Læknablaðið - 28.12.1958, Blaðsíða 17

LÆKNABLAÐIÐ
137
bezt íslenzku og ráðlegast til
þess að bjarga ísl. tungu, sem
liann telur á miklu linignunar-
skeiði, sé að láta börn vera sem
mest samvistum við þess báttar
fólk! — svo þau geti lært af því.
Þannig liagar V. J. orðurn sín-
um, þegar bann talar við mál-
fræðinga. Þegar liann ritar um
störf þeirra, fullvrðir hann, að
„beztu orðum málsins (sé) eig-
inlegast að rigna niður yfir bina
umkomulausustu starfsmenn og
stríðsmenn lífsins“.
Þegar V. J. ritar um lækna,
víkur hann kenningum sínum
við, þá telur liann, að mistök
í meðferð málsins stafi af getu-
leysi og skorti á eðlisgreind, þ.
e. eins konar fávitaliætti. Þann-
ig skiptir V. J. um skoðun, eft-
ir því sem honum finnst bezt
henta, líkt og óvandaður stjórn-
málamaður, sem þarf að
klekkja á andstæðingum sínum.
Lítill vafi leikur á því, að óvirð-
ingar- og ádeilugreinina Thor-
valdsen og Oehlenschláger
myndi V. J. liafa skrifað í svip-
uðum búningi, hvernig sem rit-
máli lækna hefði verið báttað.
Því er nauðsynlegt að taka sér-
staklega fram, að það er rétt
lijá V. J. að ritmáli lækna er í
ýmsu áfátt, enda gefa dæmi þau,
er hann hefur valið, nokkra vís-
bendingu um, að svo sé.
Þess her þó að gæta, að þegar
setningar og málsgreinar eru
teknar úr samhengi, verða mis-
fellur meira áherandi en í sam-
felldu máli og geta jafnvel litið
út sem verulegir málgallar.
Annars hefur það vakið furðu,
hve smávægilegar misfellur V.
J. hefur orðið að sætta sig við
að tína saman, þvi að ekki er
að efa, að V. J. hefur tekið það,
sem hann taldi verst. 1 þessum
sparðatiningi hefur liann verið
fullákafur, því að dæmi finnast
um fleiri misfellur í tilvitn-
unum V. J. en í frumtexta þeim,
er tilvitnanirnar eru teknar úr.
Það virðist einfalt að hafa rétt
eftir, það sem annar hefur sagt
eða ritað, en jafnvel í svo ein-
földu atriði getur snillingi eins
og V. J. skjátlazt, og væri hon-
um hollt að hafa jafnan hugfast,
að hrokinn er beztur í hófi.
Þetta hefur honum gleymzt, er
hann ritaði greinina Thorvald-
sen og Oehlenschláger. Nægir að
taka örfá orð og orðasambönd,
sem sýna ritdramb og yfirlæti
höfundar: ... „högulegt málfar
íslenzkra lækna . . . Færevja-
gikkir íslenzkrar læknastéttar
. .. andhælislegu djöflaþýzku...
rita um fræði sín á þvíliku hrak-
máli .. . Sérfræðingur þeirrar
greinar verður að fylgja liverj-
um þeim lækni .. . sem ein-
hverju hefur að miðla . .. til að
tala fvrir hann, skrifa fyrir
hann og — hugsa“.
Sá drýldni hroki, sem ofan-
nefnd dæmi sýna, stingur mjög
í stúf við það, sem vænta mætti
af völdum menntamanni, en í
greininni kemur glögglega í ljós,