Læknablaðið - 28.12.1958, Blaðsíða 15

LÆKNABLAÐIÐ
135
þjálfun. Stundum víkur hann
frá skýrgreiningu sinni á
menntamanni og ræðir um illa
talandi og illa skrifandi mennta-
menn, einnig er þar minnzt á
óvalda menntamenn, og er þeim
í náð gefin undanþága frá því,
„að vera neinir kunnáttumenn
á mál og stíl“.
Það er rétt, sem V. J. segir,
að lágmarkskröfur verður að
gera um meðferð máls og stils,
því „fyrir neðan lágmarkstök á
einhverju tungumáli, er mönn-
um meinað að geta hugsað á
viðhlítandi hátt“, en hið rétta
mun vera: meinað að tjá öðr-
um hugsanir sínar á viðhlítandi
hátt. Nú er alkunna, að næstum
allir íslendingar — þeir, sem eru
með.réttu ráði — fullnægja lág-
markskröfum í þessu efni, og
jafnvel allmargir þeirra, sem
ekki teljast með fullu viti. Tal-
ið er, að lslendingar skari fram
úr öðrum þjóðum í þessu efni,
og sú kvnslóð, sem nú byggir
landið, er á þessu sviði, eins og
mörgum öðrum, fremri þeim
kynslóðum, sem á undan eru
gengnar. Þetta er aðeins einn
liður í þeirri alhliða þróun, sem
við eigum að veita athygli og
gleðjast vfir.
V.
Ekki telur V. J. nauðsynlegt,
vegna læknisstarfsins, að lækn-
ar hugsi. Gagnvart fólkinu í
landinu álítur liann fullnægj-
andi um lækna, að þeir „hafi
það í lúkunum“, sem sjúkur al-
menningur á undir þá að sækja.
Læknar þurfi aðeins að liugsa,
vegna þess að þeir hafa numið
fræði sín í háskóla. Stingur V.
J. upp á því, að flytja mætti
læknisfræðinám í Iðnskólann
eða Landssmiðjuna og þá væru
læknar leystir undan þeirri kvöð
að tala, skrifa og hugsa.
Þessa sérstæðu hugaróra sína
endar V. J. eins og refsiglaður
dómari, með hnitmiðuðum
hrakspám, hlakkandi yfir nið-
urlægingu fórnardýrsins þann-
ig: „Og þróunin er einsýn, þó
að hún sé ekki alls kostar hugn-
anleg. Hin margsérgreinda
læknastétt hlýtur að koma sér
upp einni sérgreininni enn, og
sérfræðingur þeirrar greinar
verður að fvlgja hverjum þeim
lækni annarra sérgreina, sem
einhverju hefur að miðla ...
til að tala fyrir hann, skrifa fyr-
ir hann og hugsa“!!! Hér kem-
ur skýrt fram, að V. J. gerir ráð
fyrir, að innan slcamms, eða um
það leyti sem hann fellur frá,
nnmi hérlendir læknar ekki
framar geta skrifað, talað eða
hugsað. Þó álítur hann, að sum-
ir þeirra muni geta aflað sér svo
mikillar þekkingar, að þeir hafi
öðrum einhverju að miðla, en
sú miðlun verði að sjálfsögðu
að fara fram með aðstoð „sér-
fræðings“, sem talar, skrifar og
hugsar fyrir lækninn.
Á einum stað í grein sinni
segir V. .1.: „sérmenntun ísl.