Fréttatíminn - 23.03.2012, Blaðsíða 24

Þ
að er ekki ætlun mín að fara í
stríð á síðum fjölmiðla en aftur
á móti finn ég mig tilneydda að
svara í stuttu máli bláköldum
lygum Bryndísar Schram
(konu, eiginkonu, móður, ömmu, systur,
frænku og feminista) fyrir hönd okkar fjöl-
skyldunnar. Þar sem enginn okkar er með
sína eigin heimasíðu kemur þetta svar fram
hér á sömu síðum og Bryndís valdi sér.
Um staðreyndavillur, siðblindu og útúr-
snúninga Jóns Baldvins á heimasíðu sinni
væri hægt að skrifa heila bók en ég finn
mig alls ekki knúna til að svara honum. Þar
dæmi hver fyrir sig.
Eins og Guðrún systir mín sagði frá í Nýju
lífi hefur þetta mál verið að plaga hana í
nokkuð mörg ár. Um árabil hefur fólk úti í
bæ og blaðamenn verið að sækja að henni,
og okkur, nánustu fjölskyldu hennar, og
beðið um upplýsingar um málið. Nú fannst
henni kominn tími til að segja frá staðreynd-
um málsins. Eins og ritstýra Nýs lífs hefur
svo réttilega bent á þá snýst viðtalið ekki um
„meint kynferðisbrot“ og upplifun þolanda
af þeim, heldur um haldbærar staðreyndir
og hegðun Jóns Baldvins sem opinbers emb-
ættismanns.
Viðbrögð fjölskyldu Jóns Baldvins og
blaðafárið í kringum þau var nokkuð sem
ég hafði að sjálfsögðu búist við og reyndi
ég, eins og aðrir í fjölskyldunni, af fremsta
megni að leiða það hjá mér. Við erum orðin
nokkuð vön þörf þeirra fyrir að spegla sig í
almenningsálitinu. Ég ákvað með sjálfri mér
að réttast væri að láta ásakanir þeirra í garð
Guðrúnar og fleiri í fjölskyldu okkar, og jafn-
vel haturspósta og hótanir um líf okkar, sem
vind um eyru þjóta og halda áfram með líf
mitt í sátt heldur en að blanda alþjóð frekar
í málið, sem ég get verið sammála um að sé
frekar vafasöm leið til að ná fram réttlæti.
Hvar liggja mörkin?
Það er vitanlega erfitt að hlusta á ásakanir í
garð eiginmanns síns, ég get vel skilið það,
og örugglega enn frekar ef maður hefur
runnið saman í eitt form og er hætt að vera
sjálfstæð persóna, eins og þú Bryndís hefur
svo ítrekað bent alþjóð á. Það vekur athygli
mína að það skuli „svíða sárt“ þegar 10 ára
barn á í hlut, líkt og þú nefnir í grein þinni
í Fréttatímanum, en að það skuli vekja „af-
brýðisemi og undrun“ þegar Guðrún var
komin á kynþroskaaldurinn, eins og þú kall-
ar upplifun þína í DV. Af þessari sviðatilfinn-
ingu og orðum þínum í fjölmiðlum dreg ég
þá ályktun að þú/þið dragið einhverskonar
siðalínu við kynþroskaaldurinn. Það virðist
því vera nokkurn veginn í lagi, þó það kallist
dómgreindarbrestur, að girnast stelpur með
brjóst en alls ekki í lagi að girnast stelpur
sem eru að byrja að fá brjóst.
Án þess að fara út í óþarfa smáatriði þá vil
ég bara minna þig á eitt: Kynferðisleg áreitni
byggist á UPPLIFUN ÞOLANDA, en ekki
geranda eða eiginkonu hans eða fjölskyldu
eða fólksins sem var í partýinu eða stofunni
við hliðina á þegar atburðir áttu sér stað.
