Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Blaðsíða 28

22
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
sem því fylgdi, bar vott um að ritstjórinn
þættist næstum því móðgaður. »Jeg geri það
hikandi,« sagði hann, »að hafna handriti frá
yður; og þjer getið farið nætri um það, að ef
þjer hefðuð sent mjer eitthvað svipað og sagan
yðar: »Mágkonan min, sem dó«, þá mundi
það hafa verið með þökkum þegið.«
Nú sá jeg ekki annað fært en segja konu
minni hvernig komið var, og hún varð engu
minna undrandi en jeg hafði orðið, en líklega
hefir henni fallið það enn þyngra en rnjer.
»Við skulum lesa söguna aftur,« sagði hún
»og vita hvað að henni er.« Regar lestrinum
var lokið, sagði Hypatía: »Hún er alveg eins
góð og margar af sögum þeim, sem þú hefir
látið birta á prenti, og mjer finst hún mjög
skemtileg; en auðvitað er hún ekki eins góð
og »Mágkonan mín, sem dó«.«
»t*að veit jeg líka,« sagði jeg. •F’egar jeg
skrifaði hana, var jeg i hrifningu, sem ekki er
hægt að búast við að grípi menn á hverjum
degi. En það hlýtur að vera einhver galli á
þessari seinni sögu, sem við höfum ekki komið
auga á. Ef til vill hefi jeg orðið eitthvað hroð-
virkari af öHu lofinu, sem jeg fjekk fyrir hina
söguna.«
»Ekki held jeg það,« sagði Hypatía.
»Hvað sem því líður,« bætti jeg við, »þá
ætla jeg að leggja hana til hliðar og byrja á
annari nýrri.«
Að nokkrum tíma liðnum var jeg búinn að
fullgera annað handrit, og sendi það því tíma-
ritinu, sem jeg hafði mestar mætur á. Því var
haldið í nokkrar vikur, en svo kom það aftur.
»Rað má ekki koma fyrir,« skrifaði ritstjórinn,
mjög hlýlega, »að yður fari aftur. Pað er altaf
jafn mikil eftirspurn eftir heftinu, sem »Mág-
konan mín, sem dó« var í, og við viljum ekk>
að allur lesendahópurinn, sem bíður með ó-
þreyju eftir nýrri sögu frá yður, verði fyrir
vonbrigðum.*
Petta handrit sendi jeg fjórum tímaritum
öðrum, en ávalt var það endursent, með þeim
ummælum, að þó sagan væri í sjálfu sjer ekki
svo afleit, þá væri hún ekki neitt lík því, sem
við mætti búast af höfundi sögunnar: »Mág-
konan mín, sem dó«.
Útgefandi mánaðarrits eins skrifaði mjer, og
bað mig um sögu, til þess að setja í aukablað,
sem hann ætlaði að gefa út um hátíðirnar.
Jeg skrifaði söguna, og sneið hana svo sem
unt var eftir ósk útgefandans, hvað Iengd og
efni snerti. Að því búnu sendi jeg honum
handritið, en fjekk það aftur eftir nokkra daga.
»Jeg gerði mjer vonir um,« sagði ritstjórinn,
»þegar jeg bað yður um sögu, að hún mundi
verða eitthvað lík og »Mágkonan mín, sem dó«,
en jeg verð að segja það, að jeg hefi orðið
fyrir vonbrigðum.«
Jeg varð svo fullur gremju og reiði, þegar
jeg las þessa orðsendingu, að jeg fór hörðum
orðum um söguna »Mágkonan mín, sem dó«.
»Rú verður að fyrirgefa það,« sagði jeg við
konu mína, sem horfði undrandi á mig, »að
jeg læt mjer þetta um munn fara í návist
þinni. Þessi bannsett saga ætlar alveg að gera
útaf við mig. Meðan hún er í fersku minni,
fæst enginn til að birta neitt, sem jeg rita.«
»Og þú getur ekki búist við, að hún gleym-
ist nokkurntíma,* sagði Hypatía, með tárin í
augunum.
Jeg þarf ekki að fjölyrða um afrek mín næstu
mánuðina. Útgefendur þeir, sem jeg hafð'
mest skift við áður, gerðu sjer svo háar hug
myndir um rithöfundshæfileika mína, eftir að
jeg ritaði söguna um »Mágkonuna mína, sem
dó«, að það var ekki til nems að senda þeim
neitt lakara. Og að því er sneríir önnur blöð,
sem jeg reyndi við, þá fanst þeim það móðg-
un, að bjóða sjer rit, sem stæðu að baki því,
sem svo nýlega hafði vakið aðdáun manna og
athygli á mjer. En sannleikurinn var sá, að
þessi saga, sem hafði tekist svo vel, ætlaði að
gera útaf við mig. Tekjur mínar voru þrotnar,
og skorturinn stóð fyrir dyrum. Mjer var ekki
til neins að reyna að semja aftur aðra eins
sögu og »Mágkonan mín, sem dó«. Jeg gat
ekki gift mig í hvert sinn, sem jeg byrjaði á