Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Blaðsíða 22

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Og samt var til einn reikningur, sein enginn
hafði nokkra hugmynd um; það var reikningur
sendiherraskrifarans. Pann reikning hafði eng-
in mannleg vera augum litið; sumir hjeldu, að
hann hlyti að vera í rauðu bókinni konsúlsins,
en aðrir hjeldu, að hann væri alls ekki til.
Brjefaviðskiftin við sendiherraskrifarann antiaðist
eigandi verslunarinnar sjálfur; og það var svo
einkennilegt, að aldrei var tekið afrit af þeim
brjefum. Skrifstofuþjónarnir brutu oft heilann
um þetta, og komust loks að þeirri niðurstöðu,
að konsúllinn vildi alls ekki láta neinn komast
að því, hvernig viðskiftum Ríkarðs Garmans
við verslunina væri varið.
Eitt var þó víst, og studdist við margfalda
reynslu, — að konsúllinn mat mikils þau brjef,
sem komu frá vitaverðinum. Hann las þau á
undan öllum öðrum brjefum, og ef einhver
kom inn, meðan hann var að lesa þau, lagði
hann ávalt pappírsblað ofan á þau.
Einu sinni staðhæfði ungur skrifstofuþjónn,
að hann hefði sjeð víxla innan í brjefi frá
sendiherraskrifaranum. En það þótti ótrúlegt,
því það var öllum vitanlegt, að hvérgi var eitt
einasta blað með nafni Ríkarðs Garmans í öll-
um verslunarskjölunum. Ennþá ótrúlegra var
það, sem skrifstofusendillinn sagði einu sinni,
þegar brjef kom frá Brattanesi, að þegar hann
— sendillinn — kom inn með bankaveskið,
þá hefði konsúllinn staðið við peningaskápinn,
með brjefið í annari hendinni og tvo víxla í
hinni — sótrauður og niðurlútur, eins og hann
stæði á öndinni. Fyrst hjelt sendillinn að kon-
súllinn hefði fengið slag, en þá — já, nærri
má nú geta hvort það var ekki lygi — þá
þóttist sendillinn hafa heyrt það greinilega, að
konsúllinn — konsúllinn sjálfur — hefði rekið
upp skellihlátur alt í einu. Petta gat ekki verið
annað en misskilningur, því það vissi þó hvert
mannsbarn, að konsúllinn hló aldrei.
IV.
Gabríel var ekki fyr kominn út úr dyrunum,
er hann hafði tilkynt komu föðurbróður síns,
en konsúllinn stóð upp og gekk að lyklaskápn-
um. Hann tók þar feiknastóran lykil, sem
bundinn var við svart trjespjald. Pví næst
burstaði hann frakkalöfin, setti hökuna í rjettar
skorður í hálsbindinu, greiddi gisna hárið langt
fram og gekk svo út úr skrifstofunni.
Húsið var stórt og með fornu sniði —
langir gangar og stigarnir breiðir. í vestari
álmunni voru skrifstofurnar, og var gengið inn
í þær um sjerstakar dyr sjávarmegin; að sunn-
anverðu voru svefnherbergi fjölskyldunnar og
stofur þær, er gengið var um daglega, og vissu
gluggar út að garðinum. Á efri hæðinni voru
samkonrusalir, danssalur miklll í miðju og rúm-
góðar stofur til beggja handa. í þessum stof-
um var borðað á sunnudögum, og þegar gestir
voru — venjulega í litla salnum að norðvestan,
og sást þaðan yfir skipasmíðastöðina og út á
fjörðinn.
Á þriðju hæð - eða rjettara sagt á efsta
loftinu, var fjöldi svefnherbergja og gestaher-
bergja í kvistum þeim, er gáfu þakinu svip og
lögun.
Húsgögnin voru úr gömlu mahogny, með
hrosshársábreiðum, skápar háir og dökkmálaðir,
og stóðu á þeim skrautskálar, speglarnir voru
með gyltum umgjörðum og glerinu skift í
tvent; stórir ljósahjálmar voru í stofunum og
smálömpum dreift um veggina.
Konsúllinn mætti stúlku í ganginum og
spurði: »Er sendiherraskrifarinn kominn?*
»Herra sendiherraskrifarinn fór upp til frú-
arinnar,« svaraði stúlkan; henni veitti dálítið
erfitt að nefna þenna langa titil; en hún vissi,
að hún varð að nota hann, því konsúllinn
mátti aldrei heyra ávarpið »vitavörður«.
Frú Garman hjelt venjulega til í rúmgóðu
stofunum uppi, þegar heitt var í veðrinu. Hún
var með afbrigðum feit kona, og átti í stöð-
ugri baráttu við brjóstóhægð og velgju. Hvernig
sem á hana var litið, var hún sami ávali fitu-
klumpurinn, þjettvafin svörtu silki.