Læknablaðið - 01.06.1962, Síða 32

62
LÆKNABLAÐIÐ
höndum á fjórða áratug eða
þar til hælið, líkt og svo mörg
önnur um svipað leyti, var
lagt niður, sökum hinnar miklu
byltingar, sem orðið hefur i
meðferð berklaveikinnar. Þótt
starfsemi hælisins hætti og ár-
in væru farin að færast vfir, þá
unni Pétur sér ekki hvíldar,
en Jiélt áfram að starl'a í sér-
grein sinni í Kaupmannahöfn
enn um árabil.
I’egar ég kom til Danmerkur
sem ungur kandídat til að afla
mér framhaldsmenntunar,
varð ég þess fljótlega áskynja,
hversu mikils trausts Pétur
naut meðal starfsbræðra sinna.
Nokkru síðar atvikáðist það
svo, að ég var tíður gestur á
Sölleröd Sanatorium i um það
bil eitt ár. Gafst mér þá kostur
á að kynnast þessum mæta
manni allvel. Starfsskilyrðin
voru þá í flestu ólíkl erfiðari
en nú tíðkast. Lengst af var
Pétur eini læknir hælisins, en
þar kom á móti, að starfsorka
hans var slík, að undrum sætti.
Er mér kunnugt um, að árum
saman unni hann sér engrar
hvíldar, en var sístarfandi
jafnt á helgum dögum sem
virkum. Þegar þess er gætt, að
á þeim árum var berklaveikin
annar sjúkdómur viðfangs en
nú og að meðal vistmanna hæl-
isins var jafnan margt dauð-
vona sjúklinga, má fara nærri
um, hversu gífurlegt starf
þetta hefur verið. Er mér
ávallt minnisstætt, hversu frá-
bær Pétur reyndisl sjúkling-
um sínum og live mjög þeir
dáðu liann. Ef sýnt var, hvert
stefndi, kunni hann flestum
betur þá list að telja i þá kjark
og létta þeim síðustu barátt-
una.
Þrátt fyrir liið mikla ann-
riki, vannst Pétri timi lil rit-
starfa. Skrifaði hann bæði í
dönsk og þýzk læknarit, en á
hælinu hafði hann komið fvrir
rannsóknarstofu og fékkst þar
við ýmsar athuganir. Tel ég
víst, að við betri skilyrði iiefði
hann afkastað miklu á þvi
sviði. Það, sem framar öðru
einkenndi hann, var hinn
brennandi áhugi, hugmynda-
auðgi og sambland af bjart-
sýni og varfærni. Hef ég fáa
hitt fyrir, sem voru jafn „in-
spirerandi“ í viðræðum, ef svo
bar undir. Af honum mátti
sannarlega margt læra. Til
marks um varfærni hans má
geta þess, að þegar trúin á
„undralyfið“ sanocrysin var
hvað mest á Norðurlöndum,
var Pétur einn þeirra fáu, sem
féll ekki fyrir þeirri freistni að
nota það í stórum skömmtum.
Mun óliætt að telja, að enginn
sjúklinga Péturs hafi beðið
tjón af þeirri meðferð, ólikt
því, sem víða átti sér stað.
Þótt Pétur dveldist mestan
hluta ævinnar fjarri fóstur-
jörðinni, var hann alla tíð
rammíslenzkur i eðli og hugs-