Ekkert af þinni upplifun á „gamansemi“
eiginmanns þíns og „ertni“ á sér hliðstæðu
í upplifun Guðrúnar. Þetta atriði, þar sem
„karlmennirnir hentu ykkur konunum í öld-
urnar“ er eins og atriði úr ítölsku melodrama
sem Guðrún var alls ekki stödd í. Það á sér
einfaldlega enga hliðstæðu í raunveruleik-
anum. Guðrún og eiginmaður þinn voru tvö,
ásamt börnum Kolfinnu, í sjónum. Auk þess
„fékk“ Guðrún ekki að koma með ykkur til
Spánar heldur var hún beðin um að koma
með sem barnapía fyrir börn Kolfinnu, sem
var því alls ekki með í ferðinni. Í umræddri
ferð bar enginn nema eiginmaður þinn
sólarolíu á Guðrúnu. Þegar eiginmaður þinn
„gantaðist“ við Guðrúnu í ferð númer tvö,
í Róm, þá voru allir nema þau tvö farin að
sofa, svo nei, hvorki þú né dóttir þín voruð
staddar í herberginu.
Vindlar og viskí
Að bjóða upp á viskí og vindil þarf alls ekk-
ert að vera „óhugnanlegt“ fyrir 13 ára barn,
enda hefur enginn sagt það. Heldur er það
samhengið, eins og þú svo réttilega bendir á
sjálf, sem er mikilvægt undir svona kring-
umstæðum. Þú veist fullvel að okkar heimili
var líka mannmargt og gestkvæmt og að við
vöndumst snemma á að spjalla við fullorðna
um daginn og veginn og ósjaldan voru vín og
vindlar á boðstólum. Það er því út í hött að
setja atvikin upp sem einhverskonar tepru-
skap af hálfu þess sem upplifir atburðinn.
Staðreyndin er sú að Guðrún vaknaði
tvisvar sinnum upp um miðja nótt, inni á
okkar heimili, við eiginmann þinn. Í bæði
skiptin var um virkan skóladag að ræða, og
það eru vitni að báðum þessum atburðum.
Að breyta kringumstæðum og segja að þetta
hafi verið „áramótateiti“ og „húsið undirlagt
af gestum“ er því hrein og klár lygi.
Ef það er eitthvað sem ætti að vekja óhug í
þessu samhengi þá held ég frekar að það sé
sú staðreynd að eiginmaður þinn hafi verið
að væflast að rúmstokk 13 ára systurdóttur
þinnar um miðja nótt, í tvígang, frekar en
nokkuð annað.
En það má svo sem vel vera rétt að hann
hafi líka boðið henni upp á viskí og vindil í
einum af okkar mörgu áramótateitum, en
það væri þá í þriðja skiptið. Kannski er það
í sama áramótapartýi og hann stærði sig
af því við vinkvennahóp Guðrúnar að hann
hefði sko „ætlað að fleka hana“ sumarið góða
á Ítalíu, en að þeim orðum voru líka vitni.
Fyrirgefa – fyrirgefa hvað ef engin er
sök?
Þú talar um fyrirgefningu. Það er mjög
auðvelt að biðjast fyrirgefningar og líka mjög
auðvelt að gefa hana. En til að fyrirgefa þarf
sá seki að viðurkenna brot sín, sem hefur
ekki gerst í þessu tilfelli. Sá seki hefur alltaf
borið fyrir sig ölæði og dómgreindarbrest en
gleymir því að hann póstlagði bréfin allsgáð-
ur. Að sama skapi hefur hann alltaf haldið
því fram að það eina ósiðlega hafi verið þetta
eina bréf – upplifun Guðrúnar var auðvitað
allt önnur.
Þú spyrð hvað hinn brotlegi geti gert
til að bæta fyrir glöp sín. Viðurkenna þau
mundi ég segja. Þú leyfir þér að vona að við
fjölskyldan þurfum ekki á fyrirgefningu að
halda á ókomnum dögum, ég leyfi mér að
vona að enginn annar í minni fjölskyldu þurfi
að ganga í gegnum það sama og Guðrún.
