Læknablaðið - 28.12.1958, Blaðsíða 13

L Æ K N A BLAÐIÐ
133
lækaum til þess að öðlast lækn-
isfræðilega þekkingu og halda
henni við. Á þessu sviði getur
íslenzka af augljósum ástæðum
ekki komið í stað erlendra mála.
Læknar verða því að hafa meiri
not af erlendum tungumálum
en flestir aðrir landsmenn. Ligg-
ur því nærri að ætla, að íslenzk
tunga sé í nokkru meiri hættu
stödd af völdum lækna en ann-
ara menntamanna, einnig má
gera ráð fvrir, eð þessi liætta
hljóti að vaxa, eftir því sem
læknar leggja meiri rækt við
fræðigrein sína.
Enda þótt íslenzkt ritmál sé
og verði um langa framtíðnæsta
lítið notað til þess að rita og
ræða um læknisfræðileg efni,
þá her samt að heita nokkurri
smekkvísi á meðferð málsins,
hvort sem fjallað er um þessi
efni eða önnur, og vissulega er
staðgóð þekking á íslenzkri
tungu hin mesta prýði hverjum
venjulegum horgara, hvort lield-
ur hann er menntamaður eða
ómenntaður, ef hann kann vel
með þá þekkingu að fara. Það
ber þvi að þakka Y. J. fyrir
það að veita þessu máli athygli,
og alveg sérstaklega her að
þakka honum árvekni hans,
vegna þess að hún er allsendis
óverðskulduð og algerlega fyrir
utan verksvið landlæknis. Það
er að sjálfsögðu ekki unnt að
gera þær kröfur til landlæknis
ahnennt, að hann sé fær um
að hafa eftirlit og umsjá með
ritmáli ísl. lækna, né heldur að
kveða upp dóm í þeim efnum,
enda þótt rás viðburðanna hafi
hagað því svo, að sá, sem nú
skipar sæti landlæknis, V. J.,
sé maður, sem tvímælalaust
kann góð verknaðartök á ís-
lenzku ritmáli.
III.
Læknum liefur lengi verið
ljóst, að ritmál þeirra hefur ver-
ið glompótt, en svo mun einnig
hafa verið um ritmál lækna i
öðrum löndum, og eru vel þekkt
dæmi um það í læknisfræðirit-
um. Þetta hefur þó eklci staðið
þróun læknavísindanna fyrir
þrifum, og ekki hefur það haft
nein skaðleg áhrif á góða lækn-
isþjónustu. Skömmu áður en
Y. J. skrifaði áðurnefnda grein,
komu nokkrir læknar saman og
ræddu meðal annars það vanda-
mál, sem fjallað er um í grein
V. J. Litlum tíma var eytt í að
skeggræða galla á ritmáli lækna.
Allir voru sammála um, að þeir
væru fyrir liendi og lagfæring-
ar væri þörf. Hitt tók lengri
tíma, að ræða um orsakir þess-
ara galla, en langmestum tima
var varið til þess að athuga leið-
ir til úrhóta og hverjar þeirra
væru heppilegastar, enda er það
kjarni málsins. Því miður ræðir
Y. J. eingöngu um það atriðið,
sem öllum var ljóst, að ritmáli
lækna sé í ýmsu áfátt, en liann
hefur ekki hirt um að athuga,
hverjar orsakir liggi þvi til