Þetta er
indæll staður“.
„Kannske það hafi verið af því
að hún ætlaði hingað“.
„Hún? Hvaða hún?“
„Frú Marshall. Þú ert skotinn
í henni“.
,,f öllum bænum, Christine,
vertu ekki mcð þessa fásinnu. Það
er ólíkt þér að vera afbrýðisöm“.
Hann virtist æstur, en það var
eins og yfirdrifinn leikaraskapur.
„Við vorum svo hamingjusöm“,
sagði Christine.
„Hamingjusöm? Auðvitað höf-
um við verið hamingjusöm. Við er-
■um hamingjusöm. En við verðum
ekki hamingjusöm lengi, ef ég má
ekki tala við aðra konu, án þess
að þú sleppir þér“.
..Ég geri það heldur ekki“.
„Jú víst. Þó maður sé giftur, þá
verður maður að — ja — maður
verður að geta átt kunningja. Það
er ófært að vera með þessar grun*
semdir. Ég má ekki tala við lag-
lega konu, þá heldur þú strax að
ég sé skotinn í henni“.
Ilann yppti öxlum.
Christine Redfern sagði:
„Þú ert skotinn í henni“.
„Æ, vertu nú ekki með þessa
HEIMILISRITIÐ
59