Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Blaðsíða 13

GARMAN & WORSE.
7
Hun skellihló þegar þau hlupu saman niður
brekkuna. En vitavörðurinn gekk að stóra sjón-
aukanum.
Alveg rjett. Pjetur sat afturí, óg nú stökk
Magðalena út í bátinn, og á fremstu þóftunni
sat karlmaður í vaðmálstreyju og með gulan
sjóhatt.
»Gott!« sagði gamli maðurinn og varánægð-
ur. iPað er það besta, að þau hafi einhvern
með sjer — allra hluta vegna.«
------------
II.
Brattanesbrekkan gnæfði hátt yfir láglendið
umhverfis, en sendin flatneskjan teygði sig
fram með sjónum til beggja handa, svo mílum
skifti. Fremst á brekkubrúninni stóð vitahúsið,
og frá því var svo snarbratt niður að sjónum,
að taka varð brekkuna í mörgum sneiðingum,
til þess að komast upp og niður. Frá ómuna
tíð hafði sauðpeningurinn troðið sjer ótal göt-
ur um brattann fram og aftur, og í fjarlægð
litu þessir troðningar út eins og dökkar línur,
eða eins og blómlljettur, er hengdar væru til
skrauts framan í hallann.
Rjett sunnan við vitann, er stóð þar sem
brekkan var hæst og bröttust, gekk bogamynd-
uð vík inn í stiöndina, og við hinn endann á
boganum stóðu Brattanesbæirnir; mörg hús
saman, eins og dalítið þorp.
Niðurundan bæjunum var bátahöfnin, og
v'oru hlaðnir garðar úr stórgrýti, til hlifðar fyr-
ir sjóganginum. Höfnin sást líka frá vitanum,
svo Magc'alena gat htið cftir bátnum h.us
P|eturs; hún þekti hann jafn vel og stofuna
sína heima.
Dagstofan hennar var stór og góð. Vita-
^yggiugin var ekki hærri en húsið sjálft, og
var inni í suðvesturhorni þess. Á stofunni var
því einn gluggi sjávarmegin, og annar, sem
vissi í norður. Var þeim megin útsýn yfir
sandbreiðurnar, og gat að líta lága, lyngvaxna
hóla hj r og hvar, og sumstaðar óx melgresi
í sandinum.
I dagstofunni geymdi vitavörðurinn bækur
sínar og skrifborð, og síðast en ekki síst stóra
sjónaukann sinn. Hann var í grind, sem hægt
var að snúa, svo að hægt var að beina hon-
um bæði til norðurs og langt út yfir hafið.
Par hafði Magðalena líka blómin sín og sauma-
borðið, og fallegu húsgögnin, sem Garman
frændi hafði fengið handa þeim beint frá
Kaupmannahöfn — sendiherraskrifarinn gat
altaf verið að dást að því, hve ódýr þau voru
— þau sómdu sjer vel í þessari björtu og
rúmgóðu stofu.
Á löngu vetrarkvöldunum, þegar stormarnir
stóðu beint af hafi og buldu á vitanum, þá
sátu feðginin í hlýjunni innan þykkra múr-
veggjanm og höfðu hiera fyrir gluggunum;
en frá vitaljósinu bárust skæru leiftrin með
reglubundnu miilibili út yfir öidurnar, sem
veltust upp að landinu og brotnuðu á strönd-
inni. Drunur hafsins ófust inn í samræður
feðginanna og hlátur, og inn i hljóðfæraslátt
hennar — alt líf þeirra fjekk eins og svip og
blæ af hinu síkvika hafi, sem ólgaði og suð-
aði rjett fyrir neðan gluggana.
Magðalena hafði erft mikið af Ijettlyndi föð-
ur síns; en hún var lika nokkuð áköf í lund
— ein af kenslukonunum hafði kallað hana
þrjóska. Pegar hún komst á legg, hafði hún
því yfirtökin á heimilinu; faðirinn Ijet að jafn-
aði undan síga; hann Ijet sjer það nú einu
sinrii lynda; hann hló að litla harðstjóranum
sínum, en hún tók handfylli sína í þjetta og
hrokkna hárið hans. Pegar gamli maðurinn
var að segja sögur, í mestu makindum, þá
skammað hún hann, ef sagan ætlaði að fara
nokkuð illa. En kæmi það fyrir, að honum
mislíkaði við hana í einhverjum smámunum,
þá tók hún sjer það svo nærri, að hún var
lengi að jafna sig á eftir. Hún var kát og glöð
í skapi, en hún þráði svo mjög sólskinið. Pegar
faðir hennar var í þungu skapi, þá varð hún
strax hrædd um að það væri sjer að kenna,
og þá fjell henni allur ketill í eld.
Magðalena hafði líka erft augu föður síns —
dökk og leiftrandi; annars var hún ekki lík