Læknablaðið - 01.06.1962, Síða 29

LÆKNABLAÐIÐ
59
um stakkaskiptum, einkum
eftir að farið var að nota sam-
tímis svæfingu og vöðvaslök-
un. Hún er algerlega hættu-
laus í æfðum höndum, og jafn-
vel sjúklingar, sem hafa liaft
infarctus cordis, hafa þolað
liana með ágætum. Yfirstand-
andi kransæðastífla er talin
eini meinhugur á meðferðinni,
og er því nákvæm hjartarann-
sókn nauðsynleg, áður en með-
ferð er hafin. Meðferðin er
fyrst og fremst „empírisk“, en
talið er sennilegt, að verkunin
sé bundin við diencephalon-
hypophysis-kerfið.
Meðferð þessi er notuð sem
stöðluð (standard) meðferð á
öllum geðveikrahælum og geð-
lækningadeildum á Vestur-
löndum. Nákvæmar sálfræði-
legar rannsóknir á afleiðing-
um hennar birtust árið 1961
frá Institute of Psychiatry i
London, og fundust þar engar
markverðar, sálfræðilegar
hreytingar aðrar en minnis-
truflanir, sem oftast hurfu eft-
ir 3—4 vikur. Hér á landi hef-
ur þessi meðferð áður valdið
talsverðum deilum, og hafa
þær sennilega rýrt gildi henn-
ar í augum lækna og leik-
manna. En þótt ECT kunni að
i) Notkun rafmagnshögga i
lækningaskyni er þó engan veginn
nýtt fyrirbæri i lækhisfræðinni,
þar sem högg hrökkálsins hafa ver-
ið notuð um alda raðir bæði gegn
reynast tízkufyrirbæri,1) eins
og margar aðrar meðferðir i
læknisfræðinni, er hún þó eins
og nú standa sakir áhrifarík-
asta og tiltækilegasta meðferð,
sem völ er á við depressiones
endogenes.
Við depressiones exogenes
er geðlækning og lyfjameðferð
lieppilegustu aðgerðirnar. í
flestum tilfellum er djúp geð-
lækning ekki nauðsynleg.
Mestu máli skiptir að halda
sambandi við sjúklinginn með
endurteknum viðtölum og láta
hann tala um vandamál sín.
Mikilvægt er þá að gera sjúkl-
ingnum ljóst, og gildir það
einnig um depressiones endo-
genes, að honum muni batna
sjúkdómurinn, hversu svart-
sýnn sem liann kann að vera,
en hvers konar almenn upp-
örvun og fortölur um að rífa
sig upp úr framtaksleysinu eru
venjulega gagnlausar og gera
jafnvel illt verra, þar sem þær
auka einungis á vanmetakennd
og sektartilfinningu sjúklings-
ins.
Þunglyndissjúklingar verða
að jafnaði að þola mikinn mis-
skilning af liálfu vandamanna
sinna, vinnuveitenda og jafn-
vel lækna, þar sem einkenni
þeirra brjóta i hága við við-
geðsjúkdónium og öðrum kvillum,
en hrökkállinn kvað geta gcfið frá
sér 80 volta straum og sumar teg-
undir iians jafnvel 000 volta!