Læknablaðið - 28.12.1958, Blaðsíða 40

156
LÆKNABLAÐIB
þeir héldu um það, ef íslenzkur
prestur liefði rekizt á þvílíka
ádrepu til prestastéttarinnar,
livort sá mundi hafa labhað með
hana upp á biskupsskrifstofu og
mælzt til þess, að hiskup snar-
aði henni á íslenzku lil birting-
ar í Kirkjuritinu. Eða hvort
biskup mundi þá verða við til-
mælunum — eða ef hann yrði
það, hvort Kirkjuritið mundi þá
hirta þýðinguna. Einhvern veg-
inn lágu málvinunum ekki svör-
in á tungu, sem þeim skal ekki
láð, en það kann að hafa verið
missýning þýðanda, að þeir Iiafi
orðið hálfundirfurðulegir við að
hugleiða þetta. Varla er efamál,
að meðlimum fjölda annarra
stétta og starfsgreina mundi
fara svipað,ef þeirra væri freist-
að með liliðstæðum nærgöngul-
um spurningum, nema vera
kynni, að viðbrögðin yrðu stund-
um stórum ófriðsamlegri.
Nú er það fjarri allri sann-
girni að gera mannjöfnuð stétt-
armeðlima með tilliti til mis-
munandi gagnrýninnar afstöðu
stéttanna til sjálfra sín. Stétt,
sem stendur rígföstum fótum í
meðvitund samfélagsins og sæt-
ir lítilli gagnrýni af þess hendi,
á ólíkan leik þeirri stétt, sem
finnur grundvöllinn gliðna und-
ir sér og býr við nagandi efa-
semdir um, að nokkur hirði i
alvöru minnstu vitund um til-
vist hennar, jafnvel ekki einu
sinni þá, þegar tilburðir eru
hafðir til að hossa henni við
hátíðleg tækifæri. Stétt, sem
hins vegar býr við nær tak-
markalaust eftirlæti samfélags-
ins, eins og læknastétt vorra
tíma, getur leyft sér þann mun-
að að gagnrýna sjálfa sig, jafn-
vel sumir meðlimir hennar við
og við skvggnzt svo djúpt i eðli
sambúðarinnar, að þeir geri sér
ljóst, að tiltrúin er iðulega i
neyðarlega öfugu hlutfalli við
verðskuldanina. Læknastéttin á
sér langa sögu og hefur lika haft
af þvi að segja að njóta lítillar
tiltrúar. Víst munu þá viðhrögð
hennar ekki hafa verið ólík við-
brögðum annarra stétta viðsvip-
aðar aðstæður. Vel getur lækna-
stéttin átt fyrir liöndum að
verða á ný metin fremur gagns-
lítil stétt, og reyndar er hún
dæmd til að gera sig sjálf æ
minna og minna þarfa, eftir þvi
sem hún kemst nær því að leysa
hið eiginlega lilutverk sitt. Ef
hún þvkist standa nú, má hún
því, þegar þar að kemur, gæta
sín, að hún falli ekki fyrir lög-
máli hinna lítils virtu: „Hrósi
ég mér ekki sjálfur, þá er min
dýrð engin.“Læknastéttin skvldi
þvi líka varlega miklast af
sjálfsgagnrýninni.
15. febr. 1959.
Vilm. Jónsson.
Eftirprentun bönnuð án leyfis ritstjóra.
FÉLAGSPRENTSMIÐJAN H.F.