Heimilisritið - 01.10.1947, Blaðsíða 60

glugganum. Iíann horfði út á sjó-
inn. Það var engar tilfinningar að
lesa úr andliti hans, fremur en vant
var.
Hann sneri sér við og sagði:
„Arlena“.
„Já?“
,,Þú hefur hitt Redfern áður,
skilst mér?“
Arlena sagði kæruleysislega:
„Já, góði. I boði einhversstaðar.
Sætur strákur“.
„Eg skil það. Vissirðu að þau
myndu koma hingað?“
Arlena rak upp stór augu.
„Nei, elskan mín. Það kom mér
algerlega á óvart!“
Kenneth Marshall sagði með
hægð:
„Eg hélt kannske að það væri
þess vegna, sem þú varst svo áköf
eftir að komast hingað“.
Arlena lagði frá sér snyrtitæk-
in. Hún sneri sér að honum og
brosti ísmeygilega.
„Það var einhver sem sagði mér
frá þessum stað, ég held að það
hafi verið Rylandshjónin. Þau
sögðu að það væri svo dásamlegt.
Kanntu ekki við þig?“
„Ég veit ekki“.
„Blessaður vertu, þú sem ert svo
mikið fyrir að synda; ég er viss um
að þú skemmtir þér ágætlega“.
„Mér virðist þú hafa fullan hug
á að skemmta þér“.
Arlena horfði á hann hvikandi
augnaráði.
Marshall sagði:
„Ég held að sannleikurinn sé sá,
að þú hafir sagt Redfern að þú
ætlaðir að fara hingað“.
„Góði Kenneth, þú ætlar þó
ekki að fara að ybba þig, eða
hvað?“
„Heyrðu mig Arlena. Ég þekki
þig. Þetta eru svo geðsleg hjón, og
ég er viss um maðurinn er full-
komlega ánægður með konuna.
Ætlar þú nú að eyðileggja fram-
tíð þeirra?“
„Það er ekki réttmætt af þér að
atyrða mig“, sagði Arlena. „Ég hef
ekki gert neitt; hvað get ég gert
að því þó — ef ...“
Hann tók af henni orðið:
„Ef hvað?“
Hún pírði augunum. „Ég veit
svo sem, að þeir eru allir vitlausir
í mér. En á ég nokkra sök á því?“
„Þú kannast þá við að Redfern
sé vitlaus í þér“.
„Auðvitað er það bjánaskapur af
honum“. Arlena færði sig nær
manninum. „En þú veitzt það
Kenneth, er það ekki, að ég kæri
mig ekki um neinn nema þig?“
Hún leit á hann undan svörtu
augnhárunum. Það var augnatil-
lit sem fáir menn hefðu staðist.
Kenneth Marshall horfði á hana
með alvörusvip. Rödd hans var
jafn róleg og andlit hans.
„Ég álít að ég þekki þig tals-
vert vel, Aidena ...“
58
HEIMILISRITIÐ