Horft í spegil
Og nú skal ég láta þig vita að ég er líka búin
að fá nóg. Af siðblindu og meðvirkni. Þú
hefur það svo erfitt og börnin þín og barna-
börnin þín. Er það Guðrúnu að kenna? Og
ritstýru Nýs lífs? Væri ekki rétt að líta sér
aðeins nær? Hvernig getur þetta skyndilega
verið svona erfitt? Fyrst að þetta var ekki
neitt neitt og meiri hlutinn lygar, af hverju
er þetta þá svona erfitt núna? Nú hafa stað-
reyndirnar komið fram, loksins, og þá getur
hver dæmt fyrir sig. Getur verið að það
erfiðasta af öllu sé að horfa í spegil almenn-
ingsálitsins og sjá brotna mynd?
Samsæri mannvonskunnar
Ef að þú hefðir strax í byrjun séð brengl-
unina sem felst í hegðun eiginmanns þíns
þá hefði þetta kannski ekki verið jafn erfitt
ferli. Ef að þú hefðir orðið reið í stað þess að
vera afbrýðisöm, þá kannski hefði Guðrún
látið málið niður falla. Ég veit það ekki. Ég
bara veit það að Guðrún þurfti á stuðningi að
halda, þurfti á því að halda að einhver trúði
henni. Ekki bara sjálfrar sín vegna heldur
líka vegna annara barna sem hafa mátt eða
munu þola svipaða hluti. Að þurfa að sverja
af sér lygar og geðveiki er bara þreytandi til
lengdar og vegna þess vildi hún setja stað-
reyndirnar fram, og bara staðreyndir, til að
fá uppreisn æru.
Og það er einmitt þetta sem býr að baki.
Það er ekkert flóknara en svo. Það er ein-
faldlega ekki hægt að smíða neina samsæris-
kenningu um þetta mál. Fyrst átti þetta allt
saman að vera pólitískt samsæri, runnið
undan rifjum kvenna úr gamla Kvennalistan-
um, og svo síðar sprottið úr „fjölskylduharm-
leik“. Að ýja að því að annað fólk sé að fylla
hausinn á Guðrúnu af órum og neikvæðum
áróðri til þess eins að klekkja á ykkur hjón-
um jaðrar að mínu mati við einhverskonar
mikilmennskubrjálæði eða ofsóknaræði.
Þú talar um mannvonsku. Mannvonsku
af hálfu blaðamanna, sem eru að vinna sitt
starf. Væri nú ekki betra að líta sér nær og
spyrja sig hvort það felist ekki mannvonska
í því að blanda saklausu fólki í uppspunnar
samsæriskenningar til að breiða yfir hátta-
lag eiginmanns síns. Í hvaða hlutverki ertu
hér? Hlutverki konu, systur, frænku, ömmu,
eiginkonu eða móður?
Guðrún er fullorðin og fullfær um að taka
afstöðu með sjálfri sér. Það er einfaldlega
ekki samhengi hlutanna að önnur öfl en upp-
lifanir Guðrúnar séu hér að verki. Og ef þú
átt einhvern tíma eftir að gera þér grein fyrir
því þá mun væntanlega fara um þig, aftur,
„ískaldur hrollur“.
Halla Harðardóttir.
Ef að þú
hefðir strax
í byrjun séð
brenglunina
sem felst í
hegðun eigin-
manns þíns
þá hefði þetta
kannski ekki
verið jafn
erfitt ferli.
Svar
við bréfi
Bryndísar
Halla Harðardóttur svarar hér grein eftir
Bryndísi Schram sem birtist í Fréttatím-
anum fyrir viku. Halla er systir Guðrúnar
Harðardóttur sem lýsti í tímaritinu Nýju lífi
þungbærri reynslu sinni af samskiptum við Jón
Baldvin Hannibalsson, eiginmanni Bryndísar.
Halla Harðardóttir:
Eins og Guðrún systir
mín sagði frá í Nýju
lífi hefur þetta mál
verið að plaga hana í
nokkuð mörg ár.
24 andsvar Helgin 23.-25. mars 2012