Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Blaðsíða 25

GARMAN & WOR5E.
19
sjerstaka aðferð við það, að gera sjer gott af
Búrgundavini —« en á eftir kom svo hósti
og ýmiskonar leynibendingar milli bræðranna.
Unglingarnir höfðu hvað eftir annað reynt
að grafast eftir þessu leyndarmáli um Búrgund-
arvínið, en það tókst ekki; jungfrú Cordsen var
sú eina, sem vissi um þetta, hún hafði útveg-
að konsúlnum hreina skyrtu; en jungfrú Cord-
sen gat nú þagað um veigameiri leyndarmál
en þetta.
Loksins kom konsúllinn út aftur — hlægj-
andi og bölvandi, allur rykugtir framan á og
nieð köngurlóarvefi í hárinu. Þegar þeir voru
búnir að hlægja um stund að fyndninni —
það kom sjer vel að hvelfingarnar voru þykkar
— þá opnaði sendiherraskrifarinn aðra flöskuna,
eftir öllum listarinnar reglum, því hann var
sjetfræðingur í þeirri grein.
»Humm!« sagði konsúllinn, »það er alveg
sjerstakur ilmur af þessu víni.«
»F*að er orðið fúlt,« sagði sendiherraskrifar-
inn og spýtti út úr sjer sopanum.
»Svei! — Pað er satt — Rikki,« hrópaði
Kristján Friðrik og hrækti tvisvar út úr sjer.
Ríkarður opnaði hina flöskuna, þefaði upp
úr henni og sagði ákveðinn: »Madeira«.
Gula, tæra vínið glitraði svo fallega í gömlu
glösunum, sem aldrei voru þvegin.
»Já — þetta er nú annað bragð,« sagði kon-
súllinn og settist tvívega á hestinn, því það
var- hans sæti.
En rugguhesturinn var leikfang frá bernsku-
arunum — »það var alt svo miklu haldbetra í
gamla daga —« sagði Kristján Friðrik — og
Þegar hesturinn kom fram á sjónarsviðið ein-
hvern dag, innanum annað skran, þá Ijet kon-
súllinn bera hann niður í vfnkjallarann.
Hann hafði nú í mörg ár setið á þessu
Barnaleikfangi sínu, og drukkið gamilt vín úr
gömlu glasi, og með gatnla leikbróðurnum.
Og sendiherraskrifarinn sat í hægindastólræfl-
inum, sem marraði í þegar hann hreyfði sig
eitthvað. Hann sagði sögur, hló og rifjaði
UPP gamlar minningar og bergði á blikandi
víninu. Aldrei hafði honum fundist nokkurt
vín jafnbragðgott og þetta, og aldrei hafði
nokkur salur Ijómað eins í augum hans, eins
og þessi lága kjallarahvelfing, við glætuna frá
Ijóskerunum, sem stóðu ósandi á kvartilsbotn-
inum.
»Það er til skammar,* sagði konsúllinn, »að
þú skulir ekki vera búinn að fá þinn hluta úr
stóru portvínstunnunni. Jeg ætla að senda svo-
lítið af víni út á Brattanes núna bráðlega, til
þess að þú sjert ekki allslaus, þangað til hægt
verður að skifta úr tunnunni.«
»Nei, nei, Kristján Friðrik! Pú sendir mjer
svo oft vín. Jeg er viss um að jeg er búinn
að fá minn hluta fyrir löngu — og meira en
það,«
»Hvaða bull — Rikki! — heldur þú nú
reikninginn?«
»Nei, alls ekki!«
»Jæja — en það gjöri jég, og þú hefir vafa-
laust tekið eftir því, að í reikningnum þínum
frá í fyrra —«.
»Já — það veit sá, sem alt veit! — skál
Kristján Friðrik!« sagði Ríkarður í skyndi; það
var eins og Grýla á hann, þegar bróðir hans
fór að koma með verslunarorðtækin.
Retta er fjarskalega stór tunna.«
»Satt er það — afskaplega stór tunna.«
Og báðir gömlu mennirnir lyftu upp Ijós-
kerunum, til þess að lýsa á tunnuna; og hvor
þeirra hugsaði um hinn: »Rað er gott að
bróðir minn veit ekki að tunnan er næstum
tóm.« Pví það tók svo undir í henni, ef barið
var í botninn, og gólfið hafði þar ávalt verið
dökt af bleytu.
Pégar þeir voru búnir að hella í síðustu
glösin, stóðu þeir báðir upp og klingdu. Síð-
an tóku þeir sína flöskuna hvor af Búrgundar-
vítii, sem átti að hafa á miðdegisborðinu,
hengdu svo frakkana á handlegg sjer og gengu
upp úr kjallaranum.
Pað var stranglega bannað að mæta þeim,
þegar þeir komu upp úr vínkjallaranum, og
jungfrú Cordsen átti fult í fangi með að